Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητεί τον πατριωτισμό, την πίστη στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους ενός εκλεγμένου εκπροσώπου του λαού, μόνο από το γεγονός ότι αυτός προέρχεται από τους κόλπους μιας μειονότητας. Της όποιας μειονότητας, είτε αυτή είναι εθνική είτε θρησκευτική είτε έχει άλλα φυλετικά χαρακτηριστικά.

Στα ζητήματα συνείδησης δεν χωρούν εκπτώσεις σε μια δημοκρατική πολιτεία. Κανείς δεν οφείλει να απολογείται γι’ αυτό που είναι ή για την ταυτότητα που έχει επιλέξει ο ίδιος για τον εαυτό του. Τα συγχωροχάρτια και οι δηλώσεις μετανοίας πολιτών για ζητήματα ταυτότητας, συνείδησης, πίστης, ανήκουν σε άλλες εποχές που δεν μπορούν να σταθούν στην σημερινή Ευρώπη. Η προστασία των μειονοτήτων προϋποθέτει την αποδοχή της ετερότητας ως καθοριστικό στοιχείο δημοκρατικής αντίληψης. Και η ετερότητα αυτή για τον καθένα είναι προϊόν προσωπικής του επιλογής. Δεν ετεροκαθορίζεται, δεν ποινικοποιείται, δεν φαλκιδεύεται, δεν τελεί υπό καθεστώς απαγορεύσεων.

Την πολιτική της Χρυσής Αυγής δεν την αντιμετωπίζεις με φοβικότητα και με υπεκφυγές. Στέκεσαι απέναντί της και αντιπαραθέτεις στα κηρύγματα του ρατσιστικού μίσους τα επιχειρήματα της ελευθερίας της συνείδησης, της ελευθερίας της σκέψης, του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού και της αυτονόητης διασφάλισης των ατομικών δικαιωμάτων και των συνταγματικών ελευθεριών.

Με άλλα λόγια, όταν κάποιος καταγγέλλει τον μειονοτικό βουλευτή μέσα στην Βουλή ότι είναι «Τούρκος», δεν έρχεσαι ως Πολιτεία να αποφανθείς για το αν είναι ή όχι Τούρκος και να αποδώσεις εσύ την ιδιότητα της ταυτότητας του προσώπου που επιθυμείς, δηλαδή να τον ετεροκαθορίσεις. Αντιθέτως, η συνταγματική επιταγή και η δημοκρατική συνείδηση επιβάλουν μια ξεκάθαρη απάντηση ότι η ταυτότητα του κάθε πολίτη, άρα και του βουλευτή, δεν είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Είναι ατομικό του δικαίωμα που δεν κρίνει σε καμία περίπτωση την προσήλωσή του στην νομιμότητα και την πίστη στις αρχές της έννομης τάξης που υπηρετεί. Του λαού από τον οποίο έχει εκλεγεί και αντιπροσωπεύει στους κόλπους του εθνικού κοινοβουλίου.

Τα ίδια ισχύουν και για την θρησκευτική συνείδηση. Η βολική παραδοχή ότι ο τάδε μειονοτικός βουλευτής είναι Μουσουλμάνος και όχι Τούρκος, τού αποδίδει ταυτόχρονα αναγκαστικά και μια θρησκευτική ταυτότητα που δεν μπορεί να αποτελεί όμως βασικό διακριτικό γνώρισμα ενός πολίτη σε ένα κοσμικό κράτος. Για παράδειγμα οι βουλευτές που δεν έχουν ορκιστεί στο Ευαγγέλιο, τι ακριβώς είναι; Προσδιορίζονται άραγε ως άθρησκοι ή άθεοι Έλληνες βουλευτές; Καταλήγουμε έτσι σε λογικά αδιέξοδα που δεν μπορούν να σταθούν στην κοινή λογική.

Η απάντηση, λοιπόν, της Δημοκρατίας απέναντι στον φασισμό είναι ότι οι μειονοτικοί βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου είναι Έλληνες πολίτες, μέλη της Μειονότητας της Θράκης, που εκπροσωπούν τον λαό που τους εξέλεξε. Μιας Μειονότητας που προσδιορίζεται ασφαλώς από θρησκευτικά χαρακτηριστικά τα οποία δεν απεμπολεί σε καμία περίπτωση, καθώς το Ισλάμ αποτελεί στοιχείο της κουλτούρας, του πολιτισμού, της πίστης και της παράδοσής της.

Το γεγονός αυτό δεν αναιρεί όμως σε καμία περίπτωση το δικαίωμα αυτής της Μειονότητας στην εθνική της συνείδηση ούτε στην καταγωγή ούτε στην διατήρηση και την διάδοση της γλώσσας, της ιστορίας, του πολιτισμού της, του εκπαιδευτικού της συστήματος και του αυτοπροσδιορισμού των μελών της, ως στοιχείων της αδιάλειπτης ιστορικής της ταυτότητας, παρουσίας και διαδρομής στην περιοχή της Θράκης.