Η κρίση στις σχέσεις της Ελλάδας με την Ε.Ε. και η αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας από εταίρους και δανειστές, δημιουργεί για πρώτη φορά από το 1981 ερωτηματικά σχετικά με τον στρατηγικό προσανατολισμό της χώρας. Την δεκαετία του 70 η επιμονή του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν εκείνη που ώθησε τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις της ΕΟΚ των 9 κρατών-μελών, να άρουν τις αντιρρήσεις και τις επιφυλάξεις τους και να κάνουν δεκτή την Ελλάδα ως το δέκατο κράτος-μέλος της Κοινότητας από την 1η Ιανουαρίου του 1981. Απέναντι σε μια εχθρική κοινή γνώμη, καθώς τόσο το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου που κάλπαζε προς την εξουσία όσο και το ΚΚΕ, ήταν σαφώς αντίθετοι στην ένταξη στην τότε ΕΟΚ, ο Καραμανλής υπερασπίσθηκε την επιλογή του με σθένος γιατί πίστευε ότι η Ελλάδα μόνο ως πλήρες μέλος ενός μεγάλους ευρωπαϊκού οργανισμού που ανήκε στον δυτικό κόσμο, θα μπορούσε να διασφαλίσει τα πολιτικά, γεωστρατηγικά και οικονομικά της συμφέροντα. Και παρά το γεγονός ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός τον Οκτώβριο του 1981, η ευρωπαϊκή κατεύθυνση της Ελλάδας δεν αμφισβητήθηκε, σε βαθμό μάλιστα που οι Έλληνες έγιναν σταδιακά από τους πιο φιλοευρωπαϊκούς λαούς της Ε.Ε., όπως μετεξελίχθηκε η ΕΟΚ μετά την συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992.
Η κρίση των τελευταίων 5 ετών άλλαξε τα δεδομένα αυτά, αφού χάθηκαν τα πλεονεκτήματα που απέρρεαν από την συμμετοχή της Ελλάδας στην ενωμένη Ευρώπη και την ευρωζώνη. Παράλληλα, η μεσαία τάξη σχεδόν καταστράφηκε και ένα πολύ μεγάλο μέρος των πολιτών γνώρισε τον εφιάλτη της ανεργίας, της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Μια πολύ πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, έδειξε ότι το 43,5% των πολιτών αισθάνονται φόβο από μια πιθανή έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ ενώ άλλο ένα 40% δήλωσε ότι αισθάνεται ελπίδα ή και αδιαφορία ακόμα από μια ανάλογη πιθανή εξέλιξη.
Με άλλα λόγια, η κοινωνία έχει διχαστεί αφού το ευρώ δεν θεωρείται από πολλούς ως το απαραίτητο νόμισμα για την επιβίωση, την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Η Μειονότητα στην δυτική Θράκη, βιώνει από την πλευρά της πολύ έντονα τα αποτελέσματα της κρίσης. Κατάρρευση των εισοδημάτων σημειώνεται στις τάξεις των μειονοτικών πολιτών, ιδιαίτερα στις τάξεις των αγροτών και των καπνοπαραγωγών. Τα καφενεία στα χωριά έχουν ερημώσει αφού ο κόσμος πια υπολογίζει και τον καφέ που θα πιει και αυτή είναι μια αλήθεια που δεν μπορεί να την αμφισβητήσει κανείς. Η ευρωπαϊκή πολιτική εναντίον του καπνού, οι χαμηλές τιμές και η μονοκαλλιέργεια του συγκεκριμένου προϊόντος στον ορεινό όγκο της Ροδόπης και της Ξάνθης, δημιουργεί συνθήκες πραγματικής οικονομικής ασφυξίας. Η ίδια σχεδόν εικόνα καταγράφεται και στις τάξεις των εμπόρων και των επαγγελματιών, των νέων που δεν βρίσκουν δουλειές και ψάχνουν την τύχη τους στο εξωτερικό.
Τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών και η συντριπτική υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ σε Ξάνθη και Ροδόπη από τους μειονοτικούς ψηφοφόρους έδειξε σε μεγάλο βαθμό την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου για τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Συνεπώς, δεν θα είναι λίγοι και εκείνοι που μέσα στην Μειονότητα της Θράκης που πιθανώς να εκφράζουν –και με το δίκιο τους- την δυσφορία τους για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ και να βλέπουν πιθανώς ότι μια λύτρωση για τους ίδιους και τις οικογένειές τους θα ήταν μια απεμπλοκή της Ελλάδας από τον ασφυκτικό κλοιό των δανειστών.
Αν, όμως υπάρχουν 10 λόγοι που θα μπορούσε κανείς να βρει για να υποστηρίξει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να μείνει με κάθε τρόπο στην Ευρώπη και το ευρώ, για την Μειονότητα εδώ στην Θράκη, οι λόγοι αυτοί είναι 100!
Γιατί, μόνο μέσα στο πλαίσιο συμμετοχής της Ελλάδας στην Ε.Ε. και στον σκληρό πυρήνα των ευρωπαϊκών θεσμών, η Μειονότητα μπορεί να αισθάνεται την ασφάλεια της ύπαρξης των θεσμών που προστατεύουν δικαιώματα και ελευθερίες. Δεν υποστηρίζω ότι η Ελλάδα ως κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα εκτός Ε.Ε. για τους πολίτες της αλλά και για τις μειονότητες που ζούνε στην επικράτειά της. Αλλά, για σκεφθείτε, μια χώρα εκδιωγμένη από την Ε.Ε. ή από την ευρωζώνη, με τον εθνικισμό και τον λαϊκισμό να αποτελούν το όπλο της προπαγάνδας των οικονομικών και πολιτικών ελίτ που θα επιδιώξουν να εκτονώσουν την αγανάκτηση του κόσμου από τον φόβο και την αβεβαιότητα που θα επικρατήσουν. Που θα βρεθεί χώρος σε μια τέτοια χαώδη κατάσταση για την «πολυτέλεια» της υπεράσπισης των ατομικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειδικά των πιο αδύναμων, των μεταναστών και των Μειονοτήτων;
Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και το πλαίσιο που διέπει τις αρχές και τις συνθήκες για την συμμετοχή των χωρών στην Ε.Ε., διασφαλίζουν σε μεγάλο βαθμό τον πυρήνα των ατομικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων και δρουν αποτρεπτικά για χώρες ή κυβερνήσεις που θα ήθελαν να τα θίξουν ή να τα υπονομεύσουν. Τα ευρωπαϊκά φόρα και οι θεσμοί, αποτελούν βήμα για την διάδοση και γνωστοποίηση των μειονοτικών προβλημάτων και διασφάλισης των κεκτημένων του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι και η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει προβλήματα εσωτερικής δημοκρατίας και ολοκλήρωσης της πολιτικής της ενοποίησης. Όπως αντιμετωπίζει και προβλήματα ρατσιστικών συμπεριφορών, ισλαμοφοβίας και εχθρότητας απέναντι στους μετανάστες με ό,τι σηματοδοτεί η παρουσία τους στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός επιτείνουν, δυστυχώς, αυτά τα φαινόμενα.
Όμως, η λύση δεν είναι μια διαλυμένη Ευρώπη αλλά μια καλύτερη Ευρώπη. Με δημοκρατία, ελευθερίες και οικονομική ανάπτυξη για όλους και όχι μόνο για τους λίγους και τους προνομιούχους. Η καλύτερη Ευρώπη είναι ζήτημα πολιτικών συσχετισμών, αλληλεγγύης και κοινωνικών συμμαχιών και δεν προκύπτει με την αποβολή των «κακών» και απείθαρχων» ως προς την δημοσιονομική τους διαχείριση, μελών της.
Συνεπώς, όσο κι αν μας έχει απογοητεύσει η Ευρώπη των τελευταίων χρόνων, όσο κι αν αισθανόμαστε δυσβάσταχτο το κόστος συμμετοχής μας στο ευρώ, η λύση, πιστεύω, ότι είναι ο αγώνας για να παραμείνουμε ενωμένοι μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τίποτα και κανείς δεν διασφαλίζει για την Ελλάδα και τους πολίτες της την επόμενη μέρα εκτός Ευρώπης. Από μια τέτοια εξέλιξη ζημιωμένοι σίγουρα θα βγουν οι πιο ευάλωτοι, οι λιγότερο προνομιούχοι αυτού του τόπου. Και η Μειονότητα της Θράκης, τότε, θα καλούνταν να διαχειριστεί μια νέα πραγματικότητα εντελώς άγνωστη ως προς τις συνέπειες της έως σήμερα.
Η Ενωμένη Ευρώπη αποτελεί το κοινό σπίτι όλων μας. Οι φωνές κατά της Ευρώπης προέρχονται συνήθως από πολιτικά μορφώματα που επενδύουν στον φόβο και την μισαλλοδοξία. Οι ευρωπαϊκοί λαοί και οι κοινωνίες όμως μπορούν να βάλουν φραγμό στα σενάρια μιας ανάλογης καταστροφικής εξέλιξης.