Καταρχάς να σας ευχηθώ καλή νηστεία, και περισυλλογή για τον ιερό μήνα του Ραμαζανιού που μόλις ξεκίνησε. Χρειάζεται, πράγματι, περισυλλογή, περίσκεψη και απόσταγμα νηφάλιας σκέψης για να σταθμίσει κανείς με ψυχραιμία όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην χώρα μας. Πέντε χρόνια τώρα κυριαρχούν τα αισθήματα της αγωνίας, του φόβου, του κινδύνου μιας επικείμενης καταστροφής, της απογοήτευσης, της χρεοκοπίας, των αδιέξοδων θυσιών, της δυσαρμονίας με τις θελήσεις και την βούληση των ευρωπαίων εταίρων και δανειστών μας. Ποτέ άλλοτε η Ελλάδα στην πρόσφατη και πολυκύμαντη ιστορία της δεν είχε να αντιμετωπίσει τόσα μεγάλα αδιέξοδα και τόσο μεγάλες προκλήσεις και διλλήματα συνάμα και να δώσει άμεσες και δύσκολες απαντήσεις για το παρόν και το μέλλον της.

Εξηγούμαι:

Η Ελλάδα από το 1981, όταν και έγινε πλήρες μέλος της τότε ΕΟΚ, βίωσε μια πρωτόγνωρη περίοδο οικονομικής και πολιτικής σταθερότητας. Η δημοκρατία έχει γίνει πιο στέρεα και η εναλλαγή των κομμάτων και των κυβερνήσεων στην εξουσία δεν γινόταν πλέον υπό τον φόβο αντιδημοκρατικών εκτροπών. Ο προσανατολισμός της χώρας είχε ξεκάθαρα δυτικό χαρακτήρα χωρίς όμως να αμελούνται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και οι σχέσεις με τις άλλες βαλκανικές χώρες που ανήκαν στο τότε λεγόμενο ανατολικό μπλοκ αλλά και την Τουρκία καθώς και την ίδια την Σοβιετική Ένωση, την Κίνα και την Ομάδα των Αδεσμεύτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι προπομπός αυτών των πολιτικών ανοιγμάτων προς την Τουρκία και τις υπόλοιπες χώρες που εκείνη την εποχή ήταν λαϊκές δημοκρατίες, υπήρξε ο ίδιος ο συντηρητικός κατά τα άλλα Κων/νος Καραμανλής και ακολούθησαν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κων/νος Μητσοτάκης. Και ο Κώστας Σημίτης, επίσης, στο νέο γεωστρατηγικό περιβάλλον που δημιουργήθηκε την δεκαετία του 1990, με την συνένωση των δύο Γερμανιών και την αλλαγή των καθεστώτων στην ανατολική Ευρώπη.

Αλλά και η επιλογή εισόδου της Ελλάδας στην ευρωζώνη, παρά τα όσα θρυλούνται σήμερα, υπήρξε μια σχεδόν καθολική απόφαση του πολιτικού συστήματος της χώρας που στηρίχθηκε από την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.

Αυτή η δυτική και ευρωπαϊκή ατζέντα στα χρόνια της κρίσης, από το 2010 και μετά, αμφισβητείται σήμερα όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν από τους ίδιους τους πολίτες.
Η αίσθηση της γενικευμένης παρακμής, το αίσθημα της αδικίας που φωλιάζει πια σε μεγάλο βαθμό μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, η εικόνα μιας Ευρώπης που περισσότερο ενδιαφέρεται για τα νούμερα και λιγότερο για τους ανθρώπους, δημιουργούν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα που οδηγεί ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού σε αντιευρωπαϊκές θέσεις και αντι-δυτικές θεωρήσεις.

Πόσο εφικτό είναι όμως σήμερα η Ελλάδα να ψάχνει την σωτηρία της και την έξοδο της από τα αδιέξοδα που επισώρευσε η κρίση, στην Ρωσία, την Κίνα, στην Βραζιλία ή στην Νότια Αφρική και την Ινδία; Και από την άλλη μεριά, ως πότε οι εταίροι και δανειστές μας, θα απαιτούν νέες αιματηρές θυσίες από τον ελληνικό λαό που θα εντείνουν τα κοινωνικά αδιέξοδα και θα διαμορφώνουν ένα ασφυκτικό πλαίσιο εκατομμύριων φτωχών και ανέργων;

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, πήρε αναμφίβολα εντολή στις 25 Ιανουαρίου για να διαπραγματευτεί την θέση της Ελλάδας εντός ευρώ και Ευρωπαϊκής Ένωσης με καλύτερους όρους για τους μη προνομιούχους που υπήρξαν τα μεγάλα θύματα της κρίσης. Η πορεία των διαπραγματεύσεων αυτών των 5 μηνών απέδειξε ότι ούτε η Ελλάδα έχει θέση στον σημερινό κόσμο μόνη και έρημη εκτός ευρωπαϊκών θεσμών και συμμαχιών αλλά ούτε και η Ευρώπη θα είναι μια κανονική Ευρώπη εάν το πείσμα και η αμετακίνητη προσκόλληση σε οικονομικούς δείκτες που παράγουν εφιαλτικά κοινωνικά αποτελέσματα, την οδηγήσει σε ακρωτηριασμό με την έξοδο της Ελλάδας από αυτήν.

Οι στιγμές είναι κρίσιμες, κρισιμότερες από κάθε άλλη ιστορική συγκυρία και οφείλουν όλοι να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων πριν να είναι πολύ αργά.