Ενα κύμα λύπης, ανησυχίας και απογοήτευσης εκφράζεται μέσα από τις ανακοινώσεις ή τα υπονοούμενα των ηγετών της Ε.Ε. για την ανέλπιστη (;) εκλογή του Ντόναλτ Τραμπ στις ΗΠΑ. Οι ηγεσίες της Ευρώπης, με πρώτους και καλύτερους τους Γερμανούς και τους Γάλλους, είχαν επενδύσει πάνω στην εκλογή της Χίλαρι Κλίντον η οποία θα αποτελούσε μία ασφαλή σύμμαχο, αποδεκτή συνομιλήτρια, χωρίς εκπλήξεις και με «πολιτικώς ορθή συμπεριφορά», που θα εξασφάλιζε την σταθερότητα και την μακροημέρευση (κατ’ αυτούς), του πολιτικού συστήματος και του κοινωνικού μοντέλου που έχουν οικοδομήσει. Λένε, ότι ο Τραμπ μπορεί να είναι κίνδυνος για τις δημοκρατικές αξίες, για την κοινωνική ισότητα, για τον σεβασμό στην διαφορετικότητα, για τις αξίες της ανεκτικότητας και του σεβασμού των θρησκευτικών και των φυλετικών μειονοτήτων.

Πράγματι, μπορεί ο νεοεκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ να είναι είτε αυτό που περιγράφουν με εμφανή φόβο και ανησυχία οι ευρωπαϊκές ελίτ ή μπορεί εντέλει να αποδειχθεί και κάτι εντελώς διαφορετικό. Κανείς δεν μπορεί -και δεν δικαιούται- να προεξοφλήσει τις πολιτικές επιλογές και την συμπεριφορά ενός ηγέτη που πρόκειται να αναλάβει την εξουσία σε δύο μήνες από σήμερα, με βάση τις προεκλογικές του εμφανίσεις…

Ας, δούμε όμως ποιες είναι οι πολιτικές και τα αποτελέσματα που παράγουν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, όλων εκείνων που δείχνουν να αποδοκιμάζουν σήμερα τον Τραμπ.

Από το 2008 και την εκδήλωση της μεγάλης κρίσης μετά την κατάρρευση της τράπεζας της Lehman Brothers στις ΗΠΑ, η Ευρώπη βιώνει μια πρωτοφανή κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση που έχει οδηγήσει στην φτώχεια και το κοινωνικό περιθώριο ευρύτερες ομάδες του πληθυσμού, διευρύνοντας ταυτόχρονα το οικονομικό χάσμα βορρά-νότου.

Η Ευρώπη των αξιών και των ανθρωπιστικών ιδεωδών υποχωρεί και χάνει σταθερά έδαφος. Δίνει την θέση της σε αυταρχικές συμπεριφορές που εκπορεύονται από τις δυνάμεις καταστολής και τον κρατικό μηχανισμό, τον πολιτικό εκτραχηλισμό, τον ακραίο λαϊκισμό, την ισλαμοφοβία και την επιβολή μιας μονοδιάστατης οικονομικής πολιτικής που κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Παραδοσιακές κατακτήσεις του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, η άσκηση συνδικαλιστικών ελευθεριών, οι ανοιχτές κοινωνίες με ελεύθερη διακίνηση προσώπων και αγαθών, οι κοινωνικές κατακτήσεις, το δικαίωμα στην σταθερή εργασία, δεν υπάρχου πια. Έχουν δώσει την θέση τους σε έννοιες όπως «οι ευέλικτες σχέσεις απασχόλησης», «η ελαστικοποίηση του ωραρίου», τα κλειστά σύνορα με τα συρματοπλέγματα, τα κέντρα υποδοχής μεταναστών, ενώ παράλληλα διεξάγονται μέχρι και ξενοφοβικά δημοψηφίσματα όπως έγινε πρόσφατα στην Ουγγαρία με ερώτημα την εκδίωξη των ξένων και των μεταναστών.
Χώρες όπως η Γερμανία, παρεμβαίνουν με ασυνήθιστο τρόπο στα εσωτερικά πολιτικά θέματα άλλων ευρωπαϊκών χωρών, εκφράζοντας την προτίμησή τους σε κόμματα και κυβερνήσεις ιδεολογικά συγγενείς προς τις δικές τους.
Προσπαθούν να οριοθετήσουν με άκομψο τρόπο τις πολιτικές εξελίξεις, όπως συνέβαινε παλαιότερα σε αποικίες της Αφρικής. Αποφάσεις των εθνικών κοινοβουλίων επιστρέφονται πίσω από ένα κλειστό ευρωπαϊκό διευθυντήριο ως απαράδεκτες και η δυνατότητα εθνικής νομοθέτησης, ιδίως για μεγάλα οικονομικά θέματα, έχει καταστεί σχεδόν ανεδαφική, ιδιαίτερα για τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Η αίσθηση, ότι μία είναι η οικονομική πολιτική και όποιος δεν τη εφαρμόζει δεν έχει θέση μέσα στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη, καταστρατηγεί την ουσία της δημοκρατικής επιλογής για την πολιτική εξουσία που κάθε λαός θέλει να ασκείται στην χώρα του.

Όλα αυτά γίνονται γιατί θα πρέπει να προχωρήσει, υποτίθεται, η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ποια είναι τα αποτελέσματα των ασκούμενων πολιτικών αυτού του είδους; Brexit στην Βρετανία, Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, ακροδεξιός πρόεδρος στην Αυστρία, Λεπέν στην Γαλλία, ακροδεξιά στην Ουγγαρία, AfD (το ξενοφοβικό και ρατσιστικό κόμμα) στην Γερμανία, επέλαση ακραίων αντιισλαμικών κινημάτων στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, επέκταση του φόβου και της κοινωνικής ανασφάλειας παντού σχεδόν στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Συμπέρασμα: εκείνοι, που λένε σήμερα ότι φοβούνται τις συνέπειες της εκλογής Τραμπ στις ΗΠΑ, έκαναν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να δικαιώσουν και να νομιμοποιήσουν στις συνειδήσεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών, την κουλτούρα και την πολιτική συμπεριφορά που απορρέει από το πρότυπο της πολιτικής νοοτροπίας του νέου ηγέτη της υπερδύναμης στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Ας μην κάνουν ότι λυπούνται, λοιπόν, γι’ αυτή την εξέλιξη. Είναι πολύ αργά για τα (κροκοδείλια) δάκρυά τους.