To 2015, άρχισε με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου με την οποία γεννήθηκε η ελπίδα στον ελληνικό λαό ότι θα αλλάξει δραστικά η πολιτική των μνημονίων, με μια μαγική συνταγή που έλεγαν ότι είχαν ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύντροφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ. Και πράγματι, οι πολίτες εμπιστεύθηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, δίνοντάς τους ευρεία πλειοψηφία 162 εδρών και παράλληλα εντολή να κυβερνήσουν και να βγάλουν την χώρα από το τέλμα της ύφεσης, της υψηλής φορολογίας των μικρών και μεσαίων κοινωνικών ομάδων, των άδικων πολιτικών που αναπαρήγαγαν τις κοινωνικές ανισότητες και την ανακατανομή του πλούτου υπέρ των πλουσίων και εις βάρος των φτωχών.

Γι΄ αυτό και η αποδοχή της κυβέρνησης κατά τους πρώτους τρεις μήνες του 2015 άγγιζε το 80%. Γιατί ακόμα και εκείνοι που δεν είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, ήθελαν να πιστεύουν ότι αυτή η κυβερνητική συνεργασία είχε την δυνατότητα να απαλλάξει την Ελλάδα και τον λαό της από τα δεσμά του παλαιού πολιτικού συστήματος και των κομμάτων που το εξέφρασαν από το 1974 μέχρι και το 2015.

Ήταν η πρώτη άλλωστε φορά που μετά από 40 χρόνια που στην κυβέρνηση δεν βρισκόταν είτε το ΠΑΣΟΚ είτε η Ν.Δ. είτε και οι δύο μαζί! Τα δύο αυτά κόμματα είχαν το μονοπώλιο της εξουσίας και τις αποκλειστικές ευθύνες για ό,τι καλό και άσχημο, συνάμα, συνέβη σε αυτόν τον τόπο για 40 ολόκληρα χρόνια. Και ας μη γελιόμαστε ∙ η χρεοκοπία της Ελλάδας, η έκπτωση των θεσμών και η απαξίωση του πολιτικού συστήματος φέρουν το όνομα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. και των πολιτικών τους επιλογών όλο αυτό το χρονικό διάστημα.

Η νέα κυβέρνηση είχε το ηθικό πλεονέκτημα, όπως ακριβώς συνέβη το 1981, όταν για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες άσκησης της εξουσίας από την Δεξιά, ήρθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία για να εκφράσει τους μη προνομιούχους, τους ηττημένους του εμφυλίου, όλους εκείνους που έμειναν μακριά από το παιχνίδι διαχείρισης της εξουσίας για πολλά χρόνια.

Μέσα από μια ατέρμονη διαδικασία διαπραγματεύσεων, χρειάστηκαν μόλις 7 μήνες για να καταστεί σαφές ότι «ο άλλος δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ», ήταν ένας δρόμος που ακόμα κι αν υπήρχε, με τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς στην Ε.Ε., οδηγούσε απευθείας την Ελλάδα εκτός της ευρωζώνης. Και οι πολίτες στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου είχαν ζητήσει μεν αλλαγή πολιτικής, χωρίς όμως να κινδυνέψει ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Ελλάδας.

Στις 5 Ιουλίου ο πρωθυπουργός επέβαλε την διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος μέσα από το οποίο το 62% των πολιτών επανέλαβε το «Όχι» στην λιτότητα και την εξαθλίωση! Και τελικά μέσα σε μία εβδομάδα οι δανειστές της Ελλάδας με την συμφωνία της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος της χώρας, υπό την δαμόκλειο σπάθη του εκβιασμού για την αποπομπή της χώρας από την ευρωζώνη, επέβαλαν ένα χειρότερο μνημόνιο από τα προηγούμενα…

Το τέλος των ψευδαισθήσεων δεν άργησε να έρθει. Ο τρομαγμένος λαός από την αφόρητη πίεση που ασκήθηκε πάνω του, αν και ψήφισε «Όχι» στο δημοψήφισμα δέχθηκε το «Ναι» στο νέο μνημόνιο ως αναγκαία συνθήκη για να μην μας πετάξουν από την ευρωζώνη και την Ε.Ε.

Η στροφή αυτή και το τέλος των ψευδαισθήσεων επισφραγίστηκε πανηγυρικά με τα αποτελέσματα των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015, που προκηρύχθηκαν μετά την αποχώρηση του συνόλου της αντιμνημονιακής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και περίπου 30 βουλευτών από την κοινοβουλευτική του ομάδα. Οι πολίτες, έστω και με την ψαλιδισμένη πλειοψηφία των 155 εδρών έδωσαν και πάλι εντολή σε ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να κυβερνήσουν, αυτή την φορά όχι «για να σχίσουν τα μνημόνια», αλλά για να διαχειριστούν το μνημόνιο που οι ίδιοι ψήφισαν!

Το 2015 ήταν η χρονιά που και η γειτονική Τουρκία πέρασε μέσα από την διαδικασία δύο εκλογικών αναμετρήσεων. Τον Ιούνιο χωρίς κυβερνητική πλειοψηφία και το Νοέμβριο, μετά από πέντε μήνες πολιτικής αστάθειας, επανήλθε με αυτοδυναμία το ΑΚΠ στην διακυβέρνηση της χώρας.

Το 2015 ήταν η χρονιά που η κρίση στην Συρία και την Μέση Ανατολή, ανέδειξε το προσφυγικό ως το μείζον ζήτημα στην Ε.Ε. και την σταθερότητα της περιοχής. Και ταυτόχρονα την Ελλάδα και την Τουρκία σε αποφασιστικούς παράγοντες για την διαχείριση των μεταναστευτικών ροών για την διασφάλιση της ισορροπίας και της κοινωνικής ειρήνης στην γηραιά ήπειρο. Κάτι όμως που δεν κατέστη δυνατό, αφού η βία και η τρομοκρατία, το μίσος, ο φανατισμός και ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός αιματοκύλησαν το Παρίσι, σπέρνοντας τον τρόμο στην καρδιά της Ευρώπης και εκτοξεύοντας τα ποσοστά των ακροδεξιών και ξενοφοβικών κομμάτων σε όλο το μήκος και το πλάτος της Ε.Ε.

Το 2015 θα μείνει στην ιστορία ως η χρονιά που όσο εύκολα γέννησε καινούργιες προσδοκίες για έναν καλύτερο, ειρηνικότερο και δικαιότερο κόσμο, άλλο τόσο γρήγορα τις έθαψε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.