Pek çoğumuz küçük çocukların öfke nöbetlerine tanık olmuşuzdur. Çocuk kendini yerden yere atarak istediğini yaptırmaya çalışır. Annenin yalvarıp yakarmaları da ne yazık ki işe yaramaz. Bu durum bazı çocuklarda oldukça sık görülmektedir. Bunlar misafirlikte, alışverişte, sokakta veya herhangi bir yerde istediklerine ulaşabilmek için bağırıp ağlarlar, kendilerini yere atarlar, hiç bir şekilde de ikna edilemezler.

Öfke nöbetleri çok fazlaysa, çocuğun anne – baba ve diğer aile bireyleriyle olan ilişkileri ve genel psikolojik durumunu incelemek gerekir. Endişeli çocuklar daha sık öfke krizlerine girebilirler. Bu yüzden de çocuğun stresli haline neden olabilecek durumların araştırılması gerekir. Yaşıtlarına göre daha fazla korunan, anneanne babaanne tarafından koruma altına alınan, her istediği yerine getirilen, şımartılan çocuklarda da öfke nöbetleri daha sık görülmektedir. Genellikle bu çocukların isteklerine “hayır” denmediği için, bir engelleme durumunda tepki göstererek olumsuz davranışlar sergileyebilirler.

Böyle durumlarda aile kararlılıkla geri adım atmayarak tavır takınabilmelidir. Çocuklarımızı elbette ki hepimiz çok sevmekteyiz, ancak yeri geldiğinde onlara “hayır” demeyi de çocuklarımızın iyiliği için, başarabilmeliyiz.

Bazı aileler çocuğun istekleri ne kadar sınırsız da olsa, bu istekleri yerine getirebilmek için adeta onun kölesi olurlar. Böyle davranarak çocuğa en büyük kötülüğü yaptıklarının farkında değildirler. Halbuki çocuk öfke nöbeti geçirirken ona “hayır” deyip dikkatini başka şeylere çekmeye çalışarak onun hedefine ulaşmasına engel olabilmelidirler. Dolayısıyla çocuğa bebekliğinden itibaren çeşitli kısıtlamalar getirilebilmesi, her istediğinin yapılamayacağının öğretilmesi çok önemlidir.

Eğer çocuk bu tür davranışlarla her istediğini elde etmeye alışmışsa, onu bundan vazgeçirmek için ailenin bazı çabaları gerekir. Örneğin, onu sosyal ve spor faaliyetlerine yönlendirmek yarar sağlayabilir. Bunlar, yüzme, futbol, basket, voley ya da çeşitli el sanatları ve müzik aktiviteleridir. Ayrıca yaşıtlarıyla daha fazla vakit geçirerek oyunlar oynaması da sağlanabilir. Oyun çocuğun enerjisini boşaltarak rahatlamasını sağlamaktadır.

Çocuğun bu davranışı karşısında ona sert davranmak yanlıştır. Sakinliğimizi koruyarak, kendisini ne kadar çok sevdiğimizi söyleyerek, isteklerinin gerçekleştirilmesinin her zaman mümkün olamayacağını ona tatlı bir dille anlatarak yardımcı olmaya çalışmalıyız. Anne baba olarak çocuklarımızı ihmal etmemeli onların her zaman yanında olmaya çalışmalıyız.
Çocuklarımızı şımartmadan, kendilerini ne kadar çok sevdiğimizi onlara her an hissettirebilmeliyiz.

Sevgiyle dolu günlerimiz olsun….