Πολλές φορές με ρωτούν φίλοι συμπολίτες χριστιανοί, «μα τι άλλο επιτέλους θέλει η Μειονότητα, τώρα που όλα τα αιτήματά της έχουν γίνει αποδεκτά από το ελληνικό κράτος»;

Μια που οι εκλογές τελείωσαν και οι επόμενες θα καθυστερήσουν κανένα χρόνο-ελπίζω-, είναι η στιγμή να επιχειρήσουμε να δώσουμε μία απάντηση στο ερώτημα «τι θέλει επιτέλους η Μειονότητα».

Η Μειονότητα προφανώς δεν έχει πέσει από τον Άρη σε αυτό το σημείο του πλανήτη. Ζει και βιώνει την οικονομική κρίση, όπως όλοι μας και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό εξαιτίας των χαμηλών εισοδημάτων των καπνοπαραγωγών που στο μέγιστο ποσοστό τους προέρχονται από τις τάξεις της Μειονότητας.

7.000 οικογένειες καπνοπαραγωγών μόνο στην Ροδόπη, σημαίνει ότι είτε άμεσα είτε έμμεσα εμπλέκονται με την καλλιέργεια του καπνού 30.000 άνθρωποι. Οι οποίοι καλούνται συνήθως να βγάλουν τον χρόνο με εισόδημα που βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, όπως αυτό επισήμως ορίζεται από το κράτος και την στατιστική υπηρεσία.

Η Μειονότητα θέλει, λοιπόν, δουλειές και αξιοπρεπή διαβίωση. Θέλει εναλλακτικές πήγες εισοδήματος που θα αναπληρώσουν τον εφιάλτη της πλήρους κατάργησης της καλλιέργειας του καπνού. Θέλει διαφύλαξη της καλλιέργειας του μπασμά, ως μοναδικής ποικιλίας παγκοσμίως που είναι συνυφασμένη με την ζωή και την παράδοση ολόκληρων κοινωνιών. Και βέβαια, επιζητά η Μειονότητα το σπάσιμο των ολιγοπωλιακών εμπορικών καρτέλ που στραγγίζουν πλήρως το εισόδημα των καπνοπαραγωγών και λυμαίνονται τον χώρο της εμπορίας καπνού, δεκαετίες τώρα.

Ο κόσμος αποζητά μειονοτική εκπαίδευση εφάμιλλη και ισότιμη με την δημόσια. Η μειονοτική εκπαίδευση δεν μπορεί να εκλείψει γιατί αποτελεί ταυτοτικό στοιχείο του μειονοτικού πολίτη. Γι΄ αυτό λοιπόν χρειάζονται ενέργειες από την πλευρά του κράτους που θα αποδεικνύουν ότι η μειονοτική εκπαίδευση δεν αποτελεί τον φτωχό συγγενή του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας.

Σχολεία άλλοτε με απαρχαιωμένες υποδομές, όπως το μειονοτικό δημοτικό του Μάστανλη στην Κομοτηνή και άλλοτε υπερφορτωμένα με 850 μαθητές όπως το Μειονοτικό Γυμνάσιο-Λύκειο Τζελάλ Μπαγιάρ στο οποίο στοιβάζονται 45 μαθητές σε κάθε αίθουσα, δεν αποτελούν σύγχρονα πρότυπα εκπαίδευσης.

Η επίκληση της γραφειοκρατίας, των μορφωτικών πρωτοκόλλων, της αμοιβαιότητας και κάθε είδους άλλων λόγων από την πλευρά του κράτους, κάθε φορά που μπαίνει ένα αίτημα για την δημιουργία και ίδρυση ενός νέου μειονοτικού σχολείου, αποτελούν «προφάσεις εν αμαρτίαις» που επιβεβαιώνουν αυτό που λέει ο λαός μας ότι «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει».

Προσφάτως, η ελληνική κυβέρνηση ανακάλυψε ότι οι μαθητές της Μειονότητας που εισάγονται στα ελληνικά πανεπιστήμια με την ποσόστωση του 0,5%, δεν μπορούν να πάρουν μεταγραφή σε άλλο ίδρυμα ακόμα και αν πληρούν τα εισοδηματικά κριτήρια. Ποιος «φωστήρας» το σκέφθηκε αυτό; Πως μπορεί να εκδικείσαι μια συγκεκριμένη ομάδα του πληθυσμού που απολαμβάνει μία θετική διάκριση που είναι συμβατή με το Σύνταγμα και τους νόμους;

Η Ελλάδα αρνείται εδώ και χρόνια να συμμορφωθεί με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων για τους συλλόγους της Μειονότητας, αφού στην Θράκη η επίκληση και μόνο της εθνικής καταγωγής της Μειονότητας ή μέρους αυτής, αποτελεί «έγκλημα καθοσιώσεως».

Οι διορισμένες διαχειριστικές επιτροπές των Βακουφιών, παρά τους νόμους που έχουν ψηφιστεί και την κατά καιρούς έκφραση καλών προθέσεων, αποτελούν ένα στίγμα που δείχνει την εμμονή της πολιτείας να ελέγχει πλήρως τους θεσμούς που κινούνται γύρω από τα ζητήματα της Μειονότητας στην Θράκη.

Η διαρκής καθυστέρηση οποιασδήποτε συζήτησης για την αλλαγή του τρόπου επιλογής του Μουφτή με την εισαγωγή ενός αντιπροσωπευτικού συστήματος εκλογής, παραμένει αγκάθι ανεπίλυτο, όσο και αν τελεί υπό την αίρεση των δικαιοδοτικών αρμοδιοτήτων του Μουφτή.

Η Μειονότητα δεν επιζητά ειδική μεταχείριση αλλά ισοτιμία σε κάθε έκφανση του καθημερινού βίου. Κανείς δεν αμφιβάλει για τις προκαταλήψεις και τις φοβίες που καλλιεργήθηκαν στο παρελθόν. Ακόμα και η εκλογή τριών μειονοτικών βουλευτών στην Ροδόπη, εξαιτίας της λειτουργίας του εκλογικού νόμου, αποτέλεσε αφορμή για να ξεκινήσουν και πάλι οι γνωστές αμφισβητήσεις για την πολιτική και εθνική σταθερότητα της περιοχής. Για κάποιους χριστιανούς στην Θράκη-ελπίζω όχι για τους περισσότερους- κάθε τι που κάνει η Μειονότητα αποτελεί προϊόν ύποπτων συναλλαγών που υπηρετούν αλλότριες σκοπιμότητες. Αυτό δεν αποτελεί, ασφαλώς, προωθητική δύναμη ειρηνικής συμβίωσης.

Σε κάθε περίπτωση οφείλει και η Μειονότητα με το πλούσιο επιστημονικό δυναμικό που διαθέτει πλέον και με την κατάκτηση πολλών βάθρων εξουσίας που δεν είχε στο παρελθόν αλλά και την βελτίωση που έχει παρατηρηθεί στον τομέα των δικαιωμάτων σε σχέση με το παρελθόν, να κάνει πιο τολμηρά βήματα προσέγγισης με την χριστιανική κοινωνία. Ο απομονωτισμός εντείνει την καχυποψία και δεν δημιουργεί γέφυρες επικοινωνίας και συν- αντίληψης των πραγμάτων. Και οι μειονοτικοί βουλευτές έχουν και αυτό τον στόχο σε πολιτικό επίπεδο να προωθήσουν στην διάρκεια της θητείας τους.

Είναι καιρός η Μειονότητα της Θράκης να αποτελέσει προωθητική δύναμη και συγκριτικό πλεονέκτημα για να κερδίσουμε όλοι μαζί το μέλλον που μας αξίζει.