Anne-babaların çocuklarıyla ilgili sorunlarından biri de, kardeşler arasındaki anlaşmazlıklardır. Bunların nedeni genelde ya oyuncakları paylaşmak istememe, ya da oyunlardaki anlaşmazlıklardır. Fakat temelde anne-babanın ilgisini paylaşmak istememe duygusu yatmaktadır. Buna neden de anne-babanın çocuklara karşı olan yanlış tutumlarıdır. Fakat nedense hiç bir anne ya da baba, çocuklarına eşit davranmadıklarını kabul etmek istemez. Onlara göre her çocuğa eşit davranılmaktadır. Aslında konunun özüne inildiğinde bunun öyle olmadığı görülebilir. Örneğin, çocuklar kavga ettiklerinde genellikle büyük çocuğa “sen abisin” ya da “sen ablasın, anlayışlı olmalısın, o daha küçük” diyerek kendisinden her zaman özveri ile davranması beklenmektedir. Bu da ona yapılan büyük bir haksızlıktır. Çünkü genellikle küçük çocuk her zaman haklı bulunur. Bu da büyüğün hoşuna gitmez, kendisini kenara itilmiş hisseder. Çocuğun kendisini soyutlanmış hissetmemesi için, tartışma ortamlarında, hemen anne-babanın devreye girerek, taraf tutmadan ortamı yumuşatıp hep birlikte oyun oynamaları gerekir.

Annenin hamileliğinden itibaren yapılabilecek bazı şeyler büyük çocuğun küçük kardeşini kıskanmaması için yararlı olacaktır. Mesela birlikte alışverişe giderek kardeşine oyuncaklar seçmesi onu gelecek olan bebeğe hazırlayacaktır. Yine kendisinin bebeklik resimlerini, bebekliğinde kullandığı eşyalarını çıkartıp kendisinin de bir zamanlar bebek olduğunu, şimdi ise ne kadar büyüdüğünü, gelecek kardeşin de çok küçük olacağını ve zamanla onun gibi büyüyeceğini anlatarak, çocuğu hazrılamak gerekir.

Çocuğun yeni doğmuş olan kardeşini kıskanmaması için, anne onun bakımında kendisinden yardım istemelidir. Altını değiştirirken, yemeğini yedirirken, banyosunu yaparken, çocuğun da annesine yardımcı olması, kıskançlık yerine koruyuculuk duygusunun gelişmesine yardımcı olacaktır. Çünkü önemli olan kıskançlık duygusunu mümkün olduğunca azaltmaya çalışmaktır, zira yok etmek münkün değildir.

Kardeşlerin iyi anlaşabilmesi için, aralarında kıyaslama yapılmaması çok önemlidir. Çünkü, “sen yaramazsın, oysa bak kardeşin ne kadar uslu” gibi sözler, çocukta nefret duygusunun gelişmesine neden olabilir. Ya da kız çocuklarını bir kenara itip, erkek çocuklara daha fazla ilgi göstermek, kızlarda duygusal bozukluklara neden olabilir. Her iki cins arasında dengenin korunması çok önemlidir.

Evde kardeşlerin arasında anlaşmazlık görüldüğünde, anne-baba tarafsız kalarak, ortamı yumuşatmaya çalışmalıdır. Kimin haklı ya da haksız olduğunu araştırmaya çalışmak yanlıştır. Kardeşler kendi aralarındaki problemleri kendileri halledebilmelidir.

Anne-babanın sevgi ve ilgisini paylaşmak çocuğa zor gelir. Bunun için de anne ya da baba küçük kardeşe ilgi gösterdiğinde, ya da onun tarafını tuttuğunda, olumsuz davranışları artabilir. Bunu ailenin hissederek, büyük çocuğa daha anlayışla yaklaşması gerekir. Bu gibi durumlarda büyüğe biraz daha fazla yakınlık göstererek onu rahatlatabilmek çok önemlidir.

Çoğu zaman çocuk, kardeş geldikten sonra çeşitli davranış bozuklukları gösterebilir. Bunlar, altını ıslatma, parmak emme, bebek gibi konuşmalar, anne babayla yatmak isteme gibi davranışlardır. Çocuk bu şekilde davranarak, daha fazla ilgiye ihtiyacı olduğunun mesajını vermeye çalışmaktadır. Dolayısıyla da anne-baba, davranışlarını düzeltmeye çalışarak çocuğa yardımcı olmalıdırlar. Önemli olan çocuğun kardeşini sevmesi ve sahiplenmesini sağlayabilmektir. Çünkü kıskançlık, doğal bir davranıştır, yok edilemez. Ancak en aza indirebilmek için çocuklarımıza yardımcı olmaya çalışmalıyız.