Saldırgan çocuk, ailesi, çevresi ve arkadaşlarıyla uyuşamayan, kötü ilişkileri olan çocuktur. Ailesine ve öğretmenlerine sürekli karşı gelerek cezalandırılır. Fakat cezalandırılmasına rağmen yine aynı saldırgan, zararlı davranışlarını tekrar eder. Arkadaşlarıyla geçinemez, onları döver. Eleştiri ya da uyarı aldığında da o anda utansa bile, yine yaptıklarından vazgeçmez.

Bu çocukların ailelerine bakıldığında, ailede şiddetin hakim olduğu görülmektedir. Sürekli kavganın ve tartışmaların içinde büyüyen bir çocuk, ilgi görmediği zaman sevilmediğine inanır. Özgüvenini kaybeder. Ailesine karşı içinde kin besler ve bu kinini saldırganlık yoluyla çevresine boşaltır. Bu şekilde dikkat çekmeyi hedefler. Zaten amacı dikkat çekmektir. Arkadaşlarını döverek, onların eşyalarına, oyuncaklarına el koyar. Bunu alışkanlık haline getirir. Çünkü ailesinde de ya kaba kuvvetle, ya da bağırıp çağırmayla problemler çözülmeye çalışılmaktadır. Çocuk zaten başka bir problem çözme yöntemine tanık olmamıştır. Çünkü babası da annesine ya da kardeşlerine, bağırarak istediklerini yaptırmaya çalışmaktadır.

Bazen de ailede, saldırganlık, kavga – gürültü olmadığı halde, çocuk saldırgan davranışlar gösterebilir. Bunun da sebebi ailenin çocuğa gereken özgüveni sağlayamamış olmasıdır. Özgüvenin gelişmesi için sevgi ve ilgi şarttır. Ailenin ilgisizliği çocuğu saldırgan yapabilir. Çocuk bu ilgiyi çevreye saldırarak elde etmeye çalışır.

Bu durumdaki çocukların saldırganlık sebebi genellikle aile olduğu için, okuldaki öğretmenlerin aileye yaklaşıp yardımcı olmaları, çözüm aramaları gerekir.
Biz anne babalar da çocuklarımızın agresif çocuklar olmamaları için bazı şeylere dikkat etmeliyiz. Eşler kendi aramızda ya da arkadaşlarımızla veya diğer aile bireyleriyle, komşularımızla birlikteyken saldırgan davranışlarda bulunmamalıyız. Çocuğumuz saldırgan davrandığı zaman, ona bunun zararlarını anlatmalıyız. Böyle davranışlar sergilediğinde kendisinin toplum içinde sevilmeyeceğini, yalnız kalabileceğini, oysa düzgün davrandığı zaman daha çök sevilip aranan bir insan olacağını anlatmalıyız.

Çocuğumuz kötü davranışlarla bir şey istediğinde ona bunu vermemeliyiz. Düzgün davranmasını isteyerek, bunu gerçekleştirdiğinde istediğini yapmalıyız. Çocuğumuz haklı olduğu zaman da , ona haklı olduğunu ve haklarına saygılı olduğumuzu göstermeliyiz. Unutmayalım ki, ne kadar küçük olursa olsun, o da bir “birey” dir. Onun da gelişmekte olan bir kişiliği, bir gururu vardır. Eğer çocuğumuza bir yetişkin gibi davranırsak, haklarına saygı gösterirsek, ona da aile içinde söz hakkı verirsek, o da bize karşı daha anlayışlı ve saygılı olacaktır. Çünkü çocuklarımız bizlerin birer kopyasıdır. Bizler nasıl davranışlar sergilersek, onlar da aynı şeyleri uygulayacaklardır.

Çocuklarımızın saldırganlıklarından şikayet ediyorsak onları enerjilerini boşaltabilecekleri çeşitli sportif faaliyetlere yönlendirmek de yaralı olacaktır. Çocuğumuzun agresif davranışları baş edilemeyecek boyutlarda ise, bir uzmana başvurmak, yapılabilecek en doğru harekettir.