Αν πριν είκοσι χρόνια, οι θετικές διακρίσεις για την Μειονότητα της Θράκης στο πλαίσιο μιας ανθρωπιστικής αντίληψης για την κοινωνική και πολιτική ισότητα έμοιαζαν αυτονόητες για το ελληνικό πολιτικό σύστημα, σήμερα δεν είναι καθόλου έτσι. Τουλάχιστον για την γραφειοκρατία υπουργείων και υπηρεσιών που διαμορφώνουν τις εισηγήσεις και επηρεάζουν τις πολιτικές και νομοθετικές πρωτοβουλίες στην καρδιά των κέντρων λήψης των αποφάσεων.

Μιλούσα πρόσφατα με κορυφαίο εκπρόσωπο των ανθρωπινών δικαιωμάτων στην Ελλάδα, ο οποίος μου περιέγραφε τον φόβο που κυριαρχεί σε εκείνους που μιλούν για θέματα της Μειονότητας της Θράκης και την ανάγκη να προωθηθούν αλλαγές που θα είναι συμβατές με το κράτος δικαίου και σύμφωνες με το πνεύμα και την λογική μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Η εγκατάσταση ιδεών, που κάποτε ήταν περιθωριακές, στο κέντρο της πολιτικής μας ζωής, αποτελεί μια αμείλικτη πραγματικότητα, με τον πατριωτισμό να περιγράφεται ως στάση αντίδρασης απέναντι σε δικαιώματα που μπορούν να βλάψουν την εθνική κυριαρχία και την ακεραιότητα της πατρίδας.

Πρόκειται κατ’ ουσία για υπερπατριωτικές αντιλήψεις που υποκρύπτουν μέσα τους την πάλαι ποτέ εθνικοφροσύνη, η οποία καθόλου άγνωστη δεν είναι στην Ελλάδα, αφού ήκμασε ως κρατικό ιδεολόγημα από τον μεσοπόλεμο έως και την μεταπολίτευση, για μια περίοδο σχεδόν μισού αιώνα.

Σε αυτή την λογική, μια σειρά από παρεμβάσεις του κράτους είτε αυτές αφορούν την θρησκευτική ελευθερία, είτε την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι, είτε την διαμόρφωση ενός απελευθερωμένου από στεγανά και εθνικές προκαταλήψεις μειονοτικού εκπαιδευτικού συστήματος, αποπνέουν φοβικότητα, πατερναλισμό και πολιτικό αναχρονισμό.

Ενώ ξορκίζεται από αυτούς τους κρατικούς, πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους η σχέση της Μειονότητας με την Τουρκία, είναι οι ίδιοι που συνδέουν τις όποιες πράξεις και πρωτοβουλίες τους με την λογική της αμοιβαιότητας, παράγοντας τα αντίθετα ακριβώς αποτελέσματα από εκείνα που διαφημίζει η πατριωτική τους αντίληψη περί τα πράγματα.

Διαχρονικά, άλλωστε η εθνικοφροσύνη ήταν ταυτισμένη με την εθνική σκοπιμότητα και όχι με τον αγνό και άδολο πατριωτισμό. Το πληρώνει σήμερα η Μειονότητα στην Θράκη, το πληρώνουν με τις ασκούμενες πολιτικές οι πάσης φύσεως μειονότητες, οι αδύναμοι και οι διαφορετικοί που τοποθετούνται εκτός του εθνικο-πατριωτικού τους αφηγήματος.

Είναι οι λόγοι που η διακομματική της Θράκης αδυνατεί να διαμορφώσει ένα κοινό πόρισμα που θα λέει τα πράγματα καθαρά για την Θράκη σε ένα προοδευτικό πλαίσιο, εφάμιλλο με τις ανάγκες και τις προκλήσεις της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα που διανύουμε.

Γιατί παρεισφρέουν οι ανησυχούντες, οι αρνητές, που αντιμετωπίζουν τα δικαιώματα ως πυρηνική βόμβα στα θεμέλια του κράτους και γιατί οι διεκδικήσεις της Μειονότητας ταυτίζονται, όχι με τα συμφέροντα ελλήνων πολιτών αλλά με τις απαιτήσεις εξωγενών παραγόντων.

Έτσι λοιπόν, η διακομματική σέρνεται από παράταση σε παράταση, εβρισκόμενη ενώπιον μιας πρωτοφανούς δυστοκίας να διατυπώσει ουμανιστικές αρχές που θα μας απελευθερώνουν ως κοινωνία και δεν θα μας εγκλωβίζουν σε κίβδηλες και τάχα μου περισπούδαστες εθνικού περιεχομένου ιδεοληψίες.

Ο καθαρός λόγος είναι λυτρωτικός, και αν από κάτι έχει ανάγκη στην σημερινή κατάσταση που βρίσκεται η Θράκη, είναι από καθαρές θέσεις που θα την τονώσουν εθνικά, οικονομικά, κοινωνικά, πληθυσμιακά, που θα αναδείξουν τα πλεονεκτήματα της, χωρίς να αφήνεται χώρος σε φαντάσματα του παρελθόντος και σε διχαστικές λογικές που βλάπτουν και διαλύουν ακόμα και τις κατακτήσεις που είχαμε μέχρι σήμερα.