Υποτίθεται ότι η εφαρμογή των μνημονίων και των πολιτικών που τις συνοδεύουν, θα έβγαζαν την Ελλάδα από την κρίση, θα οδηγούσαν την οικονομία στην ανάπτυξη και τα νοικοκυριά στην ευημερία.

Έξι σχεδόν χρόνια μετά τον Μάιο του 2010 που η Ελλάδα εισήλθε επισήμως στην μέγγενη των μνημονίων, η χώρα έχει χάσει το 25% του ΑΕΠ της, του κατά κεφαλή εισοδήματος των πολιτών της. Η ανεργία βρίσκεται στο 25% του ενεργού πληθυσμού και αγγίζει το εξωφρενικό 60% στους νέους κάτω των 30 ετών. Επιστήμονες, δικηγόροι, μηχανικοί, δεν έχουν καμία επαγγελματική προοπτική. Η υπερφορολόγηση καταστρέφει την πραγματική οικονομία και δρα αποτρεπτικά για τους επιχειρηματίες που θα ήθελαν να επενδύσουν σε νέα προϊόντα και υπηρεσίες.

Ο φόβος για την αφαίμαξη των εισοδημάτων, έχει οδηγήσει στην συνταξιοδότηση τα καλύτερα μυαλά του δημοσίου τομέα υπό τον φόβο της επιδείνωσης των συνθηκών λήψης σύνταξης.
Η αναλογία μεταξύ συνταξιούχων και εργαζομένων γέρνει σταθερά υπέρ των συνταξιούχων. Για κάθε συνταξιούχο αναλογούν πλέον στην Ελλάδα με το ζόρι 2 εργαζόμενοι, που θα πρέπει να παράγουν πλούτο για να βγαίνουν τα χρήματα των συντάξεων.

Το ασφαλιστικά ταμεία έχουν χάσει μεγάλο μέρος από τα αποθεματικά τους, μετά το PSI του 2012, της κυβέρνησης Παπαδήμου. Του κουρέματος των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου για το οποίο ο κ. Βενιζέλος υπερηφανεύεται ότι ελάφρυνε το ελληνικό χρέος κατά 100 δισεκατομμύρια ευρώ.

Και όμως, το ελληνικό χρέος που στην αρχή της κρίσης ήταν λίγο πάνω από τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ, μετά έξι χρόνια λιτότητας και περιοριστικών πολιτικών, φθάνει σήμερα που μιλάμε στα 353,178 δισεκατομμύρια ευρώ!! Αυτό αντιστοιχεί σε ποσοστό 180% του ΑΕΠ. Με άλλα λόγια, για κάθε 100 ευρώ που βγάζουμε, δανειζόμαστε 180 ευρώ και σύντομα θα βρισκόμαστε πάνω από τα 200! Υποτίθεται ότι το τρίτο μνημόνιο με υπογραφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και στήριξη των κομμάτων του λεγόμενου ευρωπαϊκού τόξου (Ν.Δ., ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ) που υπογράφτηκε τον Αύγουστο του 2015, έγινε αποδεκτό από τους ευρωπαίους δανειστές και από το Δ.Ν.Τ στην βάση της πρόβλεψης ότι το χρέος θα μειωνόταν στο 120% του ΑΕΠ τα επόμενα χρόνια.

Πώς όμως να μειωθεί το χρέος, όταν και το 2015 η ελληνική οικονομία έτρεχε με αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης και αυτό αναμένεται να συνεχιστεί και το πρώτο εξάμηνο του 2016; Πώς θα ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας, όταν οι επιχειρήσεις που κλείνουν είναι περισσότερες από εκείνες που ανοίγουν; Πώς θα επενδύσει η χώρα στη έρευνα και την τεχνολογία όταν τα πιο λαμπρά μυαλά από τον χώρο της επιστήμης φεύγουν στο εξωτερικό προς αναζήτηση μια καλύτερης τύχης; Ποιος και γιατί θα έρθει από το εξωτερικό να επενδύσει στην Ελλάδα μέσα σε ένα ασταθές οικονομικό περιβάλλον, με τα capital controls να συνεχίζουν να εφαρμόζονται για ένατο μήνα με άγνωστο ακόμα τον χρόνο αποκατάστασης των συναλλαγών;

Υποτίθεται ότι η ελεύθερη οικονομία αποτελεί το φάρμακο για την ανάπτυξη και την ευημερία των λαών. Ότι τα μοντέλα του κρατικού παρεμβατισμού απέτυχαν-και όντως απέτυχαν- και ότι τώρα οι κοινωνίες θα μπορέσουν να αναπτυχθούν προς όφελος των ασθενέστερων και των πιο αδικημένων του συστήματος.

Αντί, όμως να συμβεί αυτό παρουσιάζεται το φαινόμενο οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Η κοινωνική αδικία να διογκώνεται, η δημοκρατία να αφυδατώνεται, τα ακραία κόμματα και οι οργανώσεις που ενσπείρουν τον ρατσιστικό λόγο και τον διχασμό να ενδυναμώνονται και ο φόβος να κυριαρχεί πλέον ακόμα και στις πιο αναπτυγμένες θεσμικά και πολιτικά ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Όλα αυτά τα φαινόμενα δεν τα προκάλεσε ασφαλώς ο κρατισμός, η ανύπαρκτη πολιτική κυριαρχία της Αριστεράς στην Ευρώπη και «οι μονολιθικές της απόψεις» για την οργάνωση της οικονομίας.

Τα φαινόμενα αυτά προκλήθηκαν εξαιτίας της πλήρους απορρύθμισης της αγοράς εργασίας, της επέκτασης της κοινωνικής ανασφάλειας και της κατάρρευσης των δομών του κοινωνικού κράτους που γνώρισε η μεταπολεμική Ευρώπη. Οι πολιτικές λιτότητες και δημοσιονομικής πειθαρχίας, αντί να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα των οικονομιών, επέβαλαν τελικά στις, κατά τεκμήριο φτωχότερες χώρες του ευρωπαϊκού νότου όπως είναι η Ελλάδα, την βίαιη προσαρμογή των μισθών και των συντάξεων προς τα κάτω, μετατρέποντας έτσι την κοινωνική πολιτική σε πολιτική επιδομάτων απορείας και ανέχειας για χιλιάδες ανθρώπους που μέχρι τώρα ζούσαν με αξιοπρέπεια.

Η σωστή αντίληψη ότι δεν μπορεί κανείς να ζει με δανεικά και να κάνει πολιτική με δανεικά, με τα μνημόνια που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες κατέρρευσε, καθώς το μόνο που κάνουν πλέον οι δανειστές είναι να δανείζουν την χρεοκοπημένη ελληνική οικονομία με αντάλλαγμα την φτωχοποίηση του λαού και την αποδόμηση κάθε παραγωγικού ιστού της ελεύθερης οικονομίας.

Τα Μνημόνια για την Ελλάδα είτε ψηφίστηκαν από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν και παραμένουν μια πραγματική καταστροφή και οδηγούν σε ακόμα χειρότερες μέρες τους πολίτες αυτής της χώρας.