Η Ελλάδα από το 1981 οπότε κει έγινε πλήρες μέλος της τότε ΕΟΚ έλαβε συνολικά από την Ευρώπη μέχρι και το 2014, από διάφορα πακέτα και αναπτυξιακά προγράμματα σύγκλισης, το ποσό των 70.756.241.000. Για να αποτυπώσω το νούμερο ακόμα πιο γλαφυρά, αυτό μεταφράζεται σε εβδομήντα δισεκατομμύρια εφτακόσια πενήντα έξι εκατομμύρια διακόσιες σαράντα μία χιλιάδες ευρώ.

Προσοχή! Αυτά τα χρήματα δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με τα δάνεια που έλαβε η Ελλάδα από τον Μάιο του 2010 μέχρι και τον Αύγουστο του 2014 ως βοήθεια από τα μνημόνια, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τα οποία ανέρχονται σε περίπου 240 δισεκατομμύρια ευρώ.

Τα χρήματα που η Ελλάδα πήρε από την Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια αναλύονται ως εξής: Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ) 1985-1989, 2,576 δις ευρώ, (τότε σε ECU). Πρώτο Πακέτο Ντελόρ 1989-1993, 7,193 δις ευρώ. Β΄ ΚΠΣ 1994-1999, 13,980 δις ευρώ. Γ΄ ΚΠΣ 2000-2006, 22,707 δις ευρώ και ΕΣΠΑ 2007-2014, 24,300 δις ευρώ. Στα χρήματα αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται οι αγροτικές επιδοτήσεις. Σύμφωνα τον επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα Πάνο Καρβούνη, μαζί με τις αγροτικές επιδοτήσεις και άλλες επιχορηγήσεις , υπολογίζεται ότι τα συνολικά χρήματα που εισέρρευσαν αυτά τα 35 χρόνια στην Ελλάδα αγγίζουν το ποσό των 200 δις ευρώ! Μόνο την τελευταία 15ετία ο αγροτικός τομέας απορρόφησε 40 δις ευρώ!
Όλοι, πάντως, συμφωνούν πως η Ελλάδα άλλαξε εξαιτίας των κοινοτικών κονδυλίων ειδικά μεγάλο τμήμα της περιφέρειας. Όλοι, επίσης, συμφωνούν πως εξαιτίας του πρόχειρου σχεδιασμού και πολιτικών σκοπιμοτήτων σημαντικό τμήμα των πόρων δεν πήγε σε επενδύσεις ώστε να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο, αλλά στην κατανάλωση.
Δαπανήσαμε δισεκατομμύρια για το σιδηροδρομικό δίκτυο, αλλά σήμερα βρίσκεται σε λειτουργία μικρότερο τμήμα του έναντι προηγούμενων δεκαετιών. Τα μυθικά κοινοτικά κονδύλια για τον αγροτικό τομέα οδήγησαν στη δημιουργία ισχυρών μεταποιητικών επιχειρήσεων στην Κρήτη (από βιομηχανίες πλαστικών σωλήνων, μέχρι βιομηχανίες τροφίμων), χωρίς να γίνει το ίδιο σε άλλες περιοχές της Ελλάδας όπως η Θεσσαλία.
Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του ΕΛΙΑΜΕΠ για την Τράπεζα της Ελλάδος, από το 1981 μέχρι το 2008 η Ελλάδα είχε λάβει από τα κοινοτικά ταμεία περί τα 91 δισ. ευρώ, ενώ το ποσό ξεπερνά τα 110 δισ. αν συνυπολογιστεί και το εν εξελίξει ΕΣΠΑ.

Στο συγκεκριμένο ποσό περιλαμβάνονται 29,4 δισ. ευρώ για βασικές υποδομές (τα 17,9 δισ. ευρώ διατέθηκαν στον τομέα των μεταφορών, δηλαδή για νέους οδικούς και σιδηροδρομικούς άξονες κ.λπ.).

Η κακοδιαχείριση των κοινοτικών πόρων, σε συνδυασμό με την πολυετή παρουσία της τρόικας στη χώρα μας, έχει αυξήσει και το ποσοστό των Ελλήνων που πιστεύουν πως η χρηματοδότηση από την Ε.Ε. γίνεται για να μας χρυσώσουν το χάπι και πως το μεγαλύτερο ποσοστό επιστρέφει στον πλούσιο Βορρά μέσω έργων, συμβάσεων προμηθειών κ.λπ.

Ούτως ή άλλως, είναι σχεδόν αδύνατον να υπολογιστεί το ακριβές όφελος των ευρωπαϊκών ομίλων από τα συγχρηματοδοτούμενα έργα στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, από τα περίπου 25 δισ. ευρώ (μαζί με το ΕΣΠΑ) που είχαν διατεθεί για έργα στον τομέα των μεταφορών, σημαντικό ποσοστό αφορά έργα τα οποία ελέγχουν πλειοψηφικά ή έχουν μεγάλο μερίδιο ξένοι όμιλοι (από τη Ζεύξη Ρίου - Αντιρρίου μέχρι τους υπό κατασκευή οδικούς άξονες).

Όμως, τα κονδύλια για την κατασκευή τους πήγαν σχεδόν αποκλειστικά σε Έλληνες εργολάβους. Επιπλέον ακόμα και στα έργα που εκτελούν οι εγχώριοι κατασκευαστές σημαντικό μερίδιο δαπανών οδεύει προς ξένους προμηθευτές εξοπλισμού (π.χ. μηχανολογικού για το μετρό ή για τον σιδηρόδρομο).

Συνεπώς η εξίσωση είναι πολύ δύσκολη, αλλά είναι εμφανές πως το μεγαλύτερο ποσοστό κονδυλίων έμεινε στα χέρια ελληνικών ομίλων. Ούτε τα δεκάδες δισεκατομμύρια μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής επέστρεψαν στον Βορρά.
Αρκετά έμειναν στις τσέπες επιτήδειων, ενώ πολύ περισσότερα δαπανήθηκαν άνευ σχεδίου με αποτέλεσμα να περιορίζεται η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής γεωργίας. Έτσι το 70% των αγροτικών προϊόντων που καταναλώνει μια ελληνική οικογένεια σήμερα εισάγεται, ενώ πριν από 30 χρόνια η αυτάρκεια της χώρας προσέγγιζε το 90% για την ίδια κατηγορία προϊόντων. «Η εύκολη κριτική επικεντρώνεται στους δήθεν καλομαθημένους αγρότες, ενώ κύριος στόχος πρέπει να είναι οι έχοντες την ευθύνη για χάραξη πολιτικής», λένε σήμερα οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον πρωτογενή τομέα.

Με όρους «καθαρού δημοσιονομικού οφέλους», των συνολικών δηλαδή απολαβών του κράτους από τον κοινοτικό προϋπολογισμό μείον τη συνολική συνεισφορά του σε αυτόν, η Ελλάδα είχε το μεγαλύτερο όφελος για την περίοδο 2007-10 (την τελευταία για την οποία υπάρχουν στοιχεία, σύμφωνα με τη μελέτη του ΕΛΙΑΜΕΠ).
Ακολουθούν η Πολωνία, η Ισπανία και η Πορτογαλία. Με βάση την ίδια μελέτη, πάντα για την περίοδο 2007 – 2010, «σε σχέση με το συνολικό ΑΕΠ κάθε κράτους, αν εξαιρεθεί το Λουξεμβούργο λόγω της εγκατάστασης εκεί (και στο Βέλγιο) των κοινοτικών οργάνων, η χώρα της οποίας οι συνολικές εισπράξεις από τις δαπάνες του κοινοτικού προϋπολογισμού καλύπτουν το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ της (σε τρέχουσες τιμές και ισοτιμίες αγοραστικής δύναμης) είναι πάλι η Ελλάδα (3,3%), ακολουθούμενη σε μεγάλη απόσταση από τις Λιθουανία, Πορτογαλία και Λετονία».
Όσο για τα έσοδα από την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ), εδώ η Ελλάδα βρίσκεται στη δεύτερη θέση γιατί την υποσκέλισε η Ιρλανδία. Η τελευταία έλαβε από την ΚΑΠ την περίοδο 2007 – 2010, 354 ευρώ ανά κάτοικο, η Ελλάδα 287 ευρώ ανά κάτοικο και η Δανία 210 ευρώ ανά κάτοικο. Στην τρίτη θέση (μετά την Πολωνία) βρίσκεται η Ελλάδα με βάση τα απόλυτα ποσά που εισέπραξε την περίοδο 2007 – 2010 από τα διαρθρωτικά ταμεία (ΚΠΣ, ΕΣΠΑ, Ταμείο Συνοχής). Η Πολωνία εισέπραξε 5,7 δισ. και ακολουθεί η Ισπανία με 4,7 δις. ευρώ, ενώ τρίτη είναι η χώρα μας με 3,4 δισ.
Το δυστύχημα είναι ότι η Ελλάδα είναι από τους πλέον ωφελημένους από πλευράς εισπράξεων, αλλά και πρωταθλήτρια επιστροφών εξαιτίας κακοδιαχείρισης. Από τις εκθέσεις της Κομισιόν τα τελευταία 20 χρόνια προκύπτει πως σχεδόν σε όλα τα μεγάλα έργα (φωτεινή εξαίρεση η Ζεύξη Ρίου - Αντιρρίου) υπήρξαν υπερβάσεις προϋπολογισμού.

Οι ερευνητές του ΕΛΙΑΜΕΠ, για παράδειγμα, επικαλούνται έκθεση του 2009 σύμφωνα με την οποία η κατασκευή ενός χιλιομέτρου του οδικού άξονα ΠΑΘΕ (Πάτρα – Αθήνα – Θεσσαλονίκη – Εύζωνοι) κόστισε όσο επτά χιλιόμετρα οδικού άξονα στην Ισπανία ή στην Πορτογαλία! Αρκετοί ειδικοί στην Ελλάδα επικαλούνται, όμως, το γεγονός πως η χώρα μας είναι ορεινή και έχει άλλες ιδιομορφίες για να δικαιολογήσουν το υψηλό κόστος και την κατασπατάληση κοινοτικών και εθνικών πόρων. Το ορεινό έδαφος δεν μπορεί, πάντως, να δικαιολογήσει το γεγονός πως παρά τη σπατάλη δισεκατομμυρίων ευρώ, η Ελλάδα δε διαθέτει ηλεκτροκίνηση ούτε στον βασικό σιδηροδρομικό άξονα Αθηνών – Θεσσαλονίκης.

Συμπέρασμα: Στην Ελλάδα εισέρρευσαν τα τελευταία χρόνια αναλογικά τόσο μεγάλα ποσά από την Ε.Ε. όσο σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα, μέλος της Ένωσης. Με αυτά τα χρήματα η χώρα άλλαξε αναπτυξιακό προφίλ, δείκτες ευημερίας και ΑΕΠ για τον πληθυσμό. Την ίδια στιγμή όμως η αδιαφάνεια στην λειτουργία του κράτους, η αναξιοκρατία, το έλλειμμα στρατηγικού αναπτυξιακού σχεδίου, συρρίκνωσε την παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας και μετέφερε το βάρος στις υπηρεσίες και όχι στην ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα και της βιομηχανίας. Αυτά πληρώνουμε σήμερα…