Oyun doğal bir olaydır. Anne babanın oyun oynamanın beynin her iki tarafını da geliştirdiğini anlayabilmesi için oyun prensiplerini de anlamaları gerekir. Yaratıcı oyunların temel prensibi çocuğun zihinsel gelişimi için gereken deneyimleri edinmesidir.

Bebekler büyürken etraflarındaki her şeyle oynamaya çalışırlar. Elleri, ayak parmakları, güneş ışınları gibi. Aynı zamanda sesleri keşfedip mırıldanarak kendi kendileriyle konuşurlar. Bedenlerinin farklı bölümlerini tanımaya başlarlar. Renkler, ışık ve sesler arasında ayrım yaparlar. Bu onların oyunla ilk tanışma evresidir.

Çocuğun farklı yaş ve yetenekteki çocuklarla oynaması, sosyal etkileşim açısından çok önemlidir. Çocuk bu şekilde sabır, empati, acıma, destek olma ve dürüstlüğü öğrenecektir. Her oyun biçimi, çocuğa başka bir şey öğretir. Konuşarak, karşısındakini izleyerek, hayal gücü ve bilgi seviyesi gelişir.

İlk aşamalarda küçük çocuklar, başkalarıyla ilgilenmeden kendi başlarına oynarlar. Büyüdükçe başkalarıyla oynamayı, onlarla oyuncaklarını paylaşmayı, bazen de kavga etmeyi öğrenirler.
Yuvaya, anaokuluna gittiklerinde, ya da evin dışında oynadıklarında, yeni arkadaşlar, farklı oyunlar ve oyuncaklarla tanışırlar. Bu da onların özgüveninin gelişmesine ve yeni bir olgunluğa ulaşmalarına destek olur. Bu yüzden de oyunun çocuğun deneyimlerini çoğaltmasına ve özgüveninin gelişmesine yardımcı olduğunu düşünerek, çocuğun başka çocuklarla beraber olup oyun oynamasına engel olunmamalıdır. Sadece çocuğun ne kadar süre oyun oynaması gerektiği, oyun dışında, uyuma, yemek yeme ya da ders çalışma saatlerinin de olduğu, kendisine öğretilmelidir. Çünkü çocuğu serbest bıraktığımızda, bütün gününü, yemeyi, içmeyi, uykuyu düşünmeden oyunla geçirebilir. Bunun için de çok küçük yaşlardan itibaren, bir program yapıldığında, çocuk da bunu öğrenerek uyum sağlayabilecektir.

Çocuk oyun oynarken kendi gücünü farkeder, sorumlulukları öğrenir. Daha iyi iletişim kurabilmeyi ve muhakeme yapmayı, oyun çocuğa öğretir. Her çocuğun oyun esnasında bir oyun oynama biçimi vardır ve buradaki davranışları da onun hayatı boyunca başkalarına nasıl davranacağını bize yansıtır.
Çocuğun bireysel gelişimi için, kendi oyun şeklini seçmesine izin verilmelidir. Katı kurallar, çocuğun kendini doğal bir şekilde ifade etmesini engeller. Anne babaya düşen görev, çocuğun becerilerini geliştirecek uygun oyuncaklar alıp, onun oyunlarına katkı sağlamaktır.

Anne baba çocuğun oyunlarını takip ederek, onun duygu ve düşüncelerini anlayabilirler. Çünkü çocuklar, düşüncelerini ve hislerini oyunlarında gösterirler. Oynadıkları oyunlar, onların sorunlarını açığa çıkaracaktır. Özellikle de evcilik oyunlarında çocuk aile içinde cereyan eden olayları sergiler. Anne baba kendi tutumlarını, çocuğun evcilik oyununda çok rahat izleyerek, kendi yanlışlarını anlayabilirler.

Sonuç olarak, en önemlisi anne babanın kendi çocukluk dönemlerine geri dönerek, oyun oynarken ne kadar keyif aldıklarını hatırlamaları ve bu doğrultuda da çocuk için oyunun ne kadar önemli olduğunu anlayabilmeleri gerekir.