Έγιναν εκλογές, άλλαξε η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε στην Ν.Δ., όμως στον τομέα των μειονοτικών δικαιωμάτων στην Θράκη τα πράγματα παραμένουν στην καλύτερη εκδοχή τους στάσιμα και οι λύσεις που επινοήθηκαν μέχρι τώρα, μάλλον ως «μη λύσεις» μπορούν να εκληφθούν. Υπάρχει ασφαλώς μια περίοδο αναμονής ή όπως λέγεται αλλιώς, «περίοδος χάριτος», προκειμένου να αρχίσει η νέα κυβέρνηση να ξεδιπλώνει τις πρωτοβουλίες της στα διάφορα μέτωπα, μεταξύ αυτών και στα μειονοτικά ζητήματα της Θράκης.

Θα ξεκινήσω την παράθεση των στοιχείων που βρίσκονται σε εκκρεμότητα από ένα κορυφαίο κατά την άποψή μου θεσμικό ζήτημα, όπως είναι η απαξίωση της συζήτησης με τους εκπροσώπους της Μειονότητας πριν ληφθούν οι όποιες αποφάσεις. Οι ταγοί της ελληνικής πολιτείας είναι εντελώς ασύμβατο με την έννοια της δημοκρατικής λειτουργίας να επιχειρούν κάθε φορά να επιλύσουν μειονοτικά προβλήματα πίσω από κλειστές πόρτες και παράθυρα και με τους εκπροσώπους της Μειονότητας αποκλεισμένους από τις συζητήσεις. Ούτε βέβαια «μουσουλμανικά συμβούλια» με κρατικούς υπαλλήλους που θα επικυρώνουν ειλημμένες αποφάσεις μπορούν να είναι η λύση.

Σε ό,τι αφορά τους συλλόγους της Μειονότητας την λειτουργία των οποίων θα αποκαθιστούσε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, εισπράξαμε μια νομοθετική πρωτοβουλία που με τον τρόπο που τελικά ψηφίστηκε έδωσε την δυνατότητα στην δικαιοσύνη να απορρίψει και πάλι τις προσφυγές που έγιναν. Πανηγυρισμοί για την δήθεν συμμόρφωση με τις αποφάσεις του ΕΔΔΑ, αλλά στην ουσία στασιμότητα στα τετελεσμένα που προέκυψαν από την δεκαετία του 80.

Τα Προεδρικά Διατάγματα που εκδόθηκαν για τις Μουφτείες στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου πιστοποιούν την κρατικοποίηση του θεσμού με πρόσχημα τον θεσμικό εκσυγχρονισμό τους. Για άλλη μια φορά, η κρατική διοίκηση μπαίνει στον πειρασμό να παρέμβει πατερναλιστικά στον τρόπο λειτουργίας του θεσμικού πλαισίου μιας άλλης θρησκείας, όπως ποτέ ίσως δεν θα τολμούσε να πράξει με την κρατούσα κατά το Σύνταγμα θρησκεία.

Θα ήταν εξαιρετικά τολμηρό μετά από αυτά να εικάσουμε την τροποποίηση του υφιστάμενου νομοθετικού πλαισίου ανάδειξης των μουφτήδων στην Θράκη με έναν τρόπο δημοκρατικό και διαφανή, που θα προσιδιάζει στα πάγια αιτήματα της Μειονότητας εδώ και δεκαετίες. Υπάρχει, άλλωστε, η πρόσφατη εμπειρία με τον χειρισμό της απομάκρυνσης των διορισμένων μουφτήδων με θεσμικούς ακροβατισμούς που κατέληξαν μετά από προσφυγές που ασκήθηκαν, στο ΣτΕ.

Για τους πανηγυρισμούς της προηγούμενης κυβέρνησης που συνόδευσαν την απόφαση για την ψήφιση της συντρέχουσας αρμοδιότητας στην λειτουργία του ιεροδικείου, θα αρκεστώ να αναφέρω τις ανακρίβειες με τις οποίες διαποτίστηκε η εκτός Θράκης ελληνική κοινή γνώμη, ότι επρόκειτο για έναν θρησκευτικό μεσαίωνα και άλλα συναφή, που απλώς κατόρθωσαν να υποβιβάσουν την Μειονότητα ως μία κοινωνικά καθυστερημένη ομάδα του πληθυσμού που εμμένει στην διατήρηση αναχρονιστικών θεσμών και παραδόσεων.

Είναι κορυφαίο ζήτημα ότι το νομοθετικό πλαίσιο που ισχύει πλέον, χρήζει διασαφηνίσεων σε βασικά θέματα της ισλαμικής παράδοσης, ενώ ακόμη και ο Άρειος Πάγος διατύπωσε την λανθασμένη γνώμη ότι «ουδείς μουσουλμάνος σύμφωνα με την Σαρία δεν μπορεί να συντάξει διαθήκη». Αυτό είναι πέρα για πέρα λάθος καθώς όλοι ξέρουμε ότι στο Ισλάμ μπορεί να συνταχθεί διαθήκη με περιορισμούς μεν στο 1/3, αλλά όχι ότι δεν έχει δικαίωμα να συντάξει κάποιος καμία διαθήκη.

Για την εκπαίδευση τι να πρωτοθαυμάσει κανείς στον μαγικό κόσμο των αποφάσεων που ελήφθησαν τα προηγούμενα χρόνια.
Μήπως την συνέχιση της διαχείρισης των εκπαιδευτικών θεμάτων της Μειονότητας χωρίς καν προσχηματικό διάλογο με τις σχολικές εφορίες και τους εκπροσώπους τους;

Τα αλλεπάλληλα λουκέτα σε μειονοτικά σχολεία ακόμα κι όταν ο αριθμός των μαθητών που φοιτούσαν σε αυτά δεν δικαιολογούσε ανάλογες πρωτοβουλίες;

Τα μεγάλα ελλείμματα επιμόρφωσης των μειονοτικών δασκάλων στην τουρκική γλώσσα παρά τις επίμονες εκκλήσεις τους;
Την ουσιαστική εξαφάνιση της νομοθετικής πρόνοιας του 2007 για την κατ’ επιλογήν εισαγωγή της τουρκικής γλώσσας στα δημόσια γυμνάσια και λύκεια;

Τις άθλιες, πολλές φορές, συνθήκες μέσα στις οποίες διεξάγονται τα μαθήματα σε πεπαλαιωμένα κτίρια που στεγάζουν μειονοτικά σχολεία;

Τα μνημειώδη πιλοτικά προγράμματα των δίγλωσσων κατ’ επίφαση νηπιαγωγείων με τους τουρκόγλωσσους μεταφραστές εντός των αιθουσών, που δουλεύουν ως εκπαιδευτικοί με μπλοκάκι σε δημόσια σχολεία;

Για τα Βακούφια δεν υπήρξαν νομοθετικές πρωτοβουλίες από την απελθούσα κυβέρνηση, ίσως γιατί δεν πρόλαβε αν και το σκεφτόταν. Παραμένει, συνεπώς, ανενεργός ο νόμος που ψηφίστηκε το 2008, χωρίς κανένα διάλογο με τους εκπροσώπους της Μειονότητας για τα ζητήματα πάνω στα οποία είχαν διατυπωθεί από τότε συγκεκριμένες ενστάσεις.

Θα περιοριστώ μόνο να αναφέρω ότι με το νόμο 3554/2007 η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε στην μερική διαγραφή ληξιπρόθεσμων χρεών της Διαχειριστικής Επιτροπής Μουσουλμανικής Περιουσίας Κομοτηνής, τα οποία την ημέρα ψήφισης του νόμου ανερχόταν στο ποσό των 4.879.139,58 ευρώ. Παρόλα αυτά, για το συγκεκριμένο νομικό πρόσωπο της Διαχειριστικής Επιτροπής Μουσουλμανικής Περιουσίας Κομοτηνής δεν εφαρμόστηκε το γράμμα του νόμου 3554/2007, αφού δεν διαγράφηκαν στο σύνολό τους οι πρωτογενείς οφειλές, οι τόκοι, οι προσαυξήσεις καθώς και τα πρόστιμα, όπως ρητά προβλέπεται στο άρθρο 7 του συγκεκριμένου νόμου. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών των γεγονότων είναι να εμφανίζεται σήμερα εκ νέου η Διαχειριστική Επιτροπή Μουσουλμανικής Περιουσίας Κομοτηνής μεγαλοοφειλέτης του ελληνικού δημοσίου με ένα χρέος που την 1η Μαρτίου του 2019 ανερχόταν στο ιλιγγιώδες ποσό των 3.486.576,84 ευρώ. Πρόκειται για μια απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί και υπονομεύει τόσο το θεσμικό καθεστώς των βακουφίων, αφού δεν υπάρχουν ελεύθερα εκλεγμένες διοικήσεις από το 1967(!), όσο και την περιουσιακή τους υπόσταση.

Όλα τα παραπάνω τα κληρονομεί η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη. Το τι θα πράξει, θα το δούμε σύντομα. Αν δούμε κάτι διαφορετικό βεβαίως από όσα έπραξαν οι προηγούμενοι…