Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας φθάνει σήμερα στην Θράκη μετά από έντονο παρασκήνιο μιας εβδομάδας και αφού πρώτα είχε προαναγγελθεί η επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Κομοτηνή από τον περιφερειάρχη Χρήστο Μέτιο.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σχεδίαζε να επισκεφθεί την Έκθεση «Θράκη», που ανοίγει τις πύλες της σήμερα στην ΒΙΠΕ Κομοτηνής και να τιμήσει με αυτόν τον τρόπο και τον νεοεκλεγέντα περιφερειάρχη Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης που είναι πολιτικός του φίλος. Κάπου εκεί όμως, ξεκίνησε μια έντονη φημολογία περί πιθανής επίσκεψης του πρωθυπουργού η οποία και τελικά επιβεβαιώθηκε με αποτέλεσμα να ακυρωθεί η επίσκεψη Μητσοτάκη.

Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός ότι σε μία δύσκολη περίοδο για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με την επίσκεψή του στην Θράκη, ο πρωθυπουργός έρχεται να δώσει στίγμα προθέσεων της ελληνικής κυβέρνησης για το πώς αντιμετωπίζει μια περιοχή με σύνθετα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά όπως είναι η Θράκη.

Είναι αλήθεια ότι τον Ιανουάριο του 2015 ο κ. Τσίπρας ως υποψήφιος πρωθυπουργός τότε, έδωσε πολλές υποσχέσεις για την Θράκη. Στα δύο σχεδόν χρόνια που μεσολάβησαν, έγιναν ελάχιστα πράγματα, χωρίς να παραβλέπει κανείς βέβαια και το χαμένο πρώτο εννεάμηνο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015, οπότε η χώρα βρέθηκε στην δίνη μιας ατέρμονης διαπραγμάτευσης.
Εκείνο όμως που μένει είναι ότι η Θράκη και από τη σημερινή κυβέρνηση, όπως συνέβη και με πολλές προηγούμενες, δεν έλαβε το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που θα άξιζε σε μια περιοχή με τα δικά της στρατηγικά πλεονεκτήματα, όπως είναι η γεωγραφική της θέση, η σύνθεση του πληθυσμού, οι πλουτοπαραγωγικές της πηγές και τόσα άλλα.

Και στα ζητήματα της Μειονότητας, υπήρξε μια φοβική αντιμετώπιση η οποία σημαδεύτηκε από την υπερδραστηριότητα και αξιοποίηση σε κρίσιμες θέσεις, στελεχών των ΑΝΕΛ, που έχουν απόψεις οι οποίες σίγουρα δεν ταυτίζονται με τις προγραμματικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το κομμάτι της κοινωνίας.
Στα ζητήματα της εκπαίδευσης παρουσιάζεται στασιμότητα. Τα χρονίζοντα προβλήματα από την λειτουργία των σχολείων της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης παραμένουν και καμία ιδιαίτερη τομή και κυβερνητική πρωτοβουλία όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν παρουσιάστηκε. Αντιθέτως, γίναμε μάρτυρες εθνικιστικών εξάρσεων από τη πλευρά της διοίκησης του μειονοτικού εκπαιδευτικού συστήματος που αντί να εμβαθύνει στην ουσία των προβλημάτων, προτιμούσε να κάνει «καψόνια» στην εκπαιδευτική κοινότητα των μειονοτικών σχολείων για να αποδείξει ποιος έχει το πάνω χέρι στην διοίκηση και την λειτουργία τους. Κοντόφθαλμες, δηλαδή, πολιτικές που κάθε άλλο παρά συνάδουν με το πνεύμα μια προοδευτικής και φιλελεύθερης εκπαιδευτικής πολιτικής.

Σε άλλα θεσμικά θέματα που αφορούν τα ζητήματα των Βακουφίων, του Μουφτή, των Συλλόγων, δεν έγινε απολύτως τίποτα. Τα προβλήματα είναι ανοιχτά πάνω στο τραπέζι και αναζητούν εκείνη την πολιτική ηγεσία που θα λάβει γενναίες αποφάσεις οι οποίες ξεπερνούν τα σύνδρομα του φόβου και των λανθασμένων συμπεριφορών μιας ευρωπαϊκής χώρας απέναντι σε μια αναγνωρισμένη Μειονότητα.

Τέλος, η οικονομική στασιμότητα κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα μεταξύ των πολιτών που βιώνουν το βάρος των αδιέξοδων από τις άδικες και αντικοινωνικές πολιτικές που ασκούνται, όπως για παράδειγμα στον τομέα του καπνού. Εκεί, όπου αποδεδειγμένα μπορούν να δοθούν ενισχύσεις που θα τονώσουν το εισόδημα χιλιάδων ανθρώπων, αλλά παρατηρείται μια παράξενη και ανεξήγητη άρνηση και επιφύλαξη των κυβερνόντων για να προχωρήσουν στην υλοποίηση ενός αιτήματος που θα έφερνε τόσο μεγάλη ανακούφιση σε ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού.

Εντέλει, μένει το ερώτημα για την χρονική συγκυρία αυτής της επίσκεψης του πρωθυπουργού στην Θράκη. Η ομιλία του στην τελευταία συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, αφήνει ανοιχτό για πρώτη φορά, το παράθυρο των εκλογών. Τα δύσκολα για την κυβέρνηση και για τους πολίτες δεν έχουν τελειώσει. Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας, το κούρεμα του χρέους, οι δύσκολοι οικονομικοί στόχοι για το 2017 που θα πρέπει να καλυφθούν για να μην ενεργοποιηθούν και νέα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων και των συνταξιούχων, αποτελούν μια άλυτη εξίσωση αυτή την στιγμή. Κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει τις εξελίξεις, όμως αυξάνονται όλο και περισσότερο οι αναλυτές που προβλέπουν ότι όλα αυτά θα οδηγήσουν σε εκλογές αργά ή γρήγορα.

Η πρόσφατη ιστορία, άλλωστε μάς διδάσκει ότι οι κυβερνήσεις της μνημονιακής εποχής μετά το 2009, ποτέ δεν ξεπέρασαν τα 2,5 χρόνια πολιτικού βίου; Θα αποτελέσει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα την εξαίρεση σε αυτόν τον άγραφο κανόνα;