Για τρίτη φορά μέσα σε εννιά μήνες η Ελλάδα θα οδηγηθεί σε μια εκλογική αναμέτρηση και ενώ τα οικονομικά προβλήματα καθημερινά διογκώνονται, η ασφυξία της πραγματικής οικονομίας είναι παρούσα και τα πολύ σκληρά μέτρα του τρίτου μνημονίου περιμένουν την σειρά τους για να υλοποιηθούν. Και όλα αυτά, ενόψει της αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας του Οκτωβρίου, από την οποία θα κριθούν και οι εκταμιεύσεις των δόσεων της νέας δανειακής σύμβασης, που είναι απολύτως απαραίτητες για την χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα, των επενδύσεων και την συνέχιση των έργων που χρηματοδοτούνται από ευρωπαϊκά προγράμματα, όπως είναι το ΕΣΠΑ.

Η Ελλάδα ποτέ δεν φημιζόταν ως χώρα για την πολιτική της σταθερότητα και για την ορθολογική λειτουργία του πολιτικού της συστήματος. Από το 1974, μόνο σε τρεις περιπτώσεις υπήρξε εξάντληση της τετραετίας και αυτό συνέβη το 1981, το 1989 και το 2004, οπότε και οι εκλογές προκηρύχθηκαν οριακά λίγο πριν την συνταγματική ολοκλήρωση των θητειών των κυβερνήσεων Ράλλη, Α. Παπανδρέου και Σημίτη, αντιστοίχως. Σε όλες τις άλλες εκλογικές αναμετρήσεις είχαμε πρόωρη διάλυση της Βουλής. Μάλιστα, το 2012, είχαμε και την περίφημη Βουλή των δύο ημερών, όταν και άνοιξε η Βουλή μετά τις εκλογές της 5ης Μαΐου 2012 για να ορκιστούν οι βουλευτές και να εκλεγεί πρόεδρος του σώματος και αμέσως μετά διαλύθηκε για να προκηρυχθούν εκλογές για τις 17 Ιουνίου 2012.

Αυτή η συνεχής επίκληση της λαϊκής κυριαρχίας, που εκδηλώνεται με την αδιάκοπη προσφυγή σε εκλογές μπορεί να τονώνει την αίσθηση του πολίτη ότι καλείται ο ίδιος με την ψήφο του να διαμορφώνει τις εξελίξεις, από την άλλη πλευρά όμως δημιουργεί προβλήματα στην ομαλή λειτουργία του κράτους, με αποτέλεσμα το πλεονέκτημα να κινδυνεύει να μετατραπεί σε μειονέκτημα.

Η δημοκρατία στο επίπεδο των εκλογών μπορεί λοιπόν να λειτουργεί στην Ελλάδα υπέρ του δέοντος, μια σειρά από θεσμικές τομές όμως που θα έπρεπε να γίνουν για τον εκσυγχρονισμό του κράτους, παραμένουν ανενεργές. Έτσι, με την αλλαγή κάθε κυβέρνησης αλλάζουν οι διοικήσεις των δημοσίων οργανισμών, οι διευθυντές διαφόρων διοικητικών μονάδων, οι διοικητές των τραπεζών, των νοσοκομείων, οι διευθυντές εκπαίδευσης και γενικότερα όλοι σχεδόν οι αρμοί της διοίκησης. Στην συνέχεια, διορίζονται στο δημόσιο «τα δικά μας παιδιά», με διαδικασίες που κάθε άλλο παρά αξιοκρατικές είναι, κατά παρέκκλιση και της κείμενης νομοθεσίας. Για να φύγει στο τέλος η προηγούμενη κυβέρνηση, να έρθει η επόμενη και ο φαύλος κύκλος να διαιωνίζεται.

Ο κ. Τσίπρας εξελέγη στις 25 Ιανουαρίου με το 36,5% της λαϊκής ψήφους και συγκρότηση κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ του κ. Καμένου, επιδιώκοντας την επαναδιαπραγμάτευση με καλύτερους όρους του ελληνικού προγράμματος. Επί έξη μήνες ζήσαμε το μαρτύριο της σταγόνας, οπότε κάθε φορά που φθάναμε κοντά σε συμφωνία με τους δανειστές, πάντα κάτι συνέβαινε και η συμφωνία ανατρεπόταν. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η συμφωνία δεν προχωρούσε γιατί κάθε φορά οι ευρωπαίοι και το ΔΝΤ έβαζαν καινούργια προαπαιτούμενα στο τραπέζι, ενώ οι εταίροι μας ισχυριζόταν ότι υπήρχε έλλειμμα εμπιστοσύνης στον τρόπο που διαπραγματευόταν η κυβέρνηση.

Τελικά, καταλήξαμε σε ένα δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου με κλειστές τράπεζες και με ερώτημα για το κατά πόσο θέλαμε να εφαρμοστεί η προηγούμενη πρόταση που μας είχαν ο δώσει ο κ. Γιούνγκερ ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Πήγαμε στις κάλπες και με ένα βροντερό 62%, απαντήσαμε «Όχι», στην πρόταση των δανειστών, την οποία θεωρήσαμε πολύ σκληρή για να την φέρουμε στις πλάτες μας, μετά 5 χρόνια μνημονίων και άδικης οικονομικής πολιτικής.

Αμέσως μετά το δημοψήφισμα, ο πρωθυπουργός που είχε δεσμευτεί ότι θα έφερνε άμεσα συμφωνία με την Ευρώπη, πήγε στις Βρυξέλλες και αφού διαπραγματεύτηκε σκληρά για 17 ώρες, πέτυχε μία νέα συμφωνία, ένα καινούργιο μνημόνιο, που φάνηκε πολύ πιο βαρύ από τα προηγούμενα.

Η εξέλιξη αυτή ενεργοποίησε τα πολιτικά αντανακλαστικά της Αριστερής Πλατφόρμας» του ΣΥΡΙΖΑ που άρχισε να μην ψηφίζει στην Βουλή τόσο την μνημονιακή συμφωνία όσο και τους πρώτους εφαρμοστικούς νόμους. Αποτέλεσμα ήταν να χαθεί η κυβερνητική πλειοψηφία των 151 βουλευτών που είναι απαραίτητη για να λάβει μια κυβέρνηση ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή. Διαμορφώθηκε όμως παράλληλα μια νέα πλειοψηφία από την υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου από τους βουλευτές της Ν.Δ., του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ για να δημιουργηθεί έτσι για πρώτη φορά στην ελληνική Βουλή πλειοψηφία περισσότερων των 220 βουλευτών υπέρ ενός μνημονίου. Πολλοί είπαν τότε ότι δεν χρειαζόταν εκλογές αφού θα μπορούσε ο κ. Τσίπρας να τεθεί επικεφαλής ενός ευρύτερου διακομματικού κυβερνητικού σχήματος.

Όπως αποκάλυψε όμως ο ίδιος ο απερχόμενος πρωθυπουργός σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη, είχε αποφασίσει ήδη από τις 17 Ιουλίου, αμέσως μετά την συμφωνία στις Βρυξέλλες, να καταφύγει σε εκλογές. Και αυτό γιατί ήθελε να λάβει εντολή από τον λαό για την υλοποίηση μιας νέας συμφωνίας που ερχόταν σε αντίθεση με όσα είχε διακηρύξει πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου, όταν μιλούσε για την «Ελπίδα που έρχεται».

Τα υπόλοιπα είναι λίγο- πολύ γνωστά. Ο κ. Λαφαζάνης και 25 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησαν δικό τους κόμμα και ανεξάρτητη κοινοβουλευτική ομάδα, λέγοντας ότι δεν θα διστάσουν να επιστρέψουν την χώρα σε εθνικό νόμισμα. Η Ν.Δ., με μεταβατικό αρχηγό τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, αναζητά νέα πολιτική ταυτότητα μετά την πενταετία Σαμαρά και των πληγών που άφησε αυτή στο σώμα της συντηρητικής παράταξης. Το Ποτάμι προβάλλεται ως μια αξιόπιστη ευρωπαϊκή πολιτική δύναμη που θα μπορούσε να μετέχει μετά τις εκλογές σε κυβέρνηση με ευρωπαϊκό πολιτικό προσανατολισμό, το ΠΑΣΟΚ ψάχνεται για συνεργασίες με το κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου και την ΔΗΜΑΡ μαζί με ό,τι απέμεινε από τον κάποτε μεγάλο χώρο της κεντροαριστεράς, το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι είναι η μόνη συνεπής αντι-μνημονιακή και φιλολαϊκή δύναμη που δεν αλλάζει απόψεις ανάλογα με την συγκυρία και η Χ.Α. ψαρεύει στα θολά νερά της απελπισίας και του προβλήματος των προσφυγών και της μετανάστευσης.

Είχαμε γράψει πριν μήνες σε αυτήν εδώ την στήλη για τα «πολιτικά ατυχήματα» που έχουν συμβεί στην Ελλάδα με πολλές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια οι οποίες κέρδισαν τις εκλογές με μεγάλες πλειοψηφίες και μεγάλες προσδοκίες από τον λαό και τελικά αποδομήθηκαν και έπεσαν μέσα μικρό χρονικό διάστημα. Θα έχει την τύχη των Καραμανλή, Παπανδρέου και Σαμαρά και ο Αλέξης Τσίπρας;

Η απάντηση στις 20 Σεπτεμβρίου!