Anne baba olarak hepimizin hedefi, çocuklarımıza iyi bir terbiye verebilmek onların toplum içerisinde örnek insanlar olarak yetişmesini sağlayabilmektir. Çocuklarımızın iyi davranışlar kazanabilmesi için de onları doğru yönlendirebilmek büyük önem taşır. Dolayısıyla da anne babaya önemli görevler düşmektedir.

Aile içi ilişkiler çocuğun yaşamını yönlendirir. Altı aylık bir bebek bile iyi bir hareket yaptığında anne babasından gülümsemelerini bekler. Ya da annesinin kaşları çatıldığında kendisinin yanlış bir şey yaptığının farkına varabilir.

Bazı durumlarda çocuklar hata yaptıklarında anne babanın tepkisiz kalması, çocuğun o yanlışı devam ettirmesine neden olmaktadır. Zira onun hatasına zamanında müdahale edilmemesi, bu hatanın devam etmesine neden olur. Bazen de anne babanın yersiz veya aşırı tepki göstermesi ya da çocuğu boş yere azarlaması veya cezalandırması, çocukta yeni yanlışların oluşmasına neden olabilir. Ayrıca devamlı kontrol altında tutulan ve bunu hisseden çocuklarda da bir takım psikolojik sorunlar ortaya çıkabilir. Bu yüzden de cezalandırma şekli çok önemlidir.

Çocuğun yaptığı ilk hata eğer kötü sonuç vermeyecekse onu uyarmak yeterlidir. Eğer yaptığı hata sık sık tekrarlanıyorsa ve kötü sonuçlar doğurabilecekse, onunla yaşına uygun bir şekilde konuşulmalıdır. Yaptığı şeyin yanlış olduğu doğrusunu göstererek çocuğa öğretilmelidir. Yapılan hatanın devam etmesi durumunda, hatanın büyüklüğü ne olursa olsun, anne baba tekrar tekrar çocukla ılımlı bir şekilde konuşarak bu davranışın tekrarlandığında ne gibi cezalar alabileceği kendisine söylenmelidir. Çocukla konuşup ceza alabileceğini söylediğimiz halde, bu yanlış davranış şekli tekrarlanıyorsa artık ona ceza vermek gerekecektir. Bazı durumlarda çocuğa ceza verildiği halde bazı hafifletici sebeplerle çocuk affedilebilir. Mesela onu parka götürmeme cezası verilmişse, kendisine odasını toplarsa affedebileceğimizi söyleyerek parka götürebiliriz.

Biz eğitimciler hiç bir zaman katı cezalar uygulama taraftarı değilizdir. Önerebileceğimiz cezalar, genellikle çocuğun sevdiği bazı şeylerden mahrum edilmesi şeklindedir. Örneğin televizyon izleme, bilgisayar, sokakta oyun oynama gibi aktivitelere izin vermeyerek cezalar uygulanabilir. Ya da kısa süre odasından çıkmama veya gece erken yatma gibi cezaları önerebiliriz.

Çocuğa kesinlikle şiddet uygulanmamalıdır. Dayak çocuğa yapılabilecek en büyük kötülüktür. Anne babasından bir tokat bile yiyen çocuğun onlarla olan ilişkileri zedelenerek zarar görebilir. Dolayısıyla çocukta ruhsal sıkıntılara ve davranış bozukluklarına yol açabilir. Çocuk özgüven sorunu yaşar ve gururu zedelenir.

Son olarak çocuğa uygulanacak ceza durumlarında anne baba arasında tutarlılık olmalı, ikisi aralarında anlaşarak çocuğa hangi cezanın verilmesinin uygun olacağına karar vermelidirler. Babanın koyduğu cezayı annenin bozması, ya da bunun tersinin olduğu durumlarda, verilen cezanın hiç bir değeri kalmaz.

Anne babalara düşen görev her zaman çocuğa iyi örnek oluşturabilecek davranışlarda bulunmak, onun yapmasını istemedikleri hataları kendilerinin de yapmamayı özen göstermeye çalışmaktır. Unutmayalım ki çocuk her zaman anne baba ve diğer aile bireylerini örnek alarak sosyal yaşamında davranışlarını bu doğrultuda şekillendirmektedir.

Çocuklarınıza güzel davranışlarınızla örnek olabileceğiniz mutlu bir hafta geçirmeniz dilekleriyle.