Στις ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου, εκ των πρωταγωνιστών ήταν αναμφίβολα η μειονότητα της Δυτικής Θράκης. H συμμετοχή του DEP, η απουσία ηχηρών ονομάτων από τα ψηφοδέλτια των κομμάτων για την ευρωβουλή, η υπόθεση «Σαμπιχά» και όσα συνέβησαν γύρω από την υποψηφιότητα της, την οποία πρώτα ανακοίνωσε ο Σύριζα και μετά τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν την πήρε πίσω, έστρεψαν τα φώτα της δημοσιότητας στην περιοχή μας. Και το αποτέλεσμα που έβγαλε η κάλπη θορύβησε ακόμα περισσότερο το αθηναϊκό πολιτικό και κομματικό κατεστημένο, από την στιγμή που το μειονοτικό Κόμμα Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας ήρθε πρώτο στους νομούς Ροδόπης και Ξάνθης αποσπώντας περισσότερες από 45.000 ψήφους συνολικά. Η πολύ επιτυχημένη καμπάνια του DEP με κεντρικό σύνθημα-μήνυμα «Αθήνα ακούς;», έδειξε να προβληματίζει τα κόμματα για την οικονομική εγκατάλειψη της Θράκης και την γενικότερη αδιαφορία στα βασικά και χρονίζοντα αιτήματα της Μειονότητας. Τότε, δημιουργήθηκε ένα παράθυρο ελπίδας ότι το πολιτικό σύστημα των Αθηνών θα έπαιρνε το μήνυμα και θα προχωρούσε σε κάποιες κινήσεις που θα απάλυναν τις συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής ασφυξίας που μεγεθύνονταν στην Θράκη και ειδικότερα μεταξύ των πολιτών της Μειονότητας. Η «εθνική ψήφος», όπως χαρακτηρίστηκε από ορισμένους η ψήφος στο DEP, εμπεριείχε παράλληλα στοιχεία πολιτικής χειραφέτησης και μηνύματα κοινωνικής διαμαρτυρίας προς τα κόμματα του κοινοβουλίου, κυβερνητικά και αντιπολιτευόμενα.
Η συγκυβέρνηση, όμως, Σαμαρά-Βενιζέλου, συνέχισε και μετά τις ευρωεκλογές να επιβαρύνει με νέους φόρους τα λαϊκά εισοδήματα, να επεκτείνει τα οικονομικά αδιέξοδα των καπνοπαραγωγών και να αποφασίζει για λειτουργικά και θεσμικά θέματα της Μειονότητας όπως ήταν οι αλλαγές στην εκπαίδευση και η εφαρμογή του νόμου για τους Ιεροδιδασκάλους, αγνοώντας σε μεγάλο βαθμό τους πολιτικούς και τους θεσμικούς εκπροσώπους της Μειονότητας. Είχαν φτιάξει στην Θράκη ένα κλειστό κύκλο ανθρώπων με τους οποίους συζητούσαν και τους υπολοίπους, τους μη αρεστούς, είτε έκαναν πως τους άκουγαν αλλά επί της ουσίας τους αγνοούσαν πλήρως είτε δεν έμπαιναν καν στον κόπο να συνομιλήσουν μαζί τους.
Κατ΄ αυτόν τον τρόπο η λαϊκή δυσαρέσκεια ωρίμασε την πολιτική απόφαση των πολιτών της Μειονότητας για μαζική στροφή προς τον Σύριζα ως φορέα ελπίδας και μιας νέας προοπτικής. Η προειδοποιητική και με εθνικά και μειονοτικά χαρακτηριστικά ψήφος των ευρωεκλογών, μετατράπηκε σε συνειδητή επιλογή οργής και αγανάκτησης εναντίον των δύο παραδοσιακών κομμάτων που κυβέρνησαν την Ελλάδα για τέσσερις δεκαετίες και αποσπούσαν σταθερά όλα αυτά τα χρόνια το συντριπτικό ποσοστό της μειονοτικής ψήφου. Ήταν ένα ξέσπασμα θυμού και ελπίδας σχεδόν 40.000 μειονοτικών ψηφοφόρων σε Ροδόπη και Ξάνθη που οδήγησε στην εκλογή τριών μειονοτικών βουλευτών του Σύριζα στην Θράκη, ανεξαρτήτως του κοινοβουλευτικού έργου που παρήγαγαν τα προηγούμενα δυόμιση χρόνια εκείνοι που μετείχαν και στην προηγούμενη σύνθεση του κοινοβουλίου.
Τα κόμματα όμως με την σειρά τους-μηδέ του Σύριζα εξαιρουμένου- τι κόμισαν ως πολιτική πρόταση για την Μειονότητα; Ποιες ήταν οι προγραμματικές τους διακηρύξεις, ποιο το πλαίσιο των δεσμεύσεων τους έναντι της Μειονότητας; Από την Κομοτηνή πέρασαν και μίλησαν στον ίδιο χώρο, τόσο ο Αντώνης Σαμαράς όσο και ο Αλέξης Τσίπρας. Λυπάμαι, όμως, να πω ότι κανείς από τους δύο υποψήφιους πρωθυπουργούς της χώρας, δεν ψέλλισε έστω και μια συγκεκριμένη προγραμματική πρόταση και δέσμευση για την Μειονότητα. Περιορίστηκαν σε γενικόλογες, κοινότοπες και χιλιοειπωμένες αναφορές που δεν απαντούσαν ούτε στα θεσμικά, ούτε στα κοινωνικά ούτε και στα οικονομικά θέματα που έθεταν μετ΄ επιτάσεως οι μειονοτικοί πολίτες. Διαπιστώνω, επίσης, μια συντηρητική αναδίπλωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας, σε σχέση με αναφορές ειδικά στα ζητήματα της Μειονότητας. Κάποτε, ερχόταν στην Κομοτηνή ο Μητσοτάκης, ο Σημίτης, ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου και ξεδίπλωναν ολόκληρα προγράμματα και ειδικά κεφάλαια που αφορούσαν την Μειονότητα. Χωρίς ενοχικά σύνδρομα, χωρίς κρατικές και γραφειοκρατικές αναστολές παραδεχόταν λάθη και εξήγγειλαν μέτρα από τα οποία άλλα υλοποιήθηκαν, άλλα παρέμειναν στο συρτάρι και άλλα εφαρμόστηκαν ημιτελώς. Σε κάθε περίπτωση, όμως, μετά το 1991, η ελληνική πολιτική τάξη ξανα-συστήθηκε με την Μειονότητα της Θράκης την οποία αδίκησε κατάφορα με τις πολιτικές τις προηγούμενες δεκαετίες.
Σε αυτές τις εκλογές οι πολιτικοί αρχηγοί κρύφτηκαν και δεν είπαν τίποτα για τα Μειονοτικά ζητήματα. Ίσως γιατί ο νέος εθνικισμός είναι παρόντας στην χώρα όσο ποτέ άλλοτε στο πρόσφατο παρελθόν. Ίσως γιατί οι καταστροφικές συνέπειες των μνημονίων, επέκτειναν την φτώχια και την κοινωνική υστέρηση σε ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού καθιστώντας την διαμόρφωση προεκλογικών προγραμμάτων για την Μειονότητα, μια περιττή πολυτέλεια…Το σημαντικότερο και χειρότερο όμως κατά την άποψή μου, είναι ότι τα ζητήματα της Μειονότητας έπαψαν να αναφέρονται σε ένα πλαίσιο ιδεολογικών και πολιτικών αρχών των κομμάτων ανάλογα με την πολιτική τους θεώρηση και παραπέμφθηκαν ως κρατική πολιτική στην διαχείρισή τους αποκλειστικά από γραφειοκράτες των υπουργείων και των συναρμόδιων υπηρεσιών.
Υπάρχει λοιπόν σήμερα μια ξεκάθαρη πολιτική εντολή προς τον Σύριζα από την πλειοψηφία του ελληνικού λαό και από την συντριπτική πλειοψηφία της Μειονότητας στην Θράκη. Η εντολή αυτή δεν είναι γράμμα κενό και δεν εμπεριέχει την έννοια της λευκής επιταγής, πράγμα που δεν εκτιμώ ότι θα κάνουν το λάθος να το αντιληφθούν έτσι, οι έμπειροι βουλευτές που εκλέχτηκαν στην Ροδόπη και την Ξάνθη.
Για παράδειγμα, με ποιον τρόπο σκέφτεται ο Σύριζα να οργανώσει την παραγωγική ανασυγκρότηση της Θράκης η οποία εδώ και δεκαετίες ζει σχεδόν αποκλειστικά από τα καπνά και τα βαμβάκια; Ήδη προεκλογικά έπεσε μια πρόταση στο τραπέζι μια πρόταση από τον υποψήφιο του Ποταμιού, Ιλχάν Αχμέτ, για την δυνατότητα λήψης εμπορικής άδειας από την Κοινοπραξία Καπνοπαραγωγών ώστε να σπάσει το μονοπώλιο και η εξάρτηση των μεσαζόντων. Θα εξεταστεί η πρόταση από την νέα κυβερνητική πλειοψηφία, θα τεθούν άλλες πιο τολμηρές, πιο ρεαλιστικές, πιο ρηξικέλευθες; Είναι ώρα να το δούμε και να το δούμε όχι στο διηνεκές αλλά τώρα, άμεσα.
Τι θα κάνει ο Σύριζα με την μειονοτική εκπαίδευση; Θα υιοθετήσει τον πρόσφατο νόμο Λοβέρδου-Καλαντζή, θα τον αλλάξει, θα τον καταργήσει κι αν τον αλλάξει προς ποια κατεύθυνση θα είναι αυτές οι αλλαγές; Τι θα γίνει με τα δίγλωσσα νηπιαγωγεία; Θα υπάρξει απάντηση στο αίτημα για την ίδρυση μειονοτικών εκπαιδευτηρίων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε Ξάνθη και Κομοτηνή για να αποσυμφορηθούν τα υπερφορτωμένα «Τζελάλ Μπαγιάρ» και «Μουζαφέρ Σαλίχογλου» που λειτουργούν σήμερα στις δύο πόλεις; Θα εφαρμοστεί ο νόμος του 2007 για την άμεση εκλογή των διαχειριστικών επιτροπών των βακουφιών, θα αλλάξει και αν ναι, σε ποια κατεύθυνση και σε τι βάθος χρόνου θα προκηρυχθούν οι εκλογές; Θα υπάρξει αλλαγή του υφιστάμενου νομοθετικού πλαισίου εκλογής Μουφτήδων ώστε οι νέοι Μουφτήδες Ξάνθης και Κομοτηνής να απολαμβάνουν καθολικής αναγνώρισης και νομιμοποίησης; Τι θα συμβεί με τις αποφάσεις του ΕΔΑΔ για τους μειονοτικούς συλλόγους που φέρουν την επωνυμία «τουρκικός, τουρκική» και τις οποίες περιφρονεί εδώ και χρόνια το ελληνικό κράτος; Θα αποτελέσουν οι υφιστάμενοι νόμιμοι σύλλογοι και οργανισμοί της Μειονότητας επίσημους συνομιλητές της πολιτείας ή θα εξακολουθήσουν να αγνοούνται ως μη αρεστοί των διαφόρων υπηρεσιών;
Όλα τα παραπάνω και ίσως και κάποια άλλα ακόμα περισσότερα, η ελληνική πολιτική τάξη απέφυγε προεκλογικά να τα θίξει , «όπως ο διάβολος το λιβάνι». Από εδώ και πέρα, όμως, οι εκλογές τελείωσαν, οι πολίτες έκαναν τις επιλογές τους και η μπάλα είναι μέσα στο γήπεδο. Και κανείς δεν θα δικαιούται εφεξής να την πετάει στην εξέδρα..