«Εάν η πραγματικότητα δεν μας βολεύει, τόσο χειρότερο για την πραγματικότητα». Μάλλον έτσι θα σκέφθηκαν δημοσιογράφοι, τμήμα της τοπικής κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου της χώρας και αντέδρασαν στην συγκέντρωση για την διεκδίκηση μειονοτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων από πολίτες –μέλη της Μειονότητας- την προηγούμενη Κυριακή στην Κομοτηνή, μετά από πρόσκληση του ΚΙΕΦ.

Ακόμα και σε εφημερίδες κατά τεκμήριο προοδευτικές, η συγκέντρωση χαρακτηρίστηκε ως «προκλητική», και οι διοργανωτές της ως «ακραίοι εθνικιστές που επιδιώκουν να ενσταλάξουν στην τοπική κοινωνία της Θράκης την διχόνοια, κινούμενοι από ιδιοτελή και μισαλλόδοξα κίνητρα».
Με ενδιαφέρον όμως παρατήρησα ότι κανείς δεν στάθηκε ή δεν έκανε τον κόπο να διαβάσει και να σχολιάσει το κείμενο των αιτημάτων της συγκέντρωσης που μοιράστηκε και στα ελληνικά σε όλους τους παρευρισκόμενους. Αρκέστηκαν στο γεγονός ότι διαφωνούν με το ΚΙΕΦ καθώς και με τα πρόσωπα που τέθηκαν επικεφαλής αυτής της πορείας προς τη Νομαρχία Ροδόπης. Αφού, λοιπόν τα πρόσωπα δεν μας αρέσουν, προς τι η ανάγνωση και ο σχολιασμός των αιτημάτων τους, θα σκέφθηκαν…

Μπαίνω στον πειρασμό σήμερα από αυτήν εδώ την στήλη να αναλύσω παράγραφο προς παράγραφο το κείμενο των αιτημάτων για να δούμε τελικά αν υπάρχει κάτι ακραίο που χρήζει αποδοκιμασίας, καθώς αντίκειται στο ειρηνικό πλαίσιο συμβίωσης πλειονότητας και μειονότητας στην Θράκη.

Το πρώτο που αντιλαμβανόμαστε να καταγράφεται ιστορικά στο κείμενο είναι το γεγονός ότι πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά μια μαζική πορεία πολιτών της μειονότητας-τηρουμένων των συνθηκών καύσωνα, της μέρας και της ώρας που έγινε- για πρώτη φορά μετά από 28 χρόνια! Αν οι αντοχές του πολιτικού συστήματος μιας χώρας εξαντλούνται τόσο εύκολα από την πραγματοποίηση μιας πορείας πολιτών που ανήκουν στην μοναδική αναγνωρισμένη μειονότητα που υπάρχει στην Ελλάδα, τότε κάτι δεν πάει καλά στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τα δημοκρατικά δικαιώματα Ελλήνων πολιτών, όπως είναι τα μέλη της Μειονότητας της Θράκης.

«Ζητάμε την αναγνώριση της ταυτότητάς μας και απαιτούμε την εφαρμογή των αποφάσεων του ΕΔΑΔ για τους ιστορικούς μας συλλόγους». Θα ήθελα ειλικρινά να ρωτήσω τις αρμόδιες αρχές της χώρας μου, την οποία τιμώ και σέβομαι, όταν ορισμένοι πολίτες αυτής της χώρας ζητούν να γίνουν σεβαστές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, είναι ακραίοι οι πολίτες που το ζητούν ή η χώρα μου που δεν το πράττει;

«Απαιτούμε την ίδρυση δίγλωσσων νηπιαγωγείων», αναφέρεται στο σχετικό υπόμνημα. Στο πόρισμα της εθνικής επιτροπής διαλόγου για την παιδεία και στο κομμάτι που αφορά την μειονοτική εκπαίδευση προβλέπεται «πρόσληψη δεύτερου νηπιαγωγού στο δημόσιο νηπιαγωγείο με κριτήριο την εντοπιότητα ώστε να μπορεί να υποστηρίξει εκπαιδευτικά μαθητές τουρκόφωνους, πομακόφωνους ή ομιλούντες ρομανί». Η Μειονότητα επισήμως ζητά δίγλωσσα νηπιαγωγεία στην ελληνική και τουρκική γλώσσα. Όμως, η αναγνώριση από την πλευρά του κράτους στο πλαίσιο του εθνικού διαλόγου για την παιδεία, της ανάγκης πρόσληψης δεύτερου νηπιαγωγού σε δημόσια νηπιαγωγεία όπου πηγαίνουν νήπια με άλλη μητρική γλώσσα από τα ελληνικά, δεν συνιστά μια έμμεση παραδοχή εκ μέρους της Ελλάδος για την ανάγκη ύπαρξης δίγλωσσων νηπιαγωγείων στην Θράκη; Συνεπώς, και εδώ καμία ακρότητα δεν αναγνωρίζεται ως προς το αίτημα που τίθεται από την πλευρά της μειονότητας, εδώ και πάνω από δέκα χρόνια.

«Θέλουμε την απόδοση της διοίκησης των βακουφίων σε εκλεγμένες επιτροπές». Δεν είναι το ελληνικό κράτος που ψήφισε νόμο το 2008 για την εκλογή των βακουφικών επιτροπών και τον οποίο τον κρατά παγωμένο στο ψυγείο για πάνω από οχτώ χρόνια μέχρι σήμερα; Υπάρχει κάτι ακραίο στην διατύπωση αιτήματος εφαρμογής εγχώριας ψηφισμένης νομοθεσίας; Όχι βέβαια.

«Απαιτούμε αναγνώριση εκλεγμένων Μουφτήδων και απόσυρση του νόμου των 240 ιμάμηδων». Διερωτώμαι αν η ελληνική πολιτεία δεν βλέπει, πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλλω, ότι το μουφτειακό ζήτημα στην Θράκη είναι σε εκκρεμότητα και σύντομα θα κληθεί να πάρει αποφάσεις σε πολλά επίπεδα. Συνεπώς, η διατύπωση του αιτήματος για την αναγνώριση του θρησκευτικού ηγέτη μιας επίσημα αναγνωρισμένης μειονότητας, έστω κι αν αυτός είναι πρόσωπο μη αποδεκτό από το κράτος, δεν συνιστά και πάλι ακραίο αίτημα. Πολύ περισσότερο όταν το κράτος δεν έχει διατυπώσει ακόμη με σαφήνεια μια πειστική εναλλακτική πρόταση πάνω στο ζήτημα επιλογής Μουφτή, που εκ των πραγμάτων θα βρεθεί το προσεχές διάστημα πάνω στο τραπέζι. Όσο για την κατάργηση του νόμου των 240 ιμάμηδων, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα αίτημα, όπως χιλιάδες αιτήματα για αλλαγή ή βελτίωση ψηφισμένων νόμων, διατυπώνονται καθημερινά από πολλές κοινωνικές ομάδες. Και για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, δεν μπορείς ως κυβέρνηση της Αριστεράς να επιζητάς στο Σύνταγμα αλλαγές στις σχέσεις κράτους –εκκλησίας και να επιμένεις να ρυθμίζεις με τρόπο σχεδόν ανελαστικό, εσωτερικά θέματα που αφορούν σε άλλο, πέραν της επικρατούσας θρησκείας, μεγάλο θρησκευτικό δόγμα, όπως είναι το Ισλάμ.

«Θέλουμε την κατάργηση του πλαφόν του 3%». Δικαίωμα του ΚΙΕΦ και του καθενός είναι να επιθυμεί αλλαγές στον ισχύοντα εκλογικό νόμο. Μέσα στην Βουλή, πριν από λίγες μέρες από 8 κόμματα διατυπώθηκαν 15 προτάσεις για αλλαγές στον ισχύοντα εκλογικό νόμο. Και υπήρξε αρχηγός πολιτικού κόμματος ο οποίος μιλώντας στην κοινοβουλευτική του ομάδα αποκάλυψε, ότι ο πρωθυπουργός του είπε ότι το 3% δεν αλλάζει για να μην εισέλθουν ανεξάρτητοι μειονοτικοί στην Βουλή. Ακόμη ψάχνω να βρω γιατί είναι «ακραίο» και αυτό το αίτημα.

«Θέλουμε από κοινού με την πλειονότητα να δράσουμε για το καλό της χώρας μας». Έτσι καταλήγει η ανακοίνωση, κάτι το οποίο προφανώς για το δημοσιογραφικό κατεστημένο της περιοχής μας συνιστά ακρότητα. Θα σκέφθηκαν κάποιοι, ότι αφού το ΚΙΕΦ θέλει μαζί με τους χριστιανούς συμπολίτες του, το καλό της Ελλάδος, κάτι κακό θα έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του.

Εν κατακλείδι, μπορεί ο καθένας σε ένα ελεύθερο και δημοκρατικό κράτος όπως είναι η Ελλάδα να πιστεύει ό,τι θέλει και να διαδηλώνει όπως και όποτε θέλει, εφόσον αυτό γίνεται με νόμιμο και ειρηνικό τρόπο. Και η πορεία των πολιτών της Μειονότητας που διοργάνωσε το ΚΙΕΦ την προηγούμενη Κυριακή στην Κομοτηνή, ήταν μια καθόλα νόμιμη και ειρηνική πορεία. Άλλοι πετούσαν πέτρες και έβριζαν λίγα μέτρα πιο κει, στο κέντρο της πλατείας. Είναι επίσης αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να διαφωνεί ή να συμφωνεί με τα αιτήματα μιας συγκέντρωσης. Για να τα χαρακτηρίσει όμως ως «ακραία και διχαστικά αιτήματα», πρέπει πρώτα τουλάχιστον να τα διαβάσει και να τα κρίνει. Αλλιώς είναι φθηνός προπαγανδιστής..