İlk büyük kaybımı babamın ölümüyle yaşadım. Kızım Irmak’a 7 aylık hamileydim babamı yitirdiğimde. Küçük torununu kucağına alıp okşayacaktı. Ama verdiği sözü tutamadı.

Yıkılmıştım...

Bu büyük acının en büyük tesellisini ablamla beraber annemizin kolları arasında bulduk. Kol kanat gerdi bize. Tevekkülü anlattı . Sonun kaçınılmaz olduğunu. Sardı sarmaladı. Yetim kalmanın yaşı olmadığını, onun şefkatli kolları arasında anlamadık. Hissettirmedi bize babamızın yoklukluğunu, eksikliğini.

Ama altına saklandığım bu kanat, hiç beklemediğim bir anda kırıldı. Son sığındığım liman yok oldu. Öksüz kalmanın yaşı olmadığını işte o an anladım. Kalabalık içinde ailesini kaybetmiş, bulamayan dört yaşındaki bir çocuktan farksızdı duygularım. Küçük, küçücük çaresiz bir çocuktu ağlayan.

Annemi son yolculuğuna uğurladığımız gece bir büyüğüm, “Asıl şimdi büyüdün. Ne geç kalma, ne eve gidince bana telefon et” diyenin artık olmayacak.” dedi. Haklıydı, evin büyümeyen küçük kızı birden bire büyüdüm. Yaşıma en az bir 10 yıl eklendi. Üzerime bir ağırlık, bir olgunluk çöktü.

Büyük ayrılığı yaşamadan önce ailecek annemle o kadar güzel bir gün geçirdik ki. Günlük koşuşturma içinde hiç yapmadığımız kadar güzel sohbetler ettik. Babamı andık. Fotoğraflarına baktık. Güzellikleri paylaştık. Onu öptük, kokladık. Şakalar yaptık birbirimize. En önemlisi, her zaman telaş içinde olan annem ne geçireceği ameliyattan korkuyor, ne de ufak bir endişe belirtisi taşıyordu yüzünde. Huzurluydu, hem de çok.

Annemle bu güzel günü yaşamama, onunla bilmeden de olsa vedalaşma fırsatını bana veren Yaradan’a şükürler olsun. Onu yanaklarından öperek uğurlayabildiğim için Allah’ıma şükürler olsun.

Beni ve ablamı bugünlere getiren canım annem ve babama sonsuz teşekkürler. Yemeyen yediren, giymeyen giydiren, toplumuna faydalı bireyler olmak için elinden geleni esirgemeyen canım annem ve babama hakkımızı ödememiz ne mümkün.
Herkesin en kıymetlisidir anne ve babası. Onların kaybıyla yaşanan acının büyüklüğünü, bu kaybı yaşayan herkes bilir.

Hani yüreğinin sızlaması vardır ya. Elinden birşey gelmemenin, onları geri getirememenin çaresizliğinin yarattığı sızı.

Canım annem… Yeni mekanında huzur içinde uyu. Beni bugünlere getiren, şekillendiren, son anına kadar fedakarlığını esirgemeyen, kollayan, koruyan annem olduğun için sonsuz teşekkürler.

47 yıllık hayatımın en önemli aktörlerinden birini yitirmenin yarattığı boşluk hiç dolmayacak. Rahminde bana verdiğin hayatın son anına kadar yüreğimde, içimde hep yaşayacaksın. Yokluğun, boşluğun dolmayacak. Hep gözümün önünde olacaksın. Seni çok seviyorum ve çok özlüyorum anne.