Η ώρα της αλήθειας μπροστά στην κάλπη της Κυριακής έφτασε. Ο ψηφοφόρος καλείται να αποφασίσει απαντώντας στα διλλήματα που θέτουν τα κόμματα αλλά και η ίδια η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα.
Τις αποκαλούν τις πιο κρίσιμες εκλογές της μεταπολίτευσης, δηλαδή από το 1974 και μετά. Και από μια άποψη είναι και ιστορικές αυτές οι εκλογές, αφού για πρώτη φορά ένα κόμμα που προέρχεται ιδεολογικά από τον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, διεκδικεί με αυξημένες πιθανότητες να αναλάβει την διακυβέρνηση του τόπου. Τα τελευταία 40 χρόνια η Ελλάδα κυβερνήθηκε σχεδόν αποκλειστικά από την συντηρητική Νέα Δημοκρατία και το σοσιαλδημοκρατικό ΠαΣοΚ. Τα δύο αυτά κόμματα, πληρώνουν σήμερα και τον λογαριασμό της οργής των πολιτών για την οικονομική χρεοκοπία του κράτους και την ηθική χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος. Το 2009, στις τελευταίες εκλογές πριν από τα μνημόνια και την μεγάλη κρίση, τα δύο τότε μεγάλα κόμματα έλαβαν αθροιστικά το 77% της ψήφου του ελληνικού λαού. Λιγότερο από τρία χρόνια μετά, τον Μάιο του 2012 το άθροισμα των δύο αυτών κομμάτων μόλις και μετά βίας ξεπέρασε το 32%! Και από τότε το μεν ΠΑΣΟΚ καταγράφει μια σταθερά πτωτική πορεία που το έχει οδηγήσει από το 48% του 1981 στο 8% (!) των ευρωεκλογών της περασμένης άνοιξης, η δε Ν.Δ. μπορεί να έχει σταθεροποίηση τα ποσοστά της λίγο ή λίγο κάτω από το 25%, αλλά σε τίποτα δεν θυμίζει το μεγάλο κόμμα της κεντροδεξιάς άλλων εποχών που ξεκίνησε από το 54% στις πρώτες εκλογές αμέσως μετά την χούντα και έφθασε στο 46% στις εποχές του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του Κώστα Καραμανλή.
Τι κρίνεται λοιπόν στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου; Ποια είναι η διαφορά τους σε σχέση με τις προηγούμενες ώστε να καθίστανται καθοριστικές για το μέλλον του τόπου;
Το πρώτο που κρίνεται σίγουρα είναι η μελλοντική πορεία της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη και η σχέση της με τους εταίρους και τους δανειστές της. Η Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια έπαψε να δανείζεται χρήματα από τις αγορές και προσέφυγε στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (IMF). Η πίστωση των ευρωπαϊκών χρημάτων όμως στον λογαριασμό της Ελλάδας έγινε με έγκριση των εθνικών κοινοβουλίων των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών και μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Με άλλα λόγια, μάς δάνεισαν οι λαοί και ως χώρα σε αυτούς τους λαούς χρωστάμε σήμερα περισσότερα από 100 δις ευρώ. Μια πιθανή αναίρεση των συμβατικών υποχρεώσεων από την πλευρά της επόμενης ελληνικής κυβέρνησης σε σχέση με την αποπληρωμή του χρέους, το οποίο σήμερα αγγίζει το ιλιγγιώδες νούμερο του 175% του ΑΕΠ, μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την εταιρική σχέση αλλά και την σχέση αλληλεγγύης της Ελλάδας με τα υπόλοιπα κράτη και -κατ΄ επέκταση- τους λαούς της Ευρώπης. Διότι, μπορεί εμείς να ισχυριζόμαστε ότι το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο και χρειάζεται απομείωση ή επί το λαϊκότερον «κούρεμα», αυτό όμως θα σημάνει ότι οι ηγεσίες των άλλων κρατών που μας δάνεισαν, θα πρέπει να πείσουν τα κοινοβούλια τους ότι τώρα θα πρέπει να χάσουν τα λεφτά τους!
Το δεύτερο που κρίνεται σε αυτές τις εκλογές είναι αν θα συνεχίσουμε τον δρόμο της ασφυκτικής λιτότητας ή θα αλλάξουμε πορεία με την εφαρμογή μιας πιο «φιλολαϊκής» και λιγότερο σφιχτής οικονομικής διαχείρισης. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι τόσο ο Σύριζα όσο και η Ν.Δ. υπόσχονται ότι θα καταργήσουν τα μνημόνια από τα οποία τόσο πολύ υπέφερε ο κόσμος και κυρίως η μεσαία τάξη και οι φτωχοί αυτής της χώρας. Η μεν Ν.Δ. υποστηρίζει ότι στο τέλος Φεβρουαρίου, ολοκληρώνεται η αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος, παίρνουμε τα 7,2 δις ευρώ που υπολείπονται και τερματίζεται η εφαρμογή του μνημονίου, ο δε Σύριζα, λέει, ότι δεν αναγνωρίζει το παρόν πλαίσιο διαπραγμάτευσης αλλά θα επιδιώξει μια τεχνική επέκταση του προγράμματος με άλλους όρους που θα διασφαλίσουν την βιωσιμότητα της οικονομίας, χωρίς όμως την Τρόικα πάνω από τα κεφάλια μας.
Την ώρα όμως που Ν.Δ. και Σύριζα διαβεβαιώνουν τους πολίτες ότι θα διώξουν τα μνημόνια και την Τρόικα, οι δανειστές μάς υπενθυμίζουν ότι αν δεν εφαρμόσουμε τα συμφωνηθέντα, αν δεν προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την οικονομία, λεφτά δεν πρόκειται να δούμε ούτε…με το κιάλι. Και βέβαια, καμία κυβέρνηση δεν πρόκειται να προσπαθήσει να δανειστεί από τις αγορές όταν τα επιτόκια για τα ελληνικά ομόλογα βρίσκονται κοντά στο 9%, την ίδια στιγμή που η Γερμανία δανείζεται σήμερα με 0%!
Συνεπώς, το ερώτημα δεν είναι αν θέλουμε να αποφύγουμε την λιτότητα που έχει διαλύσει την κοινωνία και την οικονομία, αλλά αν μπορούμε να το κάνουμε!
Το τρίτο που κρίνεται από τις ελληνικές εκλογές είναι αν και κατά πόσο αυτό το αποτέλεσμα θα αποτελέσει καταλύτη για την αλλαγή των πολιτικών ισορροπιών στην Ε.Ε. Αν δηλαδή η αναρρίχηση στην εξουσία ενός κόμματος της Αριστεράς θα λειτουργήσει ως ντόμινο πολιτικών ανατροπών και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο, όπως για παράδειγμα στην Ισπανία όπου στις δημοσκοπήσεις προηγείται ένα συμμαχικό προς τον Σύριζα σχήμα. Και κατά πόσο τελικά η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα, (εάν συμβεί) θα ωθήσει και άλλες κυβερνήσεις να υιοθετήσουν ένα πιο προοδευτικό μοντέλο οικονομικής διακυβέρνησης με στόχο να τονωθεί η κατανάλωση και οι δημόσιες επενδύσεις εις βάρος της λιτότητας και της σφιχτής εισοδηματικής πολιτικής. Να σημειώσουμε, πάντως, ότι στην Γερμανία που παίρνει και τις βασικές αποφάσεις για την πορεία των πραγμάτων στην ευρωζώνη, η κυβέρνηση της κυρίας Μέρκελ δεν προβλέπεται να αλλάξει πριν τις επόμενες γερμανικές εκλογές που τοποθετούνται χρονικά στο 2017…
Ένας τέταρτος παράγοντας αυτών των εκλογών είναι το κατά πόσο η επόμενη κυβέρνηση θα δεχθεί να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που έχουν να κάνουν με την λειτουργία του κράτους. Ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης σε γενικές γραμμές όλοι στην Ευρώπη συμφωνούν ότι η δημόσια διοίκηση δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται από υπερ-συγκέντρωση εξουσιών, αδιαφάνεια και γραφειοκρατία. Αντιθέτως, κλειδί για την λειτουργία ενός σύγχρονου κράτους είναι η διαφάνεια στην λειτουργία του κράτους, οι αξιοκρατικές προσλήψεις, η πάταξη του ρουσφετιού και της γραφειοκρατίας, η μείωση και ο εξορθολογισμός του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, η κατάργηση άχρηστων και δαπανηρών δημόσιων οργανισμών.
Μαζί με αυτά θα κριθεί από την επόμενη κυβέρνηση και το κατά πόσο στην Ελλάδα θα συνεχίσει να υπάρχει κοινωνικό κράτος και κράτος πρόνοιας, γιατί αυτό διαλύθηκε τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια από την εφαρμογή του Μνημονίου με αποτέλεσμα να υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι και ανασφάλιστοι που δεν έχουν πρόσβαση στις παροχές υγείας. Κρίνεται και η βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων γιατί αν συνεχίσει η στασιμότητα της ιδιωτικής οικονομίας δεν θα μπορούν για πολύ καιρό ακόμα οι εργαζόμενοι που έχουν απομείνει, να εξυπηρετούν τις ανάγκες των ανέργων και των δημοσίων υπαλλήλων.
Με άλλα λόγια, στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, δεν κρίνονται απλώς πολλά. Κρίνονται σχεδόν όλα για τον μέλλον της Ελλάδας και των Ελλήνων πολιτών.
Η απόφαση είναι πλέον στα χέρια όλων μας! Καλή ψήφο, ό,τι κι αν ψηφίσετε!