Tο τελευταίο εργάσιμο διήμερο του μήνα, Πέμπτη και Παρασκευή 29 και 30 Οκτωβρίου, στις τράπεζες επικρατούσε πανικός. Ατελείωτες ουρές από ανθρώπους που περίμεναν άλλοτε υπομονετικά και άλλοτε με νεύρα τεντωμένα να πληρώσουν κάθε είδους λογαριασμούς. Κυρίως, βέβαια, τον «αγαπημένο μας» ΕΜΦΙΑ, τον οποίο θα καταργούσε η σημερινή κυβέρνηση γιατί όπως έλεγαν προεκλογικά «είναι ένας φόρος άδικος και ντροπή για τους Έλληνες». Είναι όμως και η καταληκτική ημερομηνία για να πληρωθεί ο ΦΠΑ του τριμήνου, η δόση της εφορίας, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, η ΔΕΥΑΚ, τα ασφαλιστικά ταμεία, οι κάθε είδους ρυθμίσεις στις οποίες έχει υποβληθεί ο ταλαίπωρος λαός που έχει μεταβληθεί σε ένα μηχάνημα αυτόματων πληρωμών.

Ένας λαός που υπάρχει για να πληρώνει στο κράτος τα βερεσέδια, που το ίδιο το κράτος επιβάλει στον πολίτη και που τα παίρνει από τους μισθούς και τις συντάξεις που του καταβάλει, αλλά πριν τα δώσει για να τα πάρει πίσω στην συνέχεια, τα δανείζεται από τον ESM , την ΕΚΤ και το ΔΝΤ! Με αποτέλεσμα ο δανεισμός να αυξάνει το δημόσιο χρέος που κοντεύει να φθάσει στο 200% του ΑΕΠ, το ιδιωτικό χρέος και τα λεγόμενα «κόκκινα δάνεια» να εκτοξεύονται, αλλά ταυτόχρονα να υπογράφουμε καινούργια μνημόνια, δηλαδή νέα δάνεια που χρειάζονται νέοι φόροι για να αποπληρωθούν, γιατί σύμφωνα με τους δανειστές μας, το χρέος της Ελλάδας είναι βιώσιμο και άρα μπορούν να συνεχίζουν να μας δανείζουν!

Αυτή η τρέλα δεν έχει όρια, δεν έχει αρχή ούτε τέλος. Και επιπλέον, τώρα που οι τράπεζες πρέπει να ανακεφαλαιοποιηθούν γιατί ξέμειναν από ρευστό, ψάχνουν τα περίφημα «funds» του εξωτερικού, δηλαδή τοκογλυφικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για να πουλήσουν τα χρέη των στεγαστικών δανείων και να απαλλαγούν από αυτά, μια που ξέρουν ότι δεν θα τα πάρουν ποτέ πίσω, ώστε στην συνέχεια αυτοί οι κερδοσκόποι του εξωτερικού να χρησιμοποιήσουν το νέο νόμο για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και να πάρουν σε μία νύχτα τα σπίτια του κοσμάκη.

Αμέσως μετά, θα τα μεταπωλήσουν στην μισή τιμή από εκείνη που αγοράστηκαν πρωτογενώς, η οποία όμως θα καλύπτει το κεφάλαιο που ξόδεψαν για να τα αγοράσουν κοψοχρονιά από τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες με την σειρά τους, αρχικά είχαν χορηγήσει αυτά τα δάνεια με τιμές φουσκωμένες όπως ένα μπαλόνι. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στην αγορά ακινήτων διακινούνταν περισσότερο αεριτζίδικο χρήμα, που δεν είχε καμία σχέση με την πραγματική ή την αντικειμενική αξία των ακινήτων, που έτσι κι αλλιώς και αυτή ήταν ήδη φουσκωμένη!

Με τον τρόπο αυτό και οι τράπεζες θα ελαφρύνουν το παθητικό τους ή, αν θέλετε, θα παρουσιάζουν πλασματική αύξηση του ενεργητικού τους ώστε να περάσουν τα τεστ της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, να καταστούν βιώσιμες για να μπορέσει στην συνέχεια να εισρεύσει φρέσκο και ζεστό χρήμα στα θησαυροφυλάκια τους για να γίνει η «ανακεφαλαιοποίηση» τους.

Κάθε ένας από τους πολίτες που διαθέτει μία ακίνητη περιουσία με αξία μεγαλύτερη των 120.000 ευρώ, όπως ζητάει η Τρόικα και σε κάθε περίπτωση από 200.000 ευρώ και πάνω, όπως θέλει να πετύχει η κυβέρνηση, θα θεωρείται για το ελληνικό κράτος, πλούσιος- και εφόσον έχει αθετήσει την συμβατική του υποχρέωση να πληρώσει τρεις συνεχόμενες δόσεις του στεγαστικού του δανείου, το σπίτι του με συνοπτικές διαδικασίες θα βγαίνει στον πλειστηριασμό.

Την ίδια στιγμή η ανεργία καλπάζει κατά μέσο όρο σε ποσοστά άνω του 25% και η ανεργία των νέων κάτω των 30 ετών, υπερβαίνει ακόμα και το 60% του καταγεγραμμένου εργατικού δυναμικού της χώρας.

Δουλειές δεν υπάρχουν πουθενά ή αν υπάρχουν αμείβονται με 300 έως 600 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση για πτυχιούχους πανεπιστημίων και ΤΕΙ, με διαλυμένες τις εργασιακές σχέσεις χάριν των λεγομένων «ελαστικών σχέσεων απασχόλησης», οι οποίες στη πραγματικότητα είναι εργασιακές σχέσεις «λάστιχο» στα χέρια του εκάστοτε εργοδότη.

Ο εργοδότης από την άλλη πλευρά, καλείται να πληρώσει ΟΑΕΕ, το παλιό ΤΕΒΕ δηλαδή, που του στοιχίζει στην καλύτερη περίπτωση 450 ευρώ το δίμηνο και στην χειρότερη κοντά στα 1.000 ευρώ, δηλαδή 500 ευρώ τον μήνα μόνο για ΤΕΒΕ!

Και, μάλιστα, αν χάσει την καταβολή ενός διμήνου ή την καταβολή μιας δόσης από ρύθμιση, ακόμα και αν πλήρωνε όλα τα προηγούμενα χρόνια, ο εργοδότης αυτός παύει να θεωρείται ασφαλισμένος και παραμένει με ασφράγιστο βιβλιάριο υγείας που έχει ως συνέπεια, αν πάθει κάτι, να τον διώχνουν ως ανασφάλιστο από το δημόσιο νοσοκομείο, εάν δεν έχει να πληρώσει το νοσοκομείο!

Τα ίδια στιγμή εκατοντάδες φθάνουν οι καταγγελίες από τα χωριά ότι οι αγρότες αδυνατούν να πληρώσουν τον ΟΓΑ και παραμένουν ανασφάλιστοι και εκτεθειμένοι στο έλεος του Θεού και στην φιλευσπλαχνία των συνανθρώπων τους. Τα καφενεία στα χωριά κλείνουν, τα τεφτέρια στα μπακάλικα γεμίζουν με βερεσέδια και οι νέοι φεύγουν για να δουλέψουν στα λουλούδια της Ολλανδίας ή στα σίδερα και τα ορυχεία του Βελγίου. Ό,τι δηλαδή συνέβαινε στην Ελλάδα του 1950 και του 60.

Είναι αυτή μια ζωή που μας αξίζει; Έχει αυτή πολιτική που ασκείται καμία προοπτική; Οδηγεί κάπου όλο αυτό;

Η απάντηση είναι πώς οι φτωχοί και οι μεσαίοι (όσοι έχουν μείνει) αυτής της χώρας, οδηγούνται σε κοινωνικό αφανισμό. Θα επιβιώσουν τα ολιγοπώλια, οι μαυραγορίτες, ολιγάρχες τύπου Ρωσίας μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, που αγόραζαν την κρατική περιουσία έναντι πινακίου φακής και μέσα σε μία νύχτα απέκτησαν αμύθητες περιουσίες. Εδώ, δεν είναι μόνο η κρατική περιουσία που εκποιείται για να γίνουν επενδύσεις, που τις ακούμε αλλά δεν τις βλέπουμε χρόνια τώρα, είναι και το γεγονός ότι οι πολίτες θα χάσουν τις περιουσίες τους που αγωνίστηκαν μια ζωή για να τις δημιουργήσουν. Κανένα φως στο βάθος του τούνελ…