Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε τις προηγούμενες μέρες για την ανάγκη υιοθέτησης μια «ολιστικής ζωής» από την πλευρά των νέων.

Υπενθυμίζεται ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά τη συνάντησή του στο Μέγαρο Μαξίμου με φοιτητές και νεαρούς εργαζόμενους σε εταιρείες τεχνολογίας δήλωσε μεταξύ άλλων το εξής: «Η Ελλάδα, το έχω πει πολλές φορές και παρότι της αντιπολίτευσης της αρέσει να μου ασκεί κριτική γι΄ αυτό, θα επιμείνω σε αυτό, μπορεί να προσφέρει μία εξαιρετική ποιότητα ζωής και σε ένα κόσμο όπου τα ζητήματα αυτά αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη σημασία. Όπου ο σκοπός πλέον δεν είναι απλά πόσα λεφτά θα βγάλω, είναι πολύ σημαντικό αυτό, αλλά δεν είναι το μοναδικό κίνητρο, το να βγάζει κανείς ολοένα και περισσότερα λεφτά, αλλά να βλέπουμε τη ζωή μας λίγο πιο σφαιρικά, λίγο πιο ολιστικά».

Τι είναι όμως η «ολιστική ζωή» όπως την ζήτησε και την περιέγραψε ο πρωθυπουργός μας; Είναι νοοτροπία και τρόπος ζωής. Σημαίνει να φροντίζεις ολόκληρο τον εαυτό σου. Μυαλό, σώμα, συναισθήματα και ψυχή. Είναι η επίγνωση ότι καθένας από αυτούς τους τομείς συνδέεται και επηρεάζει ο ένας τον άλλον. Να δίνεις βάρος στη δύναμη που έχουν οι σκέψεις, τα λόγια και οι πράξεις σου.

Μια πιο ολιστική ζωή, είναι μια ριζική αλλαγή όπως γράφει το healthyfestival.gr, σε παγιωμένες αρχές που έχουν εντρυφήσει μέσα μας με τα χρόνια. Μια λέξη που θα μπορούσε ίσως να την περιγράψει θα ήταν η ευζωία. Να επαναπρογραμματίσουμε έτσι τον οργανισμό μας, όπου η εκγύμναση νου και σώματος να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας.

Ο τρόπος ζωής μας να είναι τέτοιος, που θα μας επιτρέπει να τρεφόμαστε πιο υγιεινά, να αθλούμαστε, να δίνουμε την δέουσα προσοχή στην καλλιέργεια του πνεύματος μας και του εσωτερικού μας εαυτού.

Να έρθουμε πιο κοντά στην φύση και να μάθουμε να την σεβόμαστε και εν συνεχεία να σεβόμαστε τον εαυτό μας και τους γύρω μας.

Ας έρθουμε τώρα στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα για έναν νέο 25 ετών που μπαίνει στην αγορά εργασίας και καλείται να αφήσει την οικογένειά του, να αυτονομηθεί και να κερδίσει την ζωή του.

Η Ελλάδα σήμερα, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat για το Φεβρουάριο του 2022, κατέχει την πρωτιά στην ανεργία των νέων με 31,1% και ακολουθεί η Ισπανία με 29,8%, η Ιταλία με 24, 2% και η Πορτογαλία με 19,9%.

Η πανδημία που ενέσκηψε το 2020 αποτέλεσε ένα διαφορετικό είδος κρίσης για τους νέους: οι «τεχνητοί περιορισμοί» στην οικονομική δραστηριότητα (το κλείσιμο καταστημάτων και εστιατορίων, για παράδειγμα) επηρέασαν ιδιαίτερα τους τομείς που απασχολούν μεγάλο ποσοστό νέων με επισφαλείς συμβάσεις. Οι περιορισμοί στις κοινωνικές δραστηριότητες είχαν επιπτώσεις στην κοινωνική ανάπτυξη και συμμετοχή των νέων, ενώ η αναστολή της λειτουργίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων δεν τους επέτρεψε να αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες που τους προσφέρονταν για να συγκεντρώσουν δεξιότητες και μορφωτικό κεφάλαιο.

Ο συνδυασμός της χρόνιας υστέρησης των εισοδημάτων των εργαζόμενων και των επιπτώσεων της ακρίβειας υπερκάλυψαν την πρόσφατη αύξηση του κατώτατου μισθού, κάτι που οδήγησε στην εξαγγελία νέας, έκτακτης, αύξησης του κατώτατου μισθού για το δεύτερο εξάμηνο του 2022 που τελικά προσδιορίσθηκε στα 715 ευρώ.

Σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου διαπιστώνονται περισσότερο αποσπασματικές κινήσεις, σε μια σειρά από χώρες της Ευρώπης οι αυξήσεις του κατώτατου μισθού συνδέονται με έναν μακροπρόθεσμο στόχο για το επίπεδο των ελάχιστων αμοιβών σε μια οικονομία. Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα της Ισπανίας, της Μεγάλης Βρετανίας και της Πορτογαλίας όπου ορίζοντας των αυξήσεων είναι η εξέλιξη του κατώτατου μισθού στο 60% των μέσων αποδοχών το 2023. Στην ίδια κατεύθυνση φαίνεται πως κινείται και η Γερμανία με την νέα κυβέρνηση να προωθεί την αύξηση των κατώτατων αποδοχών κατά 18% (από 9,82 σε 12 ευρώ την ώρα).

Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στην Αθήνα και συνομιλούσα με φίλο ο οποίος μου έλεγε ότι η γυναίκα του εργάζεται ως χημικός σε διάφορα φροντιστήρια προκειμένου να καλύψει το εισόδημά της. Και όπως μου έλεγε, το δώρο το παίρνουν Χριστούγεννα και Πάσχα με το ένα χέρι και με το άλλο χέρι το επιστρέφουν στο εργοδότη υπό την απειλή απόλυσης!

Επιστρέφω στην Κομοτηνή, επισκέπτομαι το βιβλιοχαρτοπωλείο της γειτονιάς μου και η πρώτη κουβέντα του νέου επαγγελματία που το διατηρεί είναι να μου δείξει τον λογαριασμό του ρεύματος που για έναν και μόνο μήνα τού ήρθε 500 ευρώ!

Περνάω από το κατάστημα άλλου νέου επαγγελματία της πόλης με επιχείρηση έτοιμου φαγητού και όταν τον ρωτώ πώς είναι η κίνηση της αγοράς, μου επιδεικνύει σχεδόν συνωμοτικά τον λογαριασμό του ρεύματος που γράφει 4.500 ευρώ για ένα τετράμηνο! «Καλύτερο να το κλείσω, δεν αντέχω άλλο», μου εξομολογείται.

Κοιτάζω με θλίψη το μικρό mini market της γειτονιάς μου, που ξεπουλάει τις τελευταίες μέρες και κλείνει γιατί δεν μπορεί πια να βγάλει τα έξοδά του.

Μιλάω με το πρατήριο άρτου στην γωνία και ο ιδιοκτήτης με ρωτάει αν ξέρω καμιά δουλειά για τον ίδιο γιατί ο κόσμος δεν αγοράζει ψωμί όπως παλιότερα και σκέφτεται να το εγκαταλείψει.

Γνωρίζει ο πρωθυπουργός μας αυτά τα «ολιστικά» παραδείγματα ζωής των ανθρώπων για τους οποίους γράφω σήμερα; Ασφαλώς και τα γνωρίζει γιατί αν δεν τα γνωρίζει δεν αξίζει να είναι πρωθυπουργός μιας χώρας που υποφέρει τόσο πολύ και βλέπει το μέλλον των νέων της να χάνεται στους δρόμους της μετανάστευσης ή των επιδομάτων ανεργίας.

Κάποτε, στόχος των ελληνικών κυβερνήσεων σε συνθήκες ανάπτυξης του συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου, ήταν η ευημερία των πολλών και η άνθηση της λεγόμενης μεσαίας τάξης.

Τώρα πλέον είναι η διαχείριση της φτώχειας με διανομή επιδομάτων και κουπονιών για την βενζίνη, το πετρέλαιο θέρμανσης, το ηλεκτρικό ρεύμα, για τα καταναλωτικά αγαθά. Δηλαδή η ευημερία για τους πολλούς είναι μια πολυτέλεια, το αυτοκίνητο περιττό για εκείνους που δεν έχουν να βάλουν βενζίνη και η ευζωία των ανθρώπων μια άγνωστη έννοια.

Ολιστική ζωή ναι κ. Μητσοτάκη, αλλά όχι με το σημερινό σύστημα και τις συνθήκες που μας προσφέρει για να ζήσουμε…