Ισονομία και Ισοπολιτεία σημαίνει πρωτίστως ίσες ευκαιρίες. Ίσες ευκαιρίες στην ζωή, στην μόρφωση, στην πρόσβαση στην αγορά εργασίας, στις θρησκευτικές και πολιτικές ελευθερίες, ισότιμη αντιμετώπιση από το κράτος και τους φορείς της πολιτείας σε όλα τα επίπεδα.

Η Ισονομία και η Ισοπολιτεία προϋποθέτουν την ύπαρξη ενός κράτους που θα σέβεται την διαφορετικότητα και θα θεσπίζει μέτρα που θα καθιστούν τις θετικές διακρίσεις για τις ομάδες του πληθυσμού που τις χρειάζονται,. ως κατευθυντηρία γραμμή της λειτουργίας του.

Στην εξίσωση των δικαιωμάτων μπαίνουν πάντοτε οι κοινωνίες. Από το πόσο έντονα και επιτακτικά ζητούν, επιδιώκουν, μάχονται για τα δικαιώματά τους, ορίζεται και ο βαθμός, το μέγεθος της αποτελεσματικότητας στην διεκδίκηση και την κατάκτηση των αιτημάτων τους.

Αν υπήρχε στην Θράκη ένας σοβαρός λόγος πέραν των υπολοίπων, για να τίθεται σε αμφισβήτηση η κατάκτηση της Ισονομίας και της Ισοπολιτείας, αυτός θα ήταν σίγουρα η Μειονοτική Εκπαίδευση. Οι όροι, οι προϋποθέσεις και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες παρέχεται η Μειονοτική Εκπαίδευση στην Θράκη, γέννα στην ίδια την μειονοτική κοινωνία εύλογες ενστάσεις, παράπονα και διεκδικήσεις προκειμένου αυτή να γίνει καλύτερη, ποιοτικότερη και αποτελεσματικότερη ως προς την παιδευτική της λειτουργία και τα αποτελέσματα της.

Ζήσαμε στην Θράκη για δεκαετίες έχοντας περίπου ως δεδομένο ένα παράδοξο μειονοτικό πεπρωμένο, ότι δηλαδή η Μειονοτική Εκπαίδευση ήταν, είναι και θα παραμείνει υποδεέστερη της δημόσιας, ότι το μειονοτικό σχολείο είναι ένα κακό σχολείο που δεν χρήζει βελτιώσεων και την λύση θα δώσει μόνο η οριστική κατάργησή του.

Γι’ αυτό και οι εξαιρέσεις που θεσπίστηκαν από το ελληνικό κράτος για την μειονοτική εκπαίδευση δεν είχαν πάντοτε ως αποκλειστικό στόχο την βελτίωσή της, αλλά τον ασφυκτικό της έλεγχο, τον εναγκαλισμό της με πολιτικές και εθνικές σκοπιμότητες, την ταύτισή της με συντηρητικά υπηρεσιακά και εκπαιδευτικά κατεστημένα, την εμπέδωση της αναξιοκρατίας ως μιας φυσικής ροής των πραγμάτων και την εκπαιδευτική υστέρηση των μαθητών της μειονότητας ως ένα πάθημα της μοίρας τους επειδή ήταν μειονοτικοί, μουσουλμάνοι, Τούρκοι και σε κάθε περίπτωση διαφορετικοί.

Με άλλα λόγια η βούληση της μειονοτικής οικογένειας για την επιλογή του μειονοτικού σχολείου ως δικαίωμα, παράλληλα με την επιδίωξη της ομαλής ένταξης στην ελληνική κοινωνία, της κατάκτησης μιας ανταγωνιστικής θέσης στις επόμενες βαθμίδες της εκπαίδευσης, ναρκοθετούνταν από την ίδια την φύση και την λειτουργία του μειονοτικού εκπαιδευτικού συστήματος.
Έφτασε όμως η στιγμή που η μειονοτική κοινωνία δεν μένει απαθής στα όσα συμβαίνουν γύρω της. Σε όσα αποφασίζονται για εκείνη χωρίς την έκφραση γνώμης της, χωρίς την συμμετοχή της εκεί όπου κρίνονται σημαντικά θέματα που αφορούν το μέλλον της και την ποιότητα του καθημερινού της βίου.

Το αίτημα των εκπροσώπων των σχολικών εφοριών για την απόδοση των βιβλίων του δημοσίου σχολείου στους μαθητές που φοιτούν στα μειονοτικά σχολεία δεν φιλοδοξεί να υποκαταστήσει τους επιστημονικά υπεύθυνους για την εκπόνηση των εκπαιδευτικών προγραμμάτων σε αυτού του είδους τα σχολεία. Είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας για την συνεχιζόμενη υποεκτίμηση των δυνατοτήτων και του γνωσιολογικού υπόβαθρου των μαθητών που παρακολουθούν το μειονοτικό πρόγραμμα.

«Βάσει της αρχής της ισότητας στην εκπαίδευση υποστηρίζουμε ότι τα παιδιά μας, που εκπαιδεύονται σε μειονοτικά δημοτικά σχολεία, έχουν το δικαίωμα να επωφελούνται από τα ίδια βιβλία με τους μαθητές που μορφώνονται σε δημόσια σχολεία. Ως εκ τούτου ζητάμε την κατάργηση των ξεπερασμένων βιβλίων που εκπονήθηκαν στα πλαίσια του «προγράμματος εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων Φραγκουδάκη» και να καθιερωθεί άμεσα τα σύγχρονα βιβλία των δημοσίων σχολειών έτσι ώστε να διδάσκονται στη νέα σχολική χρονιά 2018-2019 στα μειονοτικά σχολεία».

Το παραπάνω διατυπωμένο αίτημα είναι καθαρό, διαυγές και εύληπτο για εκείνους που θέλουν να το αποκωδικοποιήσουν. Οι εκπρόσωποι των σχολικών εφοριών ως μέλη της μειονοτικής κοινωνίας αλλά πρωτίστως ως γονείς και κηδεμόνες, ζητούν οι εξαιρέσεις που προβλέπει το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής για την Μειονοτική Εκπαίδευση να οδηγούν στην σύγκλιση του με το επίπεδο παρεχόμενων σπουδών του δημόσιου σχολείου. Να αντιμετωπίζουν τους μαθητές των μειονοτικών σχολείων ως μειονοτικούς και όχι ως μειονεκτικούς! Ως ισότιμους Έλληνες πολίτες που το δικαίωμα της επιλογής του δικού τους σχολείου δεν θα τους καθιστά αυτόματα ως κατώτερους των συμμαθητών τους που επιλέγουν το αντίστοιχο δημόσιο εκπαιδευτήριο.

Για όλους τους παραπάνω λόγους οι αναμενόμενες απαντήσεις από την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας στο προσεχές άμεσο χρονικό διάστημα θα πρέπει να τοποθετούνται με ενάργεια, πειστικότητα και επιστημονική τεκμηρίωση στο αίτημα που έχει διατυπωθεί.

Ήδη, είναι εδραιωμένη η πεποίθηση στους κόλπους της μειονοτικής κοινωνίας ότι η μειονοτική εκπαίδευση αντιμετωπίζεται περισσότερο με όρους πολιτικών σκοπιμοτήτων παρά με αποκλειστικά εκπαιδευτικά κριτήρια. Είναι ευκαιρία να αποδείξουμε αυτή την φορά το αντίθετο…