Mέχρι την επόμενη Τρίτη αναμένεται να ψηφιστεί στην Βουλή από την κυβερνητική πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ο κρατικός προϋπολογισμός του 2019. Η ψήφιση του προϋπολογισμού παίρνει παραδοσιακά την μορφή ψήφου εμπιστοσύνης προς την εκάστοτε κυβέρνηση από τους βουλευτές που συγκροτούν την κυβερνητική πλειοψηφία. Και φέτος είναι η τελευταία χρονιά που θα δούμε ο προϋπολογισμός να ψηφίζεται από την συγκεκριμένη κυβερνητική πλειοψηφία με τις εκλογές να τοποθετούνται το αργότερο τον Οκτώβριο του 2019.

Μέχρι όμως να φτάσουμε σε αυτό το χρονικό ορόσημο, αν ποτέ συμβεί αυτό, υπάρχουν πολλές μείζονες κοινοβουλευτικές δοκιμασίες για την υφιστάμενη κυβερνητική πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που καθιστούν το μέλλον της εξαιρετικά αβέβαιο.

Να επισημάνουμε σε αυτό το σημείο ότι από την επόμενη εβδομάδα λήγει το προβλεπόμενο συνταγματικά εξάμηνο από την προηγούμενη πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης που είχε καταθέσει η Ν.Δ. και συνεπώς η αξιωματική αντιπολίτευση αποκτά και πάλι το πλεονέκτημα να στριμώξει τον κ. Καμένο και το κόμμα του ενόψει της ψήφισης της συμφωνίας των Πρεσπών από την ελληνική Βουλή έως τα τέλη Ιανουαρίου του 2019.
Μόλις πριν δύο ημέρες ο κ. Καμένος από το βήμα της Βουλής επανέλαβε τη διαφωνία του με οποιαδήποτε χρήση του όρου «Μακεδονία» στο όνομα της γείτονος, ζήτησε να μην έρθει η συμφωνία για ψήφιση και προειδοποίησε ανοιχτά: «αν για οποιοδήποτε, όμως, λόγο η Συμφωνία αυτή έρθει στη Βουλή των Ελλήνων, δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες αποχωρούμε από την κυβέρνηση και την κυβερνητική πλειοψηφία».

Εδώ μπορεί να συμβούν δύο πράγματα. Εφόσον ο κ. Καμένος καταψηφίσει τη συμφωνία των Πρεσπών, πράγμα που δεν αμφισβητείται σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκασμένος να στραφεί σε άλλους βουλευτές ώστε να κατορθώσει να συγκεντρώσει το νούμερο των 151 για να κυρώσει με ασφαλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία την συμφωνία αυτή. Να υπενθυμίσουμε ότι σήμερα το κόμμα της κυβερνητικής πλειοψηφίας διαθέτει 145 βουλευτές και άρα του χρειάζονται τουλάχιστον 6 ακόμα για να φτάσει στους 151 για την συμφωνία των Πρεσπών.

Αν υποθέσουμε ότι εξευρεθούν αυτοί οι 6 βουλευτές οι οποίοι θα προέρχονται είτε από το Ποτάμι είτε από τους ανεξάρτητους είτε από κάποιες διαρροές των ΑΝΕΛ, τότε και πάλι με την αποχώρηση του κ Καμένου από την κυβέρνηση και την κυβερνητική πλειοψηφία, η κυβέρνηση οφείλει να αναζητήσει βουλευτές που θα συγκροτήσουν τη νέα κυβερνητική πλειοψηφία πέρα από την συμφωνία των Πρεσπών, προκειμένου να συνεχίσει η κυβέρνηση τον κοινοβουλευτικό της βίο χωρίς τους ΑΝΕΛ.

Σε περίπτωση, δε, που ο κ. Μητσοτάκης καταθέσει πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης τότε θα πρέπει οι βουλευτές που θα ψηφίσουν τη συμφωνία των Πρεσπών να καταψηφίσουν και την πρόταση μομφής της Ν.Δ. για να μην συγκεντρωθούν οι απαιτούμενες 151 ψήφοι που θα ρίξουν την κυβέρνηση. Είναι όμως εξαιρετικά αμφίβολο έως αδύνατο οι βουλευτές του Ποταμιού που υποτίθεται ότι θα ψήφιζαν την συμφωνία των Πρεσπών, να στηρίξουν την κυβέρνηση σε περίπτωση προτάσεως μομφής της Ν.Δ., από την στιγμή που διαφωνούν σε όλα τα υπόλοιπα με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Εκτός και αν ο κ. Καμένος αποφασίσει να καταψηφίσει τις Πρέσπες αλλά παράλληλα να καταψηφίσει και μία πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, παρατείνοντας με αυτόν τον τρόπο τον κοινοβουλευτικό της βίο, χωρίς να μετέχει ο ίδιος με δικούς του υπουργούς στο κυβερνητικό σχήμα. Τότε, όμως, οι αντίπαλοί του και ιδιαίτερα η Ν.Δ. θα τον καταγγέλλουν ότι κρατάει στην ζωή μία κυβέρνηση η οποία ψήφισε την «προδοτική» κατά τον κ. Καμένο Συμφωνία των Πρεσπών.

Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο κάποιοι βουλευτές από το Ποτάμι, τους σημερινούς ανεξάρτητους αλλά και από τους ΑΝΕΛ να προσχωρήσουν στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ανατρέποντας τις σημερινές κοινοβουλευτικές ισορροπίες και διαμορφώνοντας μία νέα πλειοψηφία πέρα των 151 εδρών για τον ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτόν τον τρόπο ο κ. Τσίπρας θα συνεχίσει να διαθέτει το πολιτικό πλεονέκτημα της προκήρυξης των εκλογών όποτε εκείνος θεωρήσει ότι είναι πιο συμφέρουσες για το κόμμα του. Στον αντίποδα όμως, θα έχουν διαλυθεί οι κοινοβουλευτικές ομάδες των ΑΝΕΛ, του Ποταμιού και πιθανώς της Ένωσης Κεντρώων και όλοι αυτοί μαζί θα κατηγορούν τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ότι προέβησαν σε συναλλαγές με τους βουλευτές τους για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη εις βάρος τους.

Το ιδανικότερο σενάριο για την κυβέρνηση θα ήταν προφανώς οι Ανεξάρτητοι Έλληνες να αποσύρουν μεν τους υπουργούς τους από την κυβέρνηση αλλά όχι και την κοινοβουλευτική εμπιστοσύνη τους προς αυτήν, ώστε να συνεχίσουν να υφίστανται οι 153 της σημερινής κυβερνητικής πλειοψηφίας. Η πολιτική πίεση όμως που αναμένεται να ασκηθεί από την αντιπολίτευση θα είναι τρομερή και πιθανότατα δύσκολα διαχειρίσιμη από τον κ. Καμένο.

Υπάρχει και το ενδεχόμενο την ημέρα που θα ψηφιστεί από την Βουλή η Συμφωνία των Πρεσπών ο πρωθυπουργός να προαναγγείλει ουσιαστικά και τον οδικό χάρτη προς τις εκλογές, δίνοντας το άλλοθι έτσι σε έναν κρίσιμο αριθμό βουλευτών να τον στηρίξουν για τους επόμενους δύο- τρεις μήνες έως ότου φθάσουμε στον Μάιο του 2019, οπότε και είναι προκαθορισμένες οι κάλπες της αυτοδιοίκησης και των ευρωεκλογών.

Ό,τι από τα παραπάνω και αν συμβεί, είναι βέβαιο ότι ο πολιτικός χρόνος της παρούσας κυβέρνησης με την μορφή που έχει σήμερα τον σχήμα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει συρρικνωθεί απόλυτα. Και τα κομματικά επιτελεία στην Αθήνα εργάζονται πυρετωδώς για εκλογές. Όλες οι ενδείξεις αυτή την στιγμή μαρτυρούν ότι οι κάλπες δεν θα αργήσουν πέραν του προσεχούς εξαμήνου κατά ανώτατο όριο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο πρωθυπουργός δεν θα θελήσει να αιφνιδιάσει αναλαμβάνοντας ο ίδιος την πρωτοβουλία των κινήσεων από το να παρακολουθεί στριμωγμένος τις εξελίξεις υπό την απειλή πτώσης της κυβερνήσεώς του. Οψόμεθα…