En zor çocuklar her arzularının anında yapılmasına alışmış olan çocuklardır. Bunlar, her istediği yerine getirilen, ağzından çıkacak kelimelere bakarak karşısında emir bekleyen anne babaların çocuklarıdır. Bu tür anne babalar tarafından, çocuğa çok fazla oyuncak almak, ya da onun isteklerini yerine getirmek ona “Hayır” diyememek, doğru bir eğitim şekli gibi algılanmakta ve uygulanmaktadır. Böylelikle çocuğun mutlu edildiği zannedilir. Esasında bunun tam tersi olmaktadır. Çocuk mutlu olmaz, aksine, doyumsuz ve huysuz olur. Her istediği yapılan çocuk, tatminsizdir. Her zaman dadah fazlasını bekler. İstekleri anında yerine getirilmediği zaman ise çocuk, sabretmeyi öğrenir ve bazı şeyleri elde edebilmek için beklemesi gerektiğini anlayarak, onları elde ettiğinde daha çok haz duyar. Örneğin, genellikle çocuğa bir kaç oyuncak birden alınarak, onun daha fazla mutlu olduğu zannedilir. Çocuk belki o anda öyle görünebilir, ancak bir süre sonra o oyuncakları bir kenara iterek daha da fazlasını ister. Bu durum, okuldaki ve diğer yakın çevresindeki arkadaşları ile de sorunlar yaşamasına neden olur. Çünkü o, her zaman en çok ilgiyi bekler, her zaman lider olmak ister, aradığı ilgiyi bulamayınca da mutsuz olur, arkadaşlarıyla çatışır ve kendi kabuğuna çekilir. Bu durum ergenlik döneminde de devam eder. Bu sefer de, arkadaşlıklarının yanısrıa, özel ilişkilerinde de bencillik göstererek sağlıklı ilişkiler kuramaz.

Dolayısıyla, sağlıklı arkadaşlıklar kurabilmesi ve arkadaş grubunda sevilen bir kişi olabilmesi için, çocuklarımızı bencil yetiştirmememiz gerekir. Her zaman “Evet” demeden “Hayır” da olumlu açıklamalarla ve alternatifler sunarak uygulamak çok önemlidir. Çocuklar “Hayır” ların bir ceza gibi değil, seçim olarak verilmesini tercih ederler. Örneğin: “Masayı çizme, kağıdı çiz” gibi. Bu şekilde konuşmak, inatlaşmayı da ortadan kaldırır. Zira doğrudan “Hayır” dendiğinde çocuk inatlaşabilir. Çocuklar anne babanın sınırlarını denerler. Gözüne bakarak bardağı yere atıp atamayacaklarını anlamaya çalışırlar. “Atamayacağı” mesajını aldıklarında da bundan vazgeçerler.

Ailenin verdiği cezalar korkuya neden olmamalıdır. Örneğin : “Beni çok üzüyorsun, seni bırakıp giderim, yalnız kalırsın” gibi sözler çocukta kaygı yaratır. Çocuğun içine kapanmasına neden olur.

Bir davranışa “Hayır” demeden önce farklı seçenekler bulmak gerekir. Bağıran, ağlayan çocuğa, “yeter artık, hayır” demek problemin daha da büyümesine neden olur. Çocuk ne zaman duracağını bilmiyorsa, aile durumu kontrol altına almalıdır. Açık kurallar koymak gerekir. Çocuk kendisini kontrol ettiğinde de “Aferin” diyerek onaylanmalıdır. Beğenilmeyen davranışların doğruları çocuğa öğretilmelidir. “Hayır” demek yerine, “Şunu böyle yapsan nasıl olur” gibi bir yaklaşım işe yarayabilir. Ayrıca çocuğa eleştirilerden daha fazla öğütlerin verilmesi doğrudur. Onunla her zaman bir yetişkinle konuşurmuş gibi konuşulmalıdır. Anne babanın çocuğa olan yaklaşımı, davranışları onun kişiliğinin gelişmesinde önemli rol oynar. Bunun için de her zaman çocuğumuza iyi örnek olabilmek için doğru davranışlarla yaklaşabilmemiz son derece önemlidir.

Sağlıcakla kalın!