Η Χρυσή Αυγή μετά από ένα δικαστικό αγώνα-θρίλερ που διήρκησε πέντε έτη και επτά ακριβώς χρόνια μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, θα οδηγηθεί εκεί που πράγματι ανήκει, στις δικαστικές φυλακές και στο χρονοντούλαπο των πιο ανατριχιαστικών στιγμών της πρόσφατης πολιτικής μας ιστορίας.

Η απόφαση για την αναγνώρισή της ως εγκληματικής οργάνωσης σκόρπισε ανακούφιση στην ελληνική κοινωνία, αποτελεί δικαίωση για την μνήμη και τις οικογένειες των θυμάτων της που δεν βρίσκονται στην ζωή και σηματοδοτεί την ηθική αποκατάσταση για εκείνους που είχαν την τύχη να γλιτώσουν από την ωμή βία των στελεχών της, όταν βρέθηκαν κάποια στιγμή απέναντί τους.

Παρόλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να παραγράψει τις ευθύνες των πολιτών και του πολιτικού συστήματος που ψήφισαν, ανέχθηκαν και υπέμειναν ενίοτε χωρίς τις αναμενόμενες αντιδράσεις, την διόγκωση της εγκληματικής αυτής οργάνωσης που ενδύθηκε με τον μανδύα πολιτικού κόμματος και κατόρθωσε για μια πενταετία να αποτελέσει την τρίτη πολιτική δύναμη στο ελληνικό κοινοβούλιο!

Που βρίσκονται άραγε σήμερα οι 500.000 περίπου ψηφοφόροι που επανειλημμένες φορές ψήφισαν Χ.Α. στην κάλπη, κάνοντας τάχα πως δεν έβλεπαν την ναζιστική της ιδεολογία, οχυρωμένοι πίσω από άναρθρες αντιπολιτικές κραυγές που αποτελούσαν ευθεία αμφισβήτηση του κοινοβουλευτισμού και της Δημοκρατίας;

Με βάση τα στοιχεία που προέκυψαν από τα κοινά exit poll, στις πρώτες εκλογές του 2012 η μεγαλύτερη δεξαμενή της ήταν η ΝΔ, και ακολουθούσαν το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ. Στις δεύτερες, η Χρυσή Αυγή εισέπραττε τις μεγαλύτερες εισροές από τους ΑΝΕΛ, τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Από εκεί και πέρα, ειδικά μετά τη δίωξη που ασκήθηκε εις βάρος των μελών της, όσοι την ψήφιζαν περνούσαν κάτω από το δημοσκοπικό ραντάρ, εξού και οι δημοσκόποι διατηρούσαν πάντα μια επιφύλαξη για το ποσοστό της. Μέχρι και οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες είχαν ξεκινήσει να ζητούν από τους ψηφοφόρους τους να κρύβουν την ψήφο τους, ώστε να μην μπορεί να προβλεφθεί το ποσοστό τους. Πριν περίπου δύο χρόνια, όμως, η σταδιακή της εξαφάνιση παγιώθηκε - και αυτό έγινε φανερό στις εκλογές του 2019, όταν δεν κατάφεραν να μπουν στη Βουλή.
Μαζί με τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής κρύφτηκαν και τα πρωτοπαλίκαρά της στην Θράκη που απειλούσαν από το 2012 τους πολίτες της Μειονότητας με εκδίωξη από τις πατρογονικές τους εστίες με πρόσχημα την καταγωγή και την θρησκευτική τους πίστη.

Η μεταφορά παράνομων μεταναστών σε κέντρα κράτησης σε Ξάνθη και Κομοτηνή αποτέλεσε απλά την «επίσημη» αφορμή για την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής στην πολυπολιτισμική Θράκη το 2012. Και από εκείνη τη στιγμή, σχεδόν κάθε εβδομάδα, χωριά και οικισμοί με μειονοτικό πληθυσμό υποδέχονταν ακούσια μηχανοκίνητες πορείες μελών της Χρυσής Αυγής με προτεταμένα τα εθνικά σύμβολα και με προκηρύξεις που καλούσαν τον τοπικό πληθυσμό να ενστερνιστεί τα ιδεώδη τους με την εμφανή απειλή έγερσης αντιποίνων σε διαφορετική περίπτωση.

Στη Θράκη ευδοκιμούσαν άλλωστε πάντα οι συνθήκες για ανάπτυξη ακραίων εθνικισμών και μισαλλόδοξων πολιτικών κηρυγμάτων ως αποτέλεσμα της πολυπολιτισμικής κοινωνικής της σύνθεσης. Για πολλά χρόνια δεν έλειψαν τα φοβικά σύνδρομα απέναντι στην ύπαρξη της Μειονότητας και τον ρόλο της, όπως τον μετέφραζαν ορισμένοι, ως αποσταθεροποιητικό παράγοντα για την ειρήνη και την ομαλότητα στην περιοχή.

Η Χρυσή Αυγή ήρθε να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά για λογαριασμό της αυτό το κλίμα, ανακαλώντας σε πολλούς ντόπιους άσχημες μνήμες από το μακρινό παρελθόν.

Στις ομιλίες τους, βουλευτές της Χρυσής Αυγής χαρακτήριζαν «μούλους» και «μογγόλους» τους πολίτες της Μειονότητας, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις δέχθηκαν ανοίκειες επιθέσεις και απειλές εντός του χώρου του κοινοβουλίου οι μειονοτικοί βουλευτές της Θράκης από «συναδέλφους τους» της Χ.Α., διαχρονικά από το 2012 έως και το 2019.

Το κεφάλαιο της Χρυσής Αυγής φαίνεται να κλείνει κάπου εδώ, τα ιστορικά όμως διδάγματα από την παρουσία της στην ελληνική πολιτική ζωή δεν θα πρέπει ούτε να ξεχαστούν ούτε να απεμποληθούν από το σύνολο του πολιτικού κόσμου και της ελληνικής κοινωνίας. Όχι μόνο γιατί οι λόγοι που εξέθρεψαν το αυγό του φιδιού δεν έχουν εκλείψει, αλλά και γιατί είναι φανερό ότι ακόμα κι αν η Χ.Α. απέθανε ως το πολιτικό μόρφωμα που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια, ο «χρυσαυγιτισμός» ως ιδεολογία και καθημερινή πρακτική δυστυχώς αποτελεί σύμπτωμα που εμφιλοχωρεί ακόμα και σήμερα σε στρώματα της κοινωνίας μας…