H Τουρκία θρήνησε πριν λίγες μέρες δεκάδες θύματα από μια ακόμη τρομοκρατική ενέργεια τυφλής βίας, μισαλλοδοξίας και φανατισμού στον κέντρο της Ιστανμπούλ. Είναι η χώρα που έχει χτυπηθεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη της ευρωπαϊκής ηπείρου, από τα χτυπήματα τρομοκρατών τα τελευταία χρόνια που μαίνεται ο εμφύλιος πόλεμος στην Συρία.

Την ίδια στιγμή η Τουρκία είναι η χώρα που δέχεται τα μεγαλύτερα κύματα μεταναστευτικών ροών από την Συρία και τις άλλες ασιατικές χώρες, με δεύτερη σε αυτή την λίστα την Ελλάδα.

Την ώρα που η Τουρκία αντιμετωπίζει στην πραγματικότητα μία ασύμμετρη απειλή από τον εσωτερικό εχθρό της τρομοκρατίας και δέχεται στο έδαφός της εκατομμύρια πρόσφυγες από την Ανατολή, η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ζει την δική της πολιτική νιρβάνα. Διακόπτει τις ενταξιακές συνομιλίες με την τουρκική κυβέρνηση και απειλεί να αναστείλει την συμφωνία για τους πρόσφυγες, η εφαρμογή της οποίας είχε ως αποτέλεσμα να μειωθούν δραστικά οι ροές προσφύγων και μεταναστών προς την Ελλάδα και άρα και προς την Ε.Ε., εδώ και πολλούς μήνες. Είναι η ίδια Ευρώπη που πριν από ένα χρόνο έκλεισε τον Βαλκανικό διάδρομο για τους πρόσφυγες, αποκλείοντας με αυτόν τον τρόπο πάνω από 60 χιλιάδες, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ανθρώπους στα ελληνικά νησιά αλλά και την ηπειρωτική Ελλάδα, στα κέντρα φιλοξενίας που έχουν δημιουργηθεί.

Είναι φανερό ότι οι δημοκρατικές ευαισθησίες που επικαλείται η Ευρώπη έναντι της Τουρκίας, είναι προσχηματικές και ψεύτικες. Γιατί δεν μπορείς να επικαλείσαι τις δημοκρατικές σου ευαισθησίες και τους δημοκρατικούς θεσμούς έναντι μιας τρίτης χώρας, ενώ ταυτόχρονα εφαρμόζεις πολιτικές που απέχουν από την προστασία των προσφύγων και των μεταναστών, όταν στο εσωτερικό της χώρας σου ψηφίζεις αντιτρομοκρατικούς νόμους που περιστέλλουν δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, όταν οχυρώνεσαι πίσω από την αυταρχική διοίκηση στο όνομα της πάταξης της τρομοκρατίας, όταν κοινωνικά δικαιώματα και δημοκρατικές κατακτήσεις των ευρωπαϊκών λαών έχουν πάει περίπατο στο όνομα της οικονομικής σύγκλισης.

Η Τουρκία αιμορραγεί καθημερινά από την τρομοκρατία και θα ήταν μεγάλο λάθος να συγχέουν κάποιοι την αυτονόητη ανάγκη περιφρούρησης της ασφάλειας των Τούρκων πολιτών αλλά και των επισκεπτών της γειτονικής χώρας με τα δικαιώματα μειονοτήτων και πληθυσμιακών ομάδων που αισθάνονται ότι αδικούνται. Η τυφλή βία και η τρομοκρατία, δεν συμβάλει στην υποτιθέμενη κατάκτηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθερίων για εκείνους που την χρησιμοποιούν ως όχημα για την επίτευξη των στόχων τους. Αντιθέτως, επεκτείνει τα φοβικά σύνδρομα στις κοινωνίες και βοηθά στην λήψη μέτρων που περιστέλλουν τις ατομικές ελευθερίες.

Η Ευρώπη τα τελευταία δέκα χρόνια, ουσιαστικά οδηγήθηκε μέσα από τις αποφάσεις της στην αναστολή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι για αυτή την εξέλιξη την ίδια την Τουρκία. Στην ουσία όμως, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες κρύφτηκαν πίσω από την Τουρκία για να καλύψουν τα δικά τους πολιτικά αδιέξοδα αλλά και την ανάγκη τους να εξευμενίσουν την κοινή γνώμη χωρών όπως η Γαλλία και η Γερμανία, που αισθάνθηκαν ως απειλή την αύξηση των μουσουλμανικών πληθυσμών μέσα από την μετανάστευση στο εσωτερικό των χωρών αυτών. Αντί οι ευρωπαϊκές ηγεσίες να διαχειριστούν με ορθολογισμό και πίστη στις δημοκρατικές αξίες των ανοιχτών κοινωνιών την αύξηση των μεταναστευτικών ροών μουσουλμανικών πληθυσμών προς την Ευρώπη, κρύφτηκαν πίσω από τα ακραία αντισλαμιστικά κινήματα που ξεπήδησαν αρχικά από τις χώρες που παλαιότερα ανήκαν στο ανατολικό μπλοκ. Η ισλαμοφοβία που κυριάρχησε ως αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών μεταξύ των ευρωπαίων πολιτών, έδωσε χαρακτήρα σύγκρουσης πολιτισμών ανάμεσα στην χριστιανική δύση και την μουσουλμανική Τουρκία.

Το αποτέλεσμα αυτών των επιλογών διαμορφώνει σήμερα την εικόνα μιας φοβικής Ευρώπης που διά της πολιτικής της πυγμής, των απειλών και των αποκλεισμών, επιχειρεί να διαχειριστεί τα αδιέξοδα που η ίδια δημιούργησε. Οι ακραίες οικονομικές συνταγές που διευρύνουν το χάσμα και τις κοινωνικές ανισότητες βορρά-νότου, συμβαδίζουν με την ισλαμοφοβία, τον αποκλεισμό των συνόρων, τις απειλές κατά της Τουρκίας και άλλων χωρών. Με την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων και του δόγματος της σύγκρουσης των πολιτισμών. Στην ουσία όμως πρόκειται για συγκρούσεις οικονομικών και πολιτικών ελίτ στο όνομα της εμπέδωσης της οικονομικής τους κυριαρχίας εις βάρος του μοντέλου της Ενωμένης Ευρώπης που δημιουργήθηκε μεταπολεμικά. Πρόκειται για αλλαγή οικονομικού και κοινωνικού δόγματος που ψευδεπίγραφα χρησιμοποιεί άλλους λαούς και άλλους πολιτισμούς ως εχθρούς για να μπορεί να βρει απήχηση και στήριξη στο εσωτερικό ακροατήριο αυτών των χωρών.

Αυτή η Ευρώπη όμως δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά. Οι πρακτικές της οδηγούν σε αδιέξοδα που υπονομεύουν την συνοχή και την ίδια της την υπόσταση.