Sahabeden Süfyan b. Abdullah es-Sakafî (r. a.), Hz. Peygamber (s.a.v.)'e gelir ve "Ey Allah'ın Rasulü!" der; "İslâm'ı yaşama hususunda bana öyle bir söz söyleyiniz ki bir daha sizden başkasına bir şey sorma ihtiyacı hissetmeyeyim."
Rasul-i Ekrem s.a.v. şöyle buyurur: "Allah'a iman ettim de, sonra da dosdoğu ol!"

İslâm'ı yaşama konusunda Süfyan b. Abdullah (r.a.)'ın şahsında hepimize verilen bu kısa talimatı hayata aktarmak göründüğü kadar kolay değildir. Nitekim Kur'an-ı Kerim'de de "dosdoğru olma"yı emreden ayetler vardır ve bunlardan Fahr-i Kâinat Efendimiz'e hitaben gelen; "Sen, beraberindeki tevbe edenlerle birlikte emrolunduğun gibi dosdoğru ol. Aşırı gitmeyin, doğrusu Allah yaptıklarınızı görür." (11/Hud-112) İşte onun için sen (tevhide) dâvet et ve emrolunduğun gibi dosdoğru ol. Dosdoğru olmak Allah'ın emirlerini yapmaktan geçer.

Dil ile "inandım, iman ettim" demek kolaydır. Bütün mesele inandığımızı yaşamakta, yalpalamadan istikamet üzere yürümekte, rüzgâr nereden eserse essin, müstakim yani dosdoğru olmaktadır ki çetin iştir.

Dosdoğru olmak,doğru olmaktan da öte bir anlam ifade ediyor. Dosdoğru olduğunu veya o yol üzerinde olduğunu ifade eden kimselerin sahip olması gereken özellikler olmalıdır.

Peygamber Efendimiz (s.a.s) bir hadis-i şeriflerinde şöyle buyuruyor: "Kalp istikamet üzere olmadan kişinin imanı istikamet üzere olamaz. Dil istikamet üzere olmadan kişinin kalbi istikamet üzere olamaz. Komşusu kötülüklerinden emin olmayan kişi de cennete giremez." Buna göre kalp ve dil istikamet üzere olmadan iman istikamet bulamaz. Kişinin ahlakı doğruluk ve dürüstlük üzerine yönelmeden nefsi istikamet bulamaz. Hal ve hareketleri istikamet üzere olmayan kişinin bütün emekleri boşa gider. Ahlaki nitelikleri ve huyları istikamet üzere olmayan kişinin manevi gelişmesi mümkün değildir.
Dünyanın fani olduğunu, bir gün mutlaka öleceğimizi hepimiz biliriz.
Sorulsa, bu dünyaya Allah'a kulluk edelim diye imtihan için gönderildiğimizi, Cenab-ı Hakk'ın kalbimizden geçenlere varıncaya kadar her halimizi bildiğini, O'nun her yerde hâzır ve nâzır olduğunu söyleriz ama yine de yakamızı gafletten büsbütün kurtaramadığımız olur. İbadetlerimizi aksattığımız, bunları her vakit severek, bütün erkânına riayetle, huşu içinde yerine getiremediğimiz için huzursuz olanlarımız çoktur. Bazen nefsin hevasına uyar, dünyanın aldatıcı cazibesine kapılır, farkına bile varamadan bir günahın içinde buluruz kendimizi. Zaman zaman kibirden, öfkeden, hırs, haset ve gösterişten kendimizi alamadığımızı itiraf eder, bunlardan kurtulamamanın sıkıntısını duyarız. Dilimiz Allah der de kalbimiz ürpermez.

Bütün bunlar varsa, halimizden yakınıyor, yaptığımız kulluğu kendimiz bile beğenmiyorsak, bazı şeyler "yolunda gitmiyor" demektir. Şikayet etmek, kendimizden kaçarak kalbimizdeki huzursuzluk yahut sıkıntıyı görmezden gelmek yerine çare aramanın yoluna bakmak, işleri dosdoğru yola koymanın gayreti içinde olmak gerekir. Ne söylediğimizin farkındaysak eğer, namazlarımızın her rekâtında tekrarladığımız "(Allahım) bizi sırat-ı müstakîme (dosdoğru yola) yönelt!" niyazı, aradığımız çare yahut yolun hiç değilse adını bildirmektedir bize. Geliniz şu mübarek Ramazan ayında kendimizi hesaba çekelim. Muhasebemizi yapalım. Nerede hata yaptığımızı görüp Allah'tan af ve mağfiret dileyelim. Cenâb-ı Hak cümlemize sırat-ı müstekîm üzerinde olmayı nasip eylesin.