Anne babaların çocuk büyütürken karşılaştıkları en önemli sorunlardan biri de uyku problemleridir. Genellikle altıncı aydan itibaren çocuklarda uyku sorunları başlayabilir. Bunlar, uykuya dalarken karşılaşılan zorluklar, sabah çok geç ya da çok erken uyanmalar, akşamları çok geç ya da çok erken yatmalar, geceleri sık sık uyanmalar, uyandıktan sonra tekrar uyumakta zorluklar, gündüzleri uykulu bir halde dolaşmalar gibi problemlerdir.

Bazı çocuklar, uyku düzenlerinin bozulmasından rahatsızlık duymazlar, ne zaman ve nerede yatarsalar yatsınlar rahat uyuyabilirler. Bazı çocuklar ise bu konuda çok hassastırlar, en ufak bir değişiklik, onların uykularının bozulmasına neden olabilir.

Anne baba arasındaki tartışmalar, onların çocuğa karşı olan olumsuz davranışları, korkulu filmler izlemek, korkulu hikayeler dinlemek, yeni bir kardeşin dünyaya gelişi, uyku düzeninin bozulmasına neden olabilecek sebeplerdir.

Çocuğun tutarlı bir uyku programının olması son derece önemlidir. 2-3 yaşlarındaki bir çocuğun ne zaman yatağa yatması gerektiğine kendisi değil, anne babası karar vermelidir. Bir çok ailede, çocuk yatmak istemediği zaman, annenin onu ikna etme çabası göstermeyişine pek çoğumuz tanık olmuşuzdur. “Yatmazsa yatmasın, sabah uyusun” diyerek çocuğun uyku eğitiminde çok önemli olan bu alışkanlığın kazanılmasına anne kendisi bilmeyerek engel olmaktadır. Zira, çocuğun düzenli bir öğle uykusu saati ve gece yatma saati olmalıdır.Uykudan önce çocuğun anne ya da babasıyla 20-30 dakikalık bir zaman geçirmesi, mesela masal, hikaye dinlemesi, çocuk için son derece yararlı olacaktır. Bu tür davranışlar, çocuğa yatma saatini sevdirecek ve kendisi yatağa isteyerek gidecektir.

Daha büyük çocuklar için bile, yatmadan önce anne babayla sohbet ederek bir yarım saat geçirmek çocuğa keyif ve rahatlık verecektir. Onunla konuşmak, ona tatlı sözler söylemek, sorunlarını, endişelerini dinlemek, çocuğu rahatlatır ve rahat uykuya dalmasını sağlar.

Bir çok anne baba, çocuklarını gece kendi yataklarında yatırırlar. Bu son derece yanlış bir davranıştır. Çocuğun psikososyal gelişimi için ve bağımsızlığını kazanabilmesi açısından, çocuğun bebekliğinden itibaren, kendi odasında ve tek başına uyuması gerekir. Çocuğu yatağına yatırıp, ona bir masal okuyup kapısını aralık bırakarak çıkmak, en doğru davranıştır.

Eğer çocuk, sürekli anneyi yanına çağırıyor ya da yatağından kalkıyorsa, annenin çocuğun odasına giderek, yanına yatmadan, kendisinin onun yanında olduğunu söyleyerek, odada biraz kalıp çıkması gerekir. Çocuk çok ağladığında da yine belirli aralıklarla bu yapılmalıdır. Yanına gidip çocuğu sakinleştirdikten sonra, dışarı çıkılmalıdır. Ağlamaları dayanılır durumda olduğu sürece odasına gitmemek, çocuğun yalnız uyumaya alışabilmesi açısından önemlidir. Her anne baba çocuğunu çok sever ve onun üzülmesini istemez. Ancak onun iyiliği için, onun özgüveninin gelişebilmesi için de böyle davranmak bir zorunluluktur. Anne baba her zaman çocuğun yanında olamayabilir. Bunun için de daha hayatının ilk yıllarından itibaren, bağımsız olmayı ve kendisine güven duymayı öğrenmesi gerekir.

Arasıra ve hafta sonları ise, çocuğun sabah uyandıktan sonra anne babanın yatağına giderek onlarla keyifli bir zaman geçirmesine de izin verilmelidir. Bu da çocuğa mutluluk ve keyif vererek, onu rahatlatacaktır.

Önemli olan her zaman aşırıya kaçmadan, çocukları şımartmadan onlara sevgimizi gösterebilmektir.