Aile, kişinin yaşamında çok önemli yeri olan bir kurumdur. Bireyin bakım, beslenme, sevgi, psikososyal gelişim, eğitim ve kültürel değerler kazandığı ilk yerdir. Bunun için de insan yaşamındaki rolü çok önemlidir.

Aile içi ilişkiler, kişinin özgüveninin gelişmesini, diğer insanlara karşı sevgi ve saygıyla yaklaşmasını, topluma uyum sağlamasını etkiler. Aile içi iletişim son derece önemlidir. Yanlış iletişim ailede sorunlara yol açar. Bu sorunlar da, çoğu zaman kişinin ruh sağlığını bozar. Bu sorunlardan en çok etkilenenler de çocuklar olmaktadır. Bunun için de çocuğun sağlıklı bir aile ortamında büyümesi gerekir. Dolayısıyla da anne babanın aile içindeki gerek birbirlerine gerekse diğer bireylere ve çocuklara karşı davranış şekilleri büyük önem taşımaktadır.

Anne baba davranışlarında çok dikkatli olmak zorundadırlar. Her şeyden önce birbirlerini aşağılamadan konuşabilmelidirler. Onlar karşılıklı sevgi saygı gösterdikleri sürece çocuk da özgüveni gelişmiş, mutlu bir birey olarak yetişecektir. Kavga ve gürültü ortamında büyüyen çocuk, ya pısırık, pasif, kendine ve başkalarına güven duymayan, ya da saldırgan herkesi kıran bir kişilik geliştirecektir. Anne babanın karşılıklı olumsuz eleştirileri, hakaretleri, kırıcı sözleri, birbirlerinin dinlememeleri, küçük hatalarını bile abartarak, her an bir kavga ortamı yaratmaları çocukları derinden etkiler.
Sevgi ve saygının eksik olduğu böyle ailelerde yaşayan çocuklar, genellikle okulda ilgisiz, başarısız, yalnız, mutsuz, arkadaşlarıyla geçinemeyen ve iyi ilişkiler kuramayan çocuklardır. Sık sık davranış bozuklukları gösterirler. Sınıfta öğretmene dikkatlerini veremezler. Çünkü evdeki olumsuz ortam akıllarından çıkmaz. Dolayısıyla da evdeki olumsuzluklar sonucu, çocuk içine kapanır, arkadaşlarıyla oynamak istemez, yalnız kalmayı tercih eder. Bazen de bunun tersi olur, çocuk gerek sınıftaki araç gereçlere, gerekse arkadaşlarına karşı saldırgan davranarak, içindeki nefreti boşaltmaya çalışır.
Birbirini seven, güven ve saygı duyan, birbirini dinleyebilen, gereksiz suçlamalarda bulunmayan, aralarında sevgi ve hoşgörü bulunan ailelerde yetişen çocuklar ise, her zaman başarılı, sosyal, özgüveni gelişmiş mutlu çocuklar ve yarının mutlu yetişkinleridirler.

Başarılı ve mutlu çocuklar yetiştirmek istiyorsak her şeyden önce aile içindeki davranışlarımıza dikkat ederek, birbirimize iyi davranıp empati ile yaklaşarak, alacağımız ailemizle ilgili kararlara da çocuklarımızı da dahil edip, küçük aile toplantıları yaparak kararlar alabilmemiz, çocuğumuzun psikososyal gelişimi için son derece önemlidir. Çocuğumuz için “o küçüktür, anlamaz” diyerek, onun yanında yapılan hatalar, onun o küçücük dünyasını derinden sarsabilir. Bunun için de kendimizden önce çocuklarımızı düşünmeliyiz. Ona fazlasıyla oyuncaklar almak, ya da bol cep harçlığı vermek sevgimizin yerini dolduramaz. Ailenin çocuğa en güzel hediyesi aile içindeki sevgiyi, saygıyı, güveni sürdürerek, sık sık “seni çok seviyoruz” diyerek onun mutlu bir aile ortamında yetişmesini sağlayabilmektedir.

Anne babalar olarak çocuğa iyi örnek olalım ve güncel yaşantımızda da “lütfen”, “rica etsem”, “teşekkür ederim”, “yapabilir misin”, “özür dilerim” gibi anahtar sözcük ve cümleleri kullanmayı ihmal etmeden, karşımızdaki kişileri de anlamaya çalışarak, empati kurarak yaklaşmaya çalışalım. Lütfen!