Mπορεί να ακούμε για εκλογές και εκλογές να μην βλέπουμε εδώ και πάρα πολλούς μήνες αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι με το πέρασμα στο 2019 ο χρόνος θα μετρά αντίστροφα για την προκήρυξή τους.

Το ισχυρότερο αφήγημα που υπάρχει μέχρι στιγμής στο τραπέζι των κυβερνόντων, είναι ότι οι εθνικές εκλογές θα διεξαχθούν ταυτόχρονα με τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές Αυτό το σενάριο δείχνει πρακτικά κάλπες στις 19 ή στις 26 Μαΐου. Υπάρχουν δύο ακόμη εκδοχές σε ό,τι αφορά την ημερομηνία των εθνικών εκλογών. Μία που θέλει αυτές να διεξάγονται αμέσως μετά την ψήφιση από την Βουλή της συμφωνίας των Πρεσπών με την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας και την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης της διαδικασίας ψήφισης των αναθεωρητέων άρθρων του Συντάγματος. Σε μια τέτοια περίπτωση η ημερομηνία των εκλογών τοποθετείται κάπου μέσα στον Μάρτιο του 2019. Και μία τρίτη θεωρία που αναπτύσσεται στα πολιτικά γραφεία και τα δημοσιογραφικά στέκια, θέλει τον πρωθυπουργό να υλοποιεί τελικά την διακηρυγμένη πολλές φορές δέσμευση του ότι η κυβέρνησή του θα εξαντλήσει την τετραετία και οι εκλογές θα γίνουν τον Οκτώβριο του προσεχούς έτους.

Θα επιχειρήσουμε σήμερα να διερευνήσουμε τα ισχυρά χαρτιά και τα πιθανά αδύνατα σημεία των πρωταγωνιστών της προσεχούς κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης, όποτε κι αν αυτή λάβει χώρα.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση υπάρχει αυτή τη στιγμή μία καλή συγκυρία που δύσκολα θα συνεχίσει να υπάρχει εις το διηνεκές. Από την μια οι παροχές που είναι πολλές και προς διαφορετικές ομάδες του πληθυσμού, οι οποίες προκύπτουν από την διανομή ενός υπέρ-πλεονάσματος που μπορεί να αγγίξει το 1 δις ευρώ. Από την άλλη η ακύρωση του μέτρου της περικοπής των συντάξεων σε συμφωνία με του Ευρωπαίους αλλά και η ρητορεία για μια Ελλάδα που για πρώτη φορά μετά από οχτώ χρόνια βγαίνει από τα μνημόνια και στέκεται στα πόδια της, με την οικονομία να ανακάμπτει και τις συνθήκες να βελτιώνονται. Όλα τα παραπάνω πλασάρονται στο εκλογικό σώμα επενδεδυμένα με μία ατελείωτη σκανδαλολογία για υπαρκτά ή ανύπαρκτα σκάνδαλα των παλαιότερων κυβερνήσεων και με δικογραφίες που πάνε και έρχονται στην Βουλή, υπενθυμίζοντας με αυτό τον τρόπο στους πολίτες ότι όλοι αυτοί που θέλουν να ξανακυβερνήσουν τον τόπο είναι διεφθαρμένοι και απαξιωμένοι στην λαϊκή συνείδηση. Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει ως δυνατό του χαρτί την οικονομία, όσο κι αν αυτό ακούγεται αντιφατικό, έχει τεράστιο ζήτημα με την οικονομία, στο πεδίο της οποίας κρίνονται συνήθως οι εκλογές. Αφενός μεν η μεσαία τάξη στενάζει υπό το βάρος της υπερφορολόγησης. Στην Ελλάδα σήμερα κάποιος που δηλώνει ετήσιο εισόδημα μεγαλύτερο των 15.000 ευρώ, θεωρείται πλούσιος και ο πέλεκυς της εφορίας πέφτει βαρύς επάνω του. Ιδιωτικές επενδύσεις φυσικά δεν γίνονται και το γενικότερο περιβάλλον δεν αναδεικνύει την χώρα ως έναν θελκτικό και δημοφιλή επενδυτικό προορισμό για ντόπιους και ξένους επενδυτές. Το διεθνές κλίμα είναι ασταθές και η περίπτωση της Ιταλίας συνιστά μία βόμβα στα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με σε αυτό το κλίμα, τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων μέχρι σήμερα παραμένουν απαγορευτικά για δανεισμό από τις αγορές, κάτι που θα καταστεί απολύτως απαραίτητο να συμβεί όταν τους επόμενους μήνες. Τέλος, οι μετοχές των τεσσάρων μεγάλων συστημικών τραπεζών έχασαν από την αρχή του έτους το 50% περίπου της χρηματιστηριακής τους αξίας με την εκροή τεράστιων κεφαλαίων θεσμικών επενδυτών στο εξωτερικό. Όλα τα παραπάνω συνιστούν ένα εκρηκτικό οικονομικό μείγμα που καλείται να διαχειριστεί τους επόμενους μήνες η κυβέρνηση ώστε να μην εξανεμιστούν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα τα πολιτικά της κέρδη από τις παροχές που θα κορυφωθούν το επόμενο δίμηνο.

Η Ν.Δ. προηγείται σταθερά σε όλες τις δημοσκοπήσεις από τον Ιανουάριο του 2016. Έχει φτάσει σε εντυπωσιακά επίπεδα συσπείρωσης της εκλογικής της βάσης και προσδοκά καθημερινά να απορροφά δυσαρεστημένους ψηφοφόρους από τις πολιτικές της κυβέρνησης. Επενδύει πολιτικά στο πρόσωπο του αρχηγού της Κυριάκου Μητσοτάκη, που επίσης προηγείται του Αλέξη Τσίπρα σε όλες τις έρευνες ως προς την καταλληλότητά του για την πρωθυπουργία. Η Ν.Δ. φιλοδοξεί να εκκινήσει από την βάση του 28% που πήρε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 και να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί στοχεύοντας στην αυτοδυναμία. Για να συμβεί αυτό δεν θα πρέπει σίγουρα να πέσει κάτω από το 35% και ανάλογα με τον αριθμό των κομμάτων που θα μπούνε τελικά στην επόμενη Βουλή μπορεί να της χρειαστεί και ένα 38% για να επιτύχει τον στόχο της. Οι μετρήσεις δείχνουν ότι ο στόχος της αυτοδυναμίας δεν θα είναι καθόλου εύκολος για μια σειρά από λόγους.

Το Κίνημα Αλλαγής θέτει ως κεντρικό πολιτικό του στόχο να διεμβολίσει τους δύο μονομάχους με διψήφιο ποσοστό που θα καταστήσει το κόμμα της κυρίας Γεννηματά βασικό παράγοντα για τον σχηματισμό κυβέρνησης την επόμενη μέρα των εκλογών. Είναι γνωστό άλλωστε ότι συνταγματικά το τρίτο κόμμα παίρνει την τρίτη διερευνητική εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας και ο αρχηγός του καθίσταται αυτομάτως εντολοδόχος πρωθυπουργός. Το πρόβλημα για το Κίνημα Αλλαγής είναι ότι δεν φαίνεται να επεκτείνει σε μεγάλο βαθμό την εκλογική του επιρροή στις νεαρότερες ηλικιακά ομάδες των ψηφοφόρων και παρουσιάζει αστάθεια στις δημοσκοπήσεις κινούμενο μεταξύ του 7 και του 11%. Η επιτυχία του στην κάλπη θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την ανθεκτικότητα που θα επιδείξει από την πίεση που θα δεχθεί προεκλογικά από ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ.

Τέλος, στην νέα Βουλή αναμένεται σύμφωνα με τις μετρήσεις να είναι σίγουρα η Χ.Α. και το Κ.Κ.Ε. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η δίκη της Χ.Α. με κατηγορούμενη όλη την ηγεσία της διαρκεί σχεδόν τρία χρόνια και από την έκβαση της πιθανώς να γνωρίζαμε αν θα μπορούσε αυτό το κόμμα να αποτελεί και με δικαστική απόφαση πλέον νόμιμο ή όχι κομμάτι του πολιτικού μας συστήματος.