Οικονομικός συντάκτης δεν είμαι και δεν φιλοδοξώ να γίνω αναλυτής οικονομικών μεγεθών. Μια γρήγορη όμως και εμπεριστατωμένη ματιά στην δομή της ελληνικής οδηγεί σε ορισμένα αβίαστα συμπεράσματα.

Στην Ελλάδα λοιπόν σήμερα δίνονται συνολικά 2.905.381 κύριες συντάξεις. Σε αυτές περιλαμβάνονται οι συντάξεις γήρατος, θανάτου, αναπηρικές, πρόνοιας, υπερηλίκων του ΟΓΑ και κάποιες άλλες μικρότερες κατηγορίες. Κάθε μήνα το κράτος πληρώνει 1.931.185.078,33 ευρώ για αυτές τις συντάξεις. Επαναλαμβάνω ότι πρόκειται για ένα δισεκατομμύριο εννιακόσια τριάντα ένα εκατομμύρια εκατόν ογδόντα πέντε χιλιάδες εβδομήντα οχτώ ευρώ και τριάντα τρία λεπτά του ευρώ! Παράλληλα το κράτος πληρώνει άλλο 1.641.974 επικουρικές συντάξεις που ανέρχονται κάθε μήνα σε 277 περίπου εκατομμύρια ευρώ, για να μην σας ζαλίζω με τα ακριβή ποσά.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων περίπου κατοίκων, πληρώνει κάθε μήνα 4.547.355 συντάξεις, με συνολικό καταβλητέο ποσό τα 2.207.700.656,41 ευρώ. (2,21 δις ευρώ περίπου)… Βεβαίως, αν επιμεριστούν τα ποσά αυτά αποδεικνύεται ότι η μέση σύνταξη δεν ξεπερνά τα 700 ευρώ το μήνα και μάλιστα το 44,8% των συνταξιούχων δεν παίρνει περισσότερα από 665 ευρώ το μήνα, κάτω δηλαδή από το όριο της σταθερής φτώχειας που δίνει η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία.

Στην Ελλάδα εκτός από τους συνταξιούχους υπάρχουν και περίπου 700.000 δημόσιοι υπάλληλοι του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα μαζί με τους υπηρετούντες στον στρατό και τα σώματα ασφαλείας. Υπάρχουν ακόμα και 1,5 εκατομμύριο άνεργοι που είτε παίρνουν επιδόματα ανεργίας από τον ΟΑΕΔ είτε είναι μακροχρόνια άνεργοι είτε εμφανίζονται ως άνεργοι αλλά βρίσκονται στην μαύρη και αδήλωτη αγορά εργασίας, δηλαδή δεν πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές στα ταμεία ούτε οι ίδιοι ούτε οι εργοδότες τους. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι οι συνταξιούχοι σε αυτή την χώρα είναι περίπου τρία εκατομμύρια αφού τον Απρίλιο πληρώθηκαν 2.905.381 κύριες συντάξεις, οι δημόσιοι υπάλληλοι 700.000 και οι άνεργοι 1,5 εκατομμύριο, το άθροισμα όλων αυτών μας δίνει ένα νούμερο 5 εκατομμυρίων περίπου ανθρώπων. Αν υπολογίσουμε ότι από τα υπόλοιπα 5 εκατομμύρια του γενικού πληθυσμού, τουλάχιστον τα 2 εκατομμύρια είναι κάτω των 18 χρονών και άρα υπό κανονικές συνθήκες δεν έχουν ακόμα βγει στην αγορά εργασίας, μας μένουν από 2,5 έως 2,8 εκατομμύρια πολιτών που εργάζονται στην ελεύθερη αγορά.

Συνεπώς, το 25% του ενεργού πληθυσμού της χώρας, πρέπει να δουλεύει και να παράγει το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) με το οποίο θα ζήσουν τα υπόλοιπα 8 εκατομμύρια του πληθυσμού!

Πέστε μου τώρα εσείς που λαμβάνετε γνώση αυτών των αριθμών, πώς είναι δυνατόν να επιβιώσουν τα ασφαλιστικά ταμεία όταν η αγορά είναι εκμηδενισμένη και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι έμποροι και οι επιχειρηματίες αδυνατούν να πληρώσουν τον ΟΑΕΕ (παλαιό ΤΕΒΕ, ΤΑΕ κ.λ.π), οι εισφορές στο οποίο κυμαίνονται από 250 έως 950 ευρώ το μήνα για τις υψηλότερες κατηγορίες ; Και μάλιστα την ίδια στιγμή που οι εργοδότες καλούνται εκτός από τις προσωπικές τους ασφαλιστικές εισφορές να πληρώσουν και το ΙΚΑ των υπαλλήλων τους, τον Φόρο Μισθωτών Υπηρεσιών αλλά και τον ΦΠΑ που πρέπει να καταβάλλεται στο κράτος ακόμα και όταν δεν έχει εισπραχθεί! Καλούνται επίσης να πληρώσουν φόρο 26% από το πρώτο ευρώ είσπραξης με αφορολόγητο όριο που τα τελευταία χρόνια σχεδόν εξαφανίσθηκε και εκπίπτουσες δαπάνες από την εφορία που πλέον οι περισσότερες αποτελούν ένα μακρινό όνειρο;

Στην Ελλάδα, το κράτος, τον επιχειρηματία και τον ελεύθερο επαγγελματία τον αντιμετωπίζει ως ένα υποψήφιο κλέφτη και γι΄ αυτό τον αναγκάζει σε περαιώσεις φορολογικές κάθε τρία χρόνια ώστε να πληρώνει προκαταβολικά για να αποφύγει τον έλεγχο υπό τον φόβο βαριών προστίμων εάν διενεργηθεί έλεγχος! Με άλλα λόγια το κράτος παίζει ρόλο εκβιαστή εις βάρος του ελεύθερου επαγγελματία στον οποίο επιπροσθέτως χρεώνει τέλος επιτηδεύματος, φόρο αλληλεγγύης των γενεών και προκαταβολή φόρου 40% για το επόμενο έτος!!
Υπάρχει πιο τρελό φορολογικό σύστημα σε όλη την Ευρώπη από αυτό; Και μάλιστα σε μια οικονομία που συρρικνώθηκε κατά 25% μέσα σε πέντε χρόνια, κάτι που δεν συνέβη σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα μετά τον πόλεμο; Και έρχεται η Τρόϊκα, όπως την ονομάζαμε προ ΣΥΡΙΖΑ ή οι «ΘΕΣΜΟΙ», όπως τους ονομάζουμε σήμερα και ζητούν νέα μέτρα από την κυβέρνηση «για να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας». Πρόκειται ασφαλώς για παράκρουση, για τρέλα οικονομικών εγκεφάλων(;) που χαρακτηρίζονται από επικίνδυνη ιδεοληπτική μονομέρεια.

Είναι δυνατόν μια χώρα να υπάρχει δανειζόμενη για να πληρώνει μισθούς και συντάξεις κάθε μήνα, χωρίς να φορολογεί τον μεγάλο πλούτο που εξόφθαλμα φοροδιαφεύγει στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια και να βγάζει ταυτόχρονα το ζουμί των μικρών και μεσαίων επαγγελματιών, των χαμηλοσυνταξιούχων και των φτωχών αγροτών;
Μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει Ελλάδα όταν δεν χρηματοδοτείται η καινοτομία, η επιχειρηματικότητα, οι θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και όταν οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις φεύγουν σε ενδιάμεσους, στην γραφειοκρατία και στην διαφθορά του δημοσίου τομέα; Όταν τα κονδύλια του ΕΣΠΑ παραμένουν αναπορρόφητα είτε από υστεροβουλία των ιθυνόντων είτε από ανικανότητα είτε από έλλειψη διοικητικών μηχανισμών που θα μπορούσαν να τα προωθήσουν είτε από την αδυναμία ή και την άρνηση του τραπεζικού συστήματος να χρηματοδοτήσει το επιχειρείν.

Η απάντηση, που δεν θέλει και μεγάλη φιλοσοφία, είναι πως αν δεν αλλάξουμε πορεία, οικονομική και φορολογική πολιτική και νοοτροπία, αν συνεχίσουμε να βγάζουμε 40ρηδες και 50ρηδες συνταξιούχους, αν δεν παραιτηθούμε από το όνειρο του βολέματος στο δημόσιο χωρίς αξιολόγηση και εφόρου ζωής, τότε είμαστε τελειωμένοι. Και δεν πρόκειται να μας σώσει κανένα πακέτο στήριξης από το εξωτερικό. Αντιθέτως, θα βουλιάζουμε στα δάνεια και τα χρέη χωρίς καμία μελλοντική προοπτική ανάταξης αυτού του αδιεξόδου.