Ούτε αυτή τη φορά οι δημοσκοπήσεις έπεσαν έξω. Ίσως και γιατί είχε προηγηθεί μια μεγάλη εκλογική μάχη, αυτή των ευρωεκλογών που είχε δείξει με σαφήνεια τάσεις στο εκλογικό σώμα που δύσκολα θα αντιστρέφονταν μέσα σε έναν μήνα.
Η ΝΔ επιτυγχάνει μια μεγάλη πολιτική νίκη με ποσοστό λίγο κάτω από το όριο του 40%. Η εκλογική νίκη έρχεται ύστερα από την κατάκτηση 12 εκ των 13 Περιφερειών της χώρας και σηματοδοτεί μια συνολικότερη πολιτική επικράτηση της ΝΔ, κάνοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη έναν πρωθυπουργό που ξεκινά έχοντας μια ισχυρή και καθαρή εντολή.
Η αυτοδυναμία σημαίνει ότι δεν χρειάζεται ούτε συνεργασία ούτε νέα προσφυγή στις κάλπες. Στο βαθμό που έχει τη δυνατότητα μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης να αποδεσμεύσει την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την προσφυγή στις κάλπες είναι σαφές ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τη διακυβέρνηση με προοπτικές τετραετίας.
Η τελική κατανομή των εδρών ανάμεσα στα κόμματα καθιστά αδύνατη την άμεση αλλαγή του εκλογικού νόμου με την πλειοψηφία που θα επέτρεπε την εφαρμογή του από τις επόμενες εκλογές (δηλαδή 200 έδρες), όμως υπάρχει μια πιθανότητα να υπάρξουν πλειοψηφίες των 180 για πλευρές της συνταγματικής αναθεώρησης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υφίσταται μια σαφή πολιτική ήττα, καθώς χάνει την κυβερνητική εξουσία. Ξεπερνώντας το όριο του 31,5%, πέτυχε μια σημαντική συσπείρωση των ψηφοφόρων του μέσα στην προεκλογική περίοδο, ενώ ταυτόχρονα απέφυγε να έχει διψήφια διαφορά από τη ΝΔ. Όλα αυτά δείχνουν σημαντική πολιτική αντοχή. Επιπλέον, ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει αδιαμφισβήτητος ηγέτης του χώρου, ιδίως από τη στιγμή που κατεξοχήν έδωσε τη μάχη των εκλογών, σε αντίθεση με άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που κυρίως επιδόθηκαν στη «μάχη του σταυρού».
Είναι σαφές ότι κατοχυρώνεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μπορεί να διεκδικήσει να είναι ο βασικός εκπρόσωπος ενός ευρύτερου κεντροαριστερού χώρου, που ήταν μια στρατηγική επιδίωξη του Αλέξη Τσίπρα, ωστόσο αυτή η διαδικασία θα απαιτήσει και ανασυγκρότηση και αναμέτρηση με τα προβλήματα που αντιμετώπισε κατά την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας.
Το ΚΙΝΑΛ πέτυχε μια άνοδο σε ποσοστό σε σχέση με τις ευρωεκλογές, φθάνοντας στο 8,1%. Αυτό το ποσοστό εκτός των άλλων σημαίνει ότι λογικά δεν θα υπάρξουν και άμεσες σκέψεις αμφισβήτησης της κ. Φώφης Γεννηματά που όρισε με αρκετές επιλογές της το πλαίσιο της προεκλογικής εκστρατείας. Στόχος του Κινήματος Αλλαγής παραμένει η προγραμματική αντιπολίτευση προς τη Ν.Δ. αλλά όλα θα κριθούν στην μεγάλη μάχη με τον ΣΥΡΙΖΑ για το ποιο κόμμα τελικά θα επικρατήσει και κάτω από ποιες συνθήκες στον χώρο της κεντροαριστεράς.
Το ΚΚΕ διατηρεί τις δυνάμεις. Όπως καταγράφηκε και στις Ευρωεκλογές φάνηκε ότι το ΚΚΕ παρά την πολύ εντατική προεκλογική δουλειά που έκανε δεν μπόρεσε να είναι ένας αποδέκτης μιας αριστερής ψήφου διαμαρτυρίας απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η μεγάλη εκλογική και πολιτική υποχώρηση της Χρυσής Αυγή συνεχίστηκε και η θετική είδηση των εκλογών είναι ότι το ακραίο αυτό πολιτικό μόρφωνα βρέθηκε εκτός κοινοβουλίου. Φαίνεται ότι ένα τμήμα του πολιτικού της ακροατηρίου της γυρνάει την πλάτη, την ώρα μάλιστα που ολοκληρώνεται μια δίκη που είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει στην καταδίκη της ηγεσίας της για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση.
Η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου παρά την πολιτική πίεση που δέχτηκε από τη ΝΔ (αλλά και το κόστος από την αποκήρυξη που δέχτηκε από την πλευρά της Εκκλησίας), ξεπέρασε το όριο του 3%, αποδεικνύοντας ότι μπόρεσε να γίνει ένας χώρος αναφοράς ενός τμήματος της δεξιάς ψήφου.
Το ΜέΡΑ25 του Γιάννη Βαρουφάκη, επίσης μπήκε στη Βουλή, καταφέρνοντας να είναι ο βασικός χώρος υποδοχής της αριστερής διαμαρτυρίας απέναντι στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.
Η επόμενη μέρα βρίσκει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία πολιτικά κυρίαρχους αλλά με μεγάλες προκλήσεις. Το οικονομικό πρόγραμμα απαιτεί πετυχημένη διαπραγμάτευση με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς για μείωση των απαιτούμενων πρωτογενών πλεονασμάτων την ίδια ώρα που οι θεσμικές παρεμβάσεις σε θέματα ασφάλειας, ανεξαρτήτως ρητορικής, θα απαιτήσουν προσεκτικά βήματα για να μην έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Την ίδια ώρα η δέσμευσή του για υψηλούς αναπτυξιακούς ρυθμούς θα πρέπει να αναμετρηθεί με ένα δυσμενές διεθνές ευρωπαϊκό οικονομικό περιβάλλον αλλά και την πρόκληση της διαμόρφωσης ενός νέου αναπτυξιακού υποδείγματος.
Έχει μια σαφή πολιτική πρωτοκαθεδρία και για ένα διάστημα μπορεί να έχει μια σχετική ανοχή από την κοινωνία. Όμως, εάν σε σύντομο χρονικό διάστημα δεν βελτιώσει την πραγματική κοινωνική κατάσταση της κοινωνίας ή εάν προχωρήσει σε μέτρα που θα βιωθούν ως αναίρεση βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων, τότε θα συναντήσει μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις και θα υποστεί φθορά.