Hayatınıza bazen öyle insanlar girer ki ne yüzünü unutursunuz ömür boyu, ne sesini. Uzundur yolculuğunuz o insanlarla. Kıymet verdiğiniz, kıymet gördüğünüz bir ilişkidir süregelen.

Rıza abiyle de bizim yolculuğumuz öylesine uzun ve kıymetliydi. 1996 yılında Gündem Gazetesi yayın hayatına başladığı andan itibaren köşe yazılarıyla, tarihe tuttuğu ışıkla hep yanımızda durdu. Sağlık sorunlarının onu çok zorladığı zamanlarda bile yazılarını gazeteye göndermeyi ihmal etmedi.

Son gün gönderdiği yazılarıyla matbaa hazırlığı aşamasında bizi bazen telaşa düşürmesiyle, tek sayfalık köşe yazısı için “Çok önemli bir şey yazacağım bu hafta. Hülya kızım, bana iki sayfa ayırabilir misin?” şeklindeki tatlı “pazarlıklarıyla” Gündem’in ayrılmaz bir parçası oldu.

Araştırmacıların, akademisyenlerin uğrak yeriydi onun bürosu ve evi. Elindeki kıymetli arşiv, tanık olduğu tarihi olaylara hakimiyeti nice araştırmalara ışık tuttu. Batı Trakya Türk Azınlığı için yapılan birçok çalışmanın perde arkasında ya da önünde o hep vardı.

TRT için hazırladığımız “Biz Buradayız” programının da danışmanlarındandı. Katkısı çok büyük oldu. En az bizim kadar heyecan duyarak elinden geleni ardına koymadan bize yardımcı oldu.

Onun çekirdek ailesinin dışında iki ailesi daha vardı. Biri çok sevdiği İskeçe Muzaffer Salihoğlu Ortaokulu – Lisesi ve öğrencileri, diğeri de Gündem Gazetesi.

Gündem Gazetesi ailesinin bir parçası olduğu, onu yakından tanıma fırsatını yakaladığımız için çok şanslıyız.

Her şeyden önemlisi de bizim Rıza abimizdi. Gün geldi sırdaş olduk, sorunlarımızı, sıkıntılarımızı paylaştık. Gün geldi eğlendik, güldük.

Hayatın acı – tatlı yanlarına ortak olduk.

Renkli kişiliği, kalın kemik gözlük çerçevelerinin ardından gülen yüzü, kendine has ağdalı konuşması ve her zaman şık giyim tarzıyla hatıralarımızda yaşayacak.

Rıza abi artık yok. Ama gülen yüzü hep gözümün önünde kalacak, “Hülya kızım” sesi de hep kulaklarımda çınlayacak.

Son yolculuğunda huzur içinde uyu Rıza abi…