Πριν λίγες μέρες μιλούσα με έναν καθηγητή από την Αθήνα με αφορμή το θέμα του Ιεροδικείου που εφαρμόζεται στην Θράκη και με ρώτησε το εξής: «Πότε η ελληνική πολιτεία έκανε διάλογο για οποιοδήποτε θέμα αφορά την Μειονότητα με την ίδια την Μειονότητα;».

Βέβαια, ο ίδιος το είπε αυτό προκειμένου να με πείσει ότι δεν είναι καθόλου αναγκαίο να γίνει διάλογος και για το θέμα της λεγόμενης «Σαρίας». Αφού λοιπόν οι παράγοντες του ελληνικού κράτους δεν άκουσαν ποτέ την Μειονότητα και δεν συζήτησαν ποτέ στα σοβαρά μαζί της για κανένα μεγάλο θέμα που απασχολεί την μειονοτική κοινωνία, γιατί να κουβεντιάσουμε τώρα για την Σαρία;

Στην πραγματικότητα αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα στην Θράκη. Το γεγονός δηλαδή, ότι όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά έπαιρναν αποφάσεις για την Μειονότητα, ακούγοντας μόνο τους κρατικούς υπαλλήλους τους, τους διάφορους εντεταλμένους τους στην Θράκη, τους κάθε είδους «εθνικά ανήσυχους», τους επιστήμονες και ερευνητές των πανεπιστημίων που έστηναν καριέρες ως ειδικοί για το μειονοτικό ζήτημα και έκαναν εισηγήσεις μονίμως σαν αυτές που ήθελε να ακούσει η Αθήνα και τα υπουργικά γραφεία. Γι’ αυτό και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε.

Παρακολουθώντας την συζήτηση που γίνεται για την Θράκη στην Αθήνα κάθε φορά που ανακύπτει ένα ζήτημα που αφορά την Μειονότητα, έχω την εντύπωση ότι επιστρέφουμε με γοργά βήματα πίσω στις δεκαετίες του 70 και του 80. Ο ορθός λόγος, η ελεύθερη έκφραση της σκέψης, οι αντι-εθνικιστικές φωνές, υποχωρούν ή προτιμούν να σωπάσουν, υπό τον φόβο των αντιδράσεων και των συκοφαντιών περί «εθνικής μειοδοσίας», «τουρκολαγνείας», και περί «υποταγής στον εχθρό και στα ξένα συμφέροντα».

Το πολιτικό σύστημα των Αθηνών είναι πεπεισμένο ότι στην Θράκη «δεν υπάρχουν Τούρκοι», ότι «υπάρχουν οι Πομάκοι και οι Ρομά που καταπιέζονται από τους τουρκογενείς», ότι «η Σαρία είναι ένα τριτοκοσμικό καθεστώς που θα πρέπει να το καταργήσουμε για να εκπολιτίσουμε την Μειονότητα», ότι «η Μειονότητα είναι μόνο θρησκευτική και οποιοσδήποτε εθνοτικός της προσδιορισμός είναι ύπουλος και αποτέλεσμα προπαγάνδας ξένων συμφερόντων», ότι «τα δίγλωσσα νηπιαγωγεία δεν πρέπει να υπάρχουν γιατί αυτό αποτελεί σχέδιο εκτουρκισμού της Μειονότητας», ότι «οι σύλλογοι που φέρουν εθνικό προσδιορισμό στην επωνυμία τους καλώς δεν αναγνωρίζονται γιατί αποτελούν όχημα ανθελληνικής προπαγάνδας», ότι «ο αυτοπροσδιορισμός των πολιτών ως προς την εθνική τους καταγωγή, ενοχοποιείται γιατί αποδεικνύει την μειωμένη ελληνική τους συνείδηση».

Όταν πρόσφατα τόλμησε ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, να αναφέρει ότι η χώρα μας θα ήταν ανοιχτή στο να φιλοξενήσει νόμιμες πολιτικές συγκεντρώσεις μιας τρίτης χώρας για ένα εσωτερικό της ζήτημα, όπως είναι το δημοψήφισμα που θα διεξαχθεί τον άλλο μήνα στην Τουρκία, έπεσαν επάνω του δεξιοί και αριστεροί μέσα στην Βουλή για να μας υπενθυμίσουν ότι «στην Θράκη δεν υπάρχουν Τούρκοι παρά μόνο Έλληνες μουσουλμάνοι πολίτες που δεν τους ενδιαφέρουν τα πολιτικά θέματα της Τουρκίας».

Και βέβαια, προκειμένου όλοι οι «Έλληνες μουσουλμάνοι πολίτες να βλέπουν ελληνικά κανάλια στην τηλεόρασή τους», ο Πρωθυπουργός ήρθε στην Θράκη να τους υποσχεθεί ότι θα τους παράσχει δωρεάν δορυφορικές κεραίες προκειμένου να ενημερώνονται «εθνικά και όχι αντεθνικά»!

Αυτή είναι η εικόνα που υπάρχει για την Θράκη και την Μειονότητα στην Αθήνα. Θα περίμενε κανείς ότι με μια κυβέρνηση προοδευτική αυτή η εικόνα, η φρασεολογία, η επίσημη κρατική ιδεολογία θα άλλαζε. Ότι θα υπήρχε μια πιο ανθρωπιστική, πιο επιστημονική, πιο ρεαλιστική και πιο φιλελεύθερη προσέγγιση στα προβλήματα και τα ανοιχτά ζητήματα της Μειονοτικής κοινωνίας.

Αντιθέτως, όμως, τα τελευταία δύο χρόνια παρουσιάζεται το φαινόμενο της εντατικοποίησης της «εθνικής γραμμής» στην Θράκη. Κάπως έτσι αμφισβητήθηκε μέχρι και η δυνατότητα της εκφοράς της τουρκικής γλώσσας στα μειονοτικά σχολεία της Θράκης μέσα από επίσημα έγγραφα των υπεύθυνων εκπαιδευτικών διευθύνσεων, ενώ δόθηκε μάχη για να λειτουργήσει δίκαια και ισότιμα το σύστημα των μετεγγραφών στα ελληνικά πανεπιστήμια για τους μειονοτικούς φοιτητές που κατάγονται από την Θράκη.

Τις τελευταίες εβδομάδες προέκυψε μια μίζερη πολιτική πρόταση του υπουργείου Παιδείας για την εφαρμογή ενός πιλοτικού προγράμματος για την δημιουργία έξι δίγλωσσων νηπιαγωγείων στην Θράκη, που είναι τόσο φοβικό, γενικό και αόριστο, ώστε έδωσε την δυνατότητα να αμφισβητηθεί όχι μόνο από την ίδια την Μειονότητα αλλά και από παράγοντες του εκπαιδευτικού συστήματος για τους οποίους η εισαγωγή των τουρκικών στα δημόσια νηπιαγωγεία, γεννά μονίμως διάφορους κινδύνους...

Δεν είναι καθόλου ευχάριστη ασφαλώς αυτή η κατάσταση. Και χρειάζονται γενναίοι άνθρωποι που θα προασπίζονται το δικαίωμά τους στην ελεύθερη έκφραση, για να σταθούν απέναντι σε αυτή την ιδεολογική και πολιτική μονομέρεια που μας κατακλύζει σχετικά με την Μειονότητα στην Θράκη!