En tahammül edilemeyen çocuklar “şımarık çocuklar”dır. Aslında burada şımarık sözcüğünün kullanılması yanlıştır. Çünkü şımarık çocuk değil, şımartılmış çocuk vardır. Bu çocuklar her dediği yerine getirilen, ağzından çıkacak kelimelere bakarak karşısında emir bekleyen anne babaların çocuklarıdır. Bu çocukların aileleri de incelendiğinde, genellikle kendileri çocukluklarında anne babadan çok fazla ilgi görmemiş, ihtiyaçları zamanında karşılanmamış kişiler oldukları görülmektedir. Dolayısıyla da kendilerinin görememiş oldukları o ilgiyi kendi çocuklarına fazlasıyla, hatta çoğu zaman ona zarar verebilecek şekilde göstererek, onu şımartarak, kendi egolarını tatmin etme çabasındadırlar. Ya da bazı çalışan anneler, çocuğu evde ya da bakıcıyla bırakıp gittikleri için suçluluk duyduklarından aynı şekilde davranarak çocuğu şımartmaktadırlar.
Özellikle toplumumuz içinde, büyük oranda çocuğa çok fazla oyuncak almak, ya da onun isteklerini yerine getirmek, ona “hayır” diyememek doğru bir eğitim şekli gibi algılanmakta ve uygulanmaktadır. Onun her zaman istediği yerine getirilerek çocuğun mutlu olduğu zannedilir.
Esasında bunun tam tersi olmaktadır. Çocuk, her istediği yerine getirildiğinde mutlu olmaz, aksine doyumsuz ve huysuz olur. Her istediği yapılan çocuk, tatminsizdir. Her zaman daha fazla şeyler bekler.
Çocuğa “hayır” denildiği zaman ise çocuk sabretmeyi öğrenir ve bazı şeyleri elde edebilmek için beklemesi gerektiğini anlayarak, onları elde edince de daha çok haz duyar. Mesela, genellikle çocuğa, bir kaç oyuncak birden alınarak, onun daha fazla mutlu olduğu zannedilir. Çocuk belki o anda öyle görünebilir, ancak bir süre sonra, o oyuncakları bir kenara iterek, daha da fazlasını ister. Bu durum, okuldaki ve diğer yakın çevresindeki arkadaşlarıyla da sorunlar yaşamasına neden olur. Çünkü o, her zaman en çok ilgiyi bekler, her zaman arkadaşlarının arasında lider olmak ister, aradığı ilgiyi bulamayınca da mutsuz olur, arkadaşlarıyla çatışır ve kendi kabuğuna çekilir. Bu durum, ergenlik döneminde de devam eder. Bu sefer de, arkadaşlarının yanısıra, özel ilişkilerinde de bencillikler yaşayarak, sağlıklı bir birliktelik yaşayamaz.
Bunun için de, sağlıklı arkadaşlıklar kurulabilmesi ve arkadaş grubunda sevilen bir kişi olabilmesi için, çocuklarımızı bencil yetiştirmememiz gerekir. Onlara her zaman her istediklerini elde edemeyeceklerini ve elde ettikleri şeyleri de paylaşmayı öğretmek gerekir. Her zaman “evet” demeden, “hayır” kelimesini de çocuğun duyması ve bunun sebebini anlatarak, onun ikna edilmesi anne babaların önemli bir sorumluluğudur.
Çocuk, benmerkezci büyüdüğü sürece, mutlu olamaz. Onunla her zaman bir yetişkinle konuşurmuş gibi konuşarak, onu hayata hazırlamak gerekir. Çünkü çocuklarımız ne yazık ki, her zaman bizim kanatlarımız altında kalamazlar. Hayata atıldıkları zaman da özgüveni gelişmiş, ne istediğini bilen yetişkinler olmaları çok önemlidir. Bunun içinde, anne babaların gerektiğinde çocuğa sert davranıp uygun cezalar da vererek, onu hayata hazırlayabilmeleri çok önemlidir.