Η νέα κυβέρνηση του Σύριζα με την συνεργασία των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων» απολαμβάνει σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις και την διάχυτη πολιτική ατμόσφαιρα που επικρατεί στην χώρα, μια πολύ μεγάλη κοινωνική συναίνεση που συνεπάγεται μια πολιτική δυναμική πολύ μεγαλύτερη από το άθροισμα των δύο κομμάτων στις εκλογές του προηγούμενου μήνα, που άγγιξε το 41% του εκλογικού σώματος. «Η ελπίδα έρχεται», ήταν το βασικό προεκλογικό σύνθημα του Σύριζα και είναι φανερό ότι οι πολίτες απογοητευμένοι και οικονομικά τραυματισμένοι για όσα συνέβησαν στο πρόσφατο παρελθόν, αποζητούν ένα νέο ξεκίνημα, μια καινούργια αρχή. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 70% επιδοκιμάζει την πολιτική της νέας κυβέρνησης η οποία αρνείται να συνεχίσει την υλοποίηση των μνημονίων και να ανταποκριθεί στις εκκλήσεις των ευρωπαίων εταίρων ώστε να ζητήσει παράταση του ισχύοντος προγράμματος που υπέγραψε η προηγούμενη κυβέρνηση, με όποιο ρίσκο συνεπάγεται αυτή η στάση για την απρόσκοπτη συνέχιση της χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας.
Για τους προσεχτικούς παρατηρητές και γνώστες της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας, κατά την τελευταία δεκαετία η χώρα γνώρισε ισχυρές κυβερνήσεις με ευρεία λαϊκή αποδοχή, το τέλος των οποίων, όμως, υπήρξε κοινό και ιδιαίτερα ατυχές, σε όλες τις περιπτώσεις. Από το 2004 μέχρι και το 2015 μεσολάβησε μια δεκαετία έντονων συγκρούσεων και πολιτικών ανταγωνισμών που σχηματικά μπορεί να χωριστεί στην προ κρίσης και μνημονίων εποχή έως το 2009 και την τελευταία πενταετία στην διάρκεια της οποίας οι Έλληνες έχασαν το 25% του κατά κεφαλήν τους εισοδήματος.
Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή όπως και η αντίστοιχη σημερινή του Αλέξη Τσίπρα ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2004 με ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία 165 εδρών και με βασικό προεκλογικό της σύνθημα την «επανίδρυση του κράτους». Η νέα κυβέρνηση Καραμανλή μετά την δεκαετή πολιτική κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ, υποσχόταν αξιοκρατία και διαφάνεια στον δημόσιο τομέα, πάταξη της φοροδιαφυγής, πόλεμο με τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τους εργολάβους. Επίσης, νέο ήθος και νέο ύφος στην εκφορά του πολιτικού λόγου, εξάλειψη των παθογενειών της ελληνικής οικονομίας που εστιαζόταν στην παρασιτική λειτουργία των μεσαζόντων και στην σταδιακή συρρίκνωση του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα της παραγωγής και την συνεπακόλουθη διόγκωση του τομέα των υπηρεσιών. Και όμως, αυτό το μέγιστο πολιτικό κεφάλαιο στο οποίο επενδύθηκαν τόσες ελπίδες του λαού, ξοδεύτηκε μόλις μέσα σε μια τριετία. Αποτέλεσμα αυτού ήταν στις πρόωρες εκλογές του 2007 που προκήρυξε ο ίδιος ο πρωθυπουργός εν μέσω των καταστροφικών πυρκαγιών του θέρους του 2007, η Ν.Δ. να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία 152 εδρών, σχηματίζοντας μεν αυτοδύναμη κυβέρνηση, με ισχνή όμως πλέον κοινωνική δυναμική. Και από τότε η χώρα πάτησε γκάζι προς την απόλυτη απαξίωση, με διεύρυνση των ελλειμμάτων της οικονομίας, διόγκωση του δημοσίου χρέους, ανεξέλεγκτους ρουσφετολογικούς διορισμούς στον δημόσιο τομέα, σκάνδαλα που άγγιξαν και την αυλή του Μεγάρου Μαξίμου. Η κατρακύλα της κυβέρνησης Καραμανλή αποτυπώθηκε και στα αποτελέσματα των πρόωρων εκλογών του 2009 που προκήρυξε και πάλι ο ίδιος στο μέσον της τετραετίας και οδήγησαν τον κ. Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ για μια ακόμη φορά τα τελευταία 40 χρόνια στην εξουσία με ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία 160 εδρών. Και πάλι οι πολίτες επένδυσαν τεράστιες προσδοκίες στη νέα κυβέρνηση που υποσχόταν να μετατρέψει την Ελλάδα σε «Δανία του ευρωπαϊκού νότου». Να σημειωθεί ότι για ένα ολόκληρο χρόνο και παρά το γεγονός ότι τον Μάιο του 2010 η Ελλάδα μπήκε στην εποχή των μνημονίων, η κυβέρνηση Παπανδρέου απολάμβανε μεγάλη κοινωνική αποδοχή και η διαφορά της στις δημοσκοπήσεις της εποχής εκείνης από την ΝΔ, ήταν χαώδης. Έφτασαν, 18 μήνες για να ανατραπούν όλα αυτά σαν χάρτινος πύργος. Τον Ιούνιο του 2011, πριν καν συμπληρώσει δύο χρόνια στην εξουσία, ο Παπανδρέου δήλωνε έτοιμος να συνδιαχειριστεί την κυβέρνηση με τον Αντώνη Σαμαρά και τη ΝΔ που είχαν χάσει τις εκλογές! Και τον Οκτώβριο του 2011, ύστερα από δύο αλλεπάλληλα κουρέματα του ελληνικού χρέους σε ποσοστό 55% συνολικά, ο Παπανδρέου είδε την κοινοβουλευτική του ομάδα να συρρικνώνεται στους 153 βουλευτές, τους πολίτες να διαδηλώνουν οργισμένοι στους δρόμους και να διακόπτουν τις στρατιωτικές παρελάσεις, διώχνοντας από τις εξέδρες τους πολιτικούς. Και τελικά μετά την ατυχή, όπως αποδείχθηκε, έμπνευσή του για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, να παραιτείται το Νοέμβριο από την πρωθυπουργία και λίγους μήνες μετά και από την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και η κυβέρνησης συνεργασίας του τραπεζίτη Παπαδήμου που στις πρώτες εβδομάδες του σχηματισμού της είχε την κοινωνική ανοχή ώστε να αποτελέσει την βαλβίδα πολιτικής αποσυμπίεσης των οξυμμένων πολιτικών παθών, γρήγορα απαξιώθηκε στην συνείδηση του κόσμου και κατηγορήθηκε για τον τρόπο που έγινε το περίφημο πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων στο πλαίσιο του κουρέματος του χρέους ( PSI).
Τον Ιούνιο του 2012 η κυβέρνηση Σαμαρά συγκροτήθηκε από τρεις πολιτικές δυνάμεις, τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ διαθέτοντας κοινοβουλευτική στήριξη 178 εδρών! Όλα έδειχναν ότι η πολιτική σταθερότητα επανερχόταν σταδιακά στην χώρα και η νέα κυβέρνηση διέθετε το ειδικό πολιτικό βάρος, είχε την κοινωνική ανοχή και την πλειοψηφία στην Βουλή ώστε να επιχειρήσει την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας και την σταδιακή έξοδο από τα μνημόνια που είχαν εξαθλιώσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Μέσα σε ένα χρόνο, τον Ιούνιο του 2013 αποχώρησε από την κυβέρνηση η ΔΗΜΑΡ, αφήνοντας την κυβέρνηση με 161 βουλευτές. Και οι συνεχείς διαγραφές και αποχωρήσεις κυβερνητικών βουλευτών μείωσαν ακόμα περισσότερο την πλειοψηφία φθάνοντας την στα όρια των 153-154 εδρών. Τα υπόλοιπα είναι πρόσφατα και πολύ νωπά στις μνήμες όλων. Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου «κατόρθωσε» να γίνει η πιο αντιδημοφιλής κυβέρνηση των τελευταίων 40 χρόνων και να νομοθετεί συχνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, κινούμενη στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας. Οι πολίτες, στις εκλογές του Ιανουαρίου επιζήτησαν την νέα ελπίδα και την πολιτική αλλαγή στο πρόσωπο του Σύριζα και του Αλέξη Τσίπρα.
Θα αντέξει και πόσο η νέα κυβέρνηση; Θα κατορθώσει να εκπληρώσει τις προσδοκίες των πολιτών ή θα προκύψει και πάλι μια γρήγορη απογοήτευση; Θα ανταπεξέλθει στο βάρος των προεκλογικών της δεσμεύσεων ή θα αποδειχθούν και αυτές ατελέσφορες όπως συνέβη τόσες φορές στο παρελθόν; Θα βγει από το τέλμα η οικονομία των νοικοκυριών ή θα διακινδυνεύσουμε την παραμονή μας στην ευρωζώνη με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον όλων μας;
Ερωτήματα στα οποία δεν μπορεί να δοθεί εύκολη και πειστική απάντηση. Σε κάθε περίπτωση όμως ο κ. Τσίπρας και ο Σύριζα θα πρέπει να ξορκίσουν το φάντασμα των προκατόχων τους που ξεκίνησαν την θητεία τους με φόρα και έχασαν την εξουσία χωρίς σχεδόν να το καταλάβουν…